Margrét Heiðdal

Í mínum huga var mamma alltaf ferðbúin. Hún hafði óþrjótandi ánægju af ferðalögum, löngum sem stuttum. Allar mínar bestu æskuminningar tengjast ferðalögum. Útilegurnar voru ófáar til Þingvalla, þar sem aðalmálið var að finna skjólgóða laut til að liggja í sólbaði. Svo var slegist við köngulær, sem héldu ættarmót í tjaldinu okkar og mamma fór ekki inn í tjaldið, fyrr en að það var örugglega orðið köngulóarlaust. Einnig að Laugarvatni, þar sem mamma þekkti vel til eftir að hafa verið þar í skóla. Þar var farið í sund í gömlu sundlauginni og í gamla gufubaðið. Alltaf gott veður á Laugarvatni, var viðkvæðið, og gjarnan gist í Menntaskólanum. Eða í Þrastaskógi með Imbu og Baldri, þar sem þær systur „höfðu aldrei vitað agalegra“ en mýflugurnar sem réðust harkalega á smurða brauðið í blikkdósunum. Oftast var svo einhver í næsta herbergi eða á næsta tjaldstæði, sem mamma þekkti eða kannaðist við.

Seinna tóku svo utanlandsferðir við, aðallega til Spánar. Aldrei var hægt að fá nóga sól á kroppinn. Og þess vel gætt, að brenna ekki á nefinu. Mamma átti lengi vel plasthlíf fyrir nefið, sem hengd var á sólgleraugun. Mikið þarfaþing fyrir krítarhvíta Íslendinga fyrstu dagana í sólinni, en ekki að sama skapi mjög smart. Skondinn búnaður fyrir manneskju, sem annars var alltaf smekkleg, vel til höfð og meðvituð um útlitið. Og svo var endalaust hægt að þræða markaðina.

Mamma var líka óþreytandi við að ferðast innanlands. Með rútu í Stykkishólm að heimsækja Hönnu og Sigga Skúla og Önnu, meðan þau bjuggu þar, eða með Villa og Imbu og seinna Hjálmtý í „skreppitúra“ til Vopnafjarðar að heimsækja ættingjana þar. Hún naut þess beinlínis að sitja í bíl og horfa á landslagið líða framhjá. Það voru ekki margar sveitirnar, þar sem hún þekkti ekki deili á einhverjum gömlum skólasystkinum, vinnufélögum eða jafnvel ferðafélögum. Hún var svo ótrúlega minnug á samferðafólk og mjög mannglögg.

Mömmu var mjög annt um systkini sín og systkinabörnin. Þau studdu svo sannarlega við bakið á henni, sérstaklega eftir að hún varð einstæð. Eiga þau Villi og Imba, sem nú eru bæði horfin yfir móðuna miklu, sem og Gunnar, Anna og Kristjana og systkinabörnin miklar þakkir skildar fyrir alla ræktarsemina og stuðninginn, sem þau sýndu okkur.

Síðustu árin dvaldi mamma á Hjúkrunarheimilinu Skjóli og naut þar faglegrar og kærleiksríkrar umönnunar hjá starfsfólkinu á fimmtu hæð. Þeirra atlæti verður seint nógsamlega þakkað.

Nú er hún farin í síðustu ferðina. Megi hún eiga góða ferð og hafi hún þökk fyrir allt og allt.