Guðný Erla Guðjónsdóttir

Ég minnist þín í sérhvert sinn

er sólin skín á gluggann minn.

Að sumri var mér samvist þín

og sífelld gleði æskan mín.

Og þó að fjólan fölni og fenni í gömul spor

um vetrardaga dimma

mig dreymir sól og vor.

Ég þrái kveðjukossinn þinn,

uns kemurðu aftur vinur minn.

Góða ferð yfir í aðra vídd, handan móðunnar miklu. Laus úr viðjum veikinda. Löngu stríði er lokið. Ástarkveðja, uns við sjáumst á ný. Þín,

Líklega höfum við systkinin öll kynnst mömmu á mismunandi hátt þar sem það er langt á milli okkar. Í barnæsku minni vorum við mamma mikið tvær. Pabbi var á sjó, eldri systkinin komin til Eyja í vinnu og sambúð. Og við mamma vorum bestu vinkonur. Hún hafði endalaust úthald í að lesa fyrir litlu skottuna sína og stundum langt fram á nætur ef eitthvað sérstakt stóð til. Heiðbjört, Pipp og Kalli á þakinu voru í sérstöku dálæti og mamma hafði alltaf tíma fyrir mig.

Æskan hennar mömmu var erfið og lífið fór ekki um hana mildum höndum. Það setti auðvitað mark sitt á lífshlaup hennar. Og mamma var einhvern veginn alltaf best í mótlæti. Ef eitthvað bjátaði á í fjölskyldunni var mamma alltaf komin til bjargar, gaf ráð og veitti stuðning af einstakri hlýju og gæsku. Mamma fyrirgaf allt og skildi allt, hlustaði, dæmdi ekki og mamma ráðlagði.

Ég held að bestu ár mömmu hafi hún átt í Garðabænum, þangað fluttu þau pabbi árið 1978. Þar var garðurinn yndi hennar og ég man ekki eftir mömmu öðruvísi á sumrin en rótandi í beðum og að rogast með tré og runna, hún var alltaf að breyta og bæta í garðinum, sem bar af í götunni.

Mamma var sjálfmenntuð á píanó og gítar. Hún söng eins og engill og samdi bæði lög og ljóð alla tíð, var rómantísk og talaði með hjartanu. Ég á ófáar minningar af mömmu með gítarinn að syngja enda fjörkálfur og létt í skapi. Henni lá mjög hátt rómur og var nú stundum sagt að hún þyrfti engan síma, þvílíkur var raddstyrkurinn. Og svo hló hún hrossahlátri og sló sér á lær. Það voru góðar stundirnar í Holtsbúðinni þegar setið var við eldhúsborðið, þá var hlegið og talað hátt.

Hún mamma var mjög handlagin og hvort sem hún prjónaði, heklaði eða saumaði var allt sem hún vann vel gert og vandað. Þannig man ég mömmu, falleg og alltaf framúrskarandi snyrtileg og vel til höfð. Hún var hlý og góð amma og voru barnabörnin hænd að henni. Hún hafði þolinmæðina til að hlusta og taka áhugasöm þátt í heimi litla fólksins og lifði sig inn í sorgir þess og sigra.

Þegar ég hugsa til baka sé ég að sá sjúkdómur sem fylgdi mömmu alla tíð var orðinn þaulsetin og tók loks yfirhöndina síðustu ár. Félagsfælni og ofsakvíði gerðu vart við sig öðru hvoru allt hennar líf. Mamma, sem var svo mikil félagsvera og elskaði að vera innan um fólk, dró sig meira og meira í hlé og síðustu ár taldist það til undantekninga ef hún fór út úr húsi. En þrátt fyrir það hélt hún góðu sambandi við alla sína nánustu, það var mjög oft á tali hjá mömmu. Og þannig var það alltaf, mamma í símanum að fá fréttir af vinum og ættingjum.

Síðustu mánuðir voru okkur öllum erfiðir. Það var erfitt að horfa á þessa sterku konu veslast upp og láta undan því sem ekki varð umflúið. En ekkert liggur ósagt og ekkert óuppgert og við systkinin vorum hjá henni þegar hún kvaddi. Ég veit að Guð geymir hana mömmu og henni líður nú betur þar sem hún vakir yfir okkur eins og hún hefur alltaf gert. Elsku besta mamma mín, ég var heppin að eiga þig og ég á eftir að sakna þín það sem ég á eftir ólifað.

Flestir sem eiga ömmu vita hversu gott það er. Hversu mikla öryggistilfinningu það veitir. Hversu sterkt haldreipi það er.

Amma var einstök kona sem ég bar ómælda virðingu fyrir. Ég var þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa ömmu lengi í lífi mínu en þó ekki nógu lengi. Amma var einstök kona með stórt hjarta, spilaði óaðfinnanlega á gítar, var söngelsk, listakona mikil, hláturmild, kona sterkra lýsingarorða, alltaf með svör á reiðum höndum og raddsterk með eindæmum.

Amma var mitt skjól og þangað þreyttist ég seint á að leita ef eitthvað bjátaði á í lífinu, alltaf átti amma orð og huggun og henni á ég svo ótal margt að þakka. Barnung tók ég bátinn suður til ömmu og afa. Hún sótti mig á bryggjuna og alltaf voru móttökurnar þær sömu, faðmlag, koss á kinn og svo komu orðin sem mér þótti svo gott að heyra: „Ertu nú komin skonsípons.“ Því öll sumur dvaldi ég í Garðabænum í góðu yfirlæti og spenningurinn var því mikill, hvert sumar var sem ævintýri, ég fékk alla heimsins athygli, fékk að vera með fólkinu mínu og ekki skemmdi hvað amma sagði skemmtilegar sögur, allar persónurnar voru raddaðar og þá er minningin um Kalla á þakinu eftirminnilegust. Það var ætíð líf og fjör þegar kom að Holtsbúðinni, við bjuggum þar mörg um tíma, mörg kvöldin sátum við og sungum saman og amma spilaði á gítarinn.

Ég gæfi mikið fyrir að heyra ömmu hlæja en síðustu árin voru þær stundir ekki margar, því kvíðinn sem hafði fylgt henni allt hennar líf tók yfir, svo hún fór að einangrast, hætti að mæta á mannamót. Við fórum til hennar í heimsókn því hún hætti að fara út á meðal fólks en amma kunni vel að tala í síma og það var hún dugleg að gera fram á síðasta dag. Fyrir ári síðan var hún lögð inn og hún kom ekkert heim eftir það. Heimsóknirnar á spítalann urðu óteljandi og við vorum að koma á öllum tíma sólarhrings, ef amma hringdi þá var einhver mættur og það strax því amma kunni illa að bíða. Af spítalanum fór hún á Vífilsstaði og þar héldu heimsóknirnar áfram, við svo mörg að koma alla daga og hvert öðru háværara að ekki var annað hægt en að hafa hana eina á stofu, ömmu var farið að hraka og dagarnir misslæmir en einn og einn góður læddist með og þeir dagar voru nýttir vel. Amma lést á afmælisdaginn sinn, lokakaflinn var langur og erfiður en elsku amma fékk að fara í faðmi sinna nánustu og hvert og eitt okkar syrgir sárt. Allar minningarnar eru orðnar að ómetanlegum perlum en ég veit að ömmu líður vel í dag, hún hefur fengið hvíldina.