Gunnhildur Freyja Theodórsdóttir

Svo lít ég upp og sé við erum

saman þarna tvær

stjörnur á blárri festinguni sem

færast nær og nær.

Ég man þig þegar augu mín eru

opin, hverja stund.

En þegar ég nú legg þau aftur, fer

ég á þinn fund.

(Megas)

Þín dóttir,

Elsku mamma, hvernig geri ég þér góð skil í svo örfáum línum? Hvernig get ég orðað kveðjuorð mín til þín þegar ég er engan veginn tilbúin til þess að kveðja þig? Það var svo margt sem við áttum ógert saman, svo margar stundir af okkur stolnar, enda fráfall þitt svo skyndilegt að ég hef varla náð áttum almennilega. Við deildum óteljandi góðum stundum saman, og það var aldrei neitt eins fyndið eins og þegar þú hlóst með, en þá margfaldaðist gleðin og allt varð þúsundfalt hlægilegra. Ég er svo gríðarlega þakklát fyrir hafa átt þig að.

Þú varst bæði góð móðir og ein besta vinkona sem ég hef átt. Reyndar alveg hræðilegur vængmaður í bænum en aftur á móti einn besti ráðgjafi, ferðafélagi, skipuleggjari og trúnaðarvinur. Þó varstu fyrst og fremst mín helsta stoð og stytta í öllu.

Hið óútreiknanlega líf tekur stundum frá okkur of fljótt, en það var bara um daginn sem þú geystist hér um ganga í gleðivímu, hughreystir mig í ástarsorg og ritaðir skondin skilaboð og mér finnst á stundum eins og þú munir skyndilega ganga niður stigann í Ásgarðinum, segja eitthvað úr takti við það sem um er rætt, dansa smá spor og setja upp spaugilegan svip til að kæta okkur systkinin.

Ég læt fylgja með ljóð sem ég samdi til þín þegar þú veiktist og þegar enn var mikil von í hjarta mér um að þú myndir harka þetta af þér eins og þín var von og vísa, en stundum er líkaminn huganum yfirsterkari þó að þú hafir verið með einn sterkasta vilja, dugnað og hug sem ég hef nokkurn tíma kynnst. Takk mamma, fyrir allt.

Kemur þú ekki til

kæra vina

þar sem þú ert sú eina

sem kannt að halda öllu saman

taka á hlutunum

og taka til í draslinu

í lífi mínu

já komdu!

við skulum fagna tilveru þinni

þú sem skópst mig

og skammaðir

í sefablandinni hörku

en að lokum

umbreyttist í minn kærasta vin

kemur þú ekki?

ég þarf þig

til að draga mig fram undan rúmi

veröldin er svo vond stundum

en þú sýndir að grimmt

getur verið gott

og öfugt

þegar kvölda fer

getum við litið tilbaka

séð sigra og súrar stundir

horft síðan fram á við

grátið og hlegið

fyrir samveru og vonarneista

þakkað fyrir þig

viðurkennt og vottað

að lífið án þín

hér

væri ekki neittneitt.

Þín dóttir,

Þær þrjár konur sem hafa verið mér nánastar í lífinu eru mamma, Steinunn dóttir mín og Gunnhildur systir mín.

Nú er Gunnhildur dáin og hér sit ég og sakna hennar og minningarnar streyma.

Sem börn vorum við oft eins klæddar og lékum okkur saman öllum stundum, enda bara rúmt ár á milli okkar. Ég dýrkaði Gunnhildi og dáði og var til í að gera ýmislegt fyrir hana sem hefði ekki verið í boði fyrir aðra. T.d. vorum við tvær einu sinni svo önnum kafnar í búleik úti í móum heima á Tjarnalandi að hún mátti ekki vera að því að pissa sem endaði auðvitað með ósköpum. Við höfum sennilega verið sex og sjö ára. Gunnhildi þótti þetta slæmt og grét sáran. Ég vorkenndi henni mikið og til að sýna samstöðu pissaði ég bara líka í buxurnar.

Ég er fædd án lyktarskyns. Framan af gerði ég mér enga grein fyrir þessari fötlun minni en þar kom að ég áttaði mig á að ég fann aldrei neinn mun þó að fólk væri að tala um hina og þessa lykt í kringum mig. Það lá beint við að leita á náðir Gunnhildar með þessar vangaveltur mínar um hvað lykt væri. Hún var nú ekki í vandræðum með að útskýra það fyrir mér: „Æi, það er bara svona fýla.“ Og málið var dautt.

Við brölluðum eitt og annað saman. Fórum í fjallgöngu með vinkonu okkar upp á Brattahjalla og lentum í þoku á niðurleið. Við prísuðum okkur sælar að hafa ekki lent í lífshættulegum villum og ræddum við það í nokkra daga hve heppnar við hefðum verið. Í annað skipti vorum við á ferð í litlum skógarreit. Gunnhildur var þá svo óheppin að labba inn í kóngulóarvef og allt í einu sat viðbjóðsleg, spikfeit, bleik – hennar lýsing – kónguló á henni og það skipti engum togum að við hlupum organdi heim, ég orgaði að sjálfsögðu með henni þó ég vissi eiginlega ekki hvað hefði gerst fyrr en heim var komið.

Við fórum mýmargar nestisferðir með kleinur í eldspýtustokkum og mjólk í dropaglösum, en slíkt nesti var í miklu uppáhaldi hjá okkur á tímabili. Gallinn við það var að það þýddi ekki að fara mjög langt vegna þess að nestið entist stutt og illa og þurfti iðulega að skreppa eftir meiru og jafnvel oft í sömu nestisferðinni.

Við vorum bekkjarfélagar, fyrst í Barnaskólanum á Laugalandi og síðan í Hrafnagilsskóla. Við fermdumst líka saman. Sjálfsagt höfum við stundum rifist en ekki man ég mikið eftir því fyrr en komið var fram á unglingsár og sjálfstæðisþörfin fór að segja til sín.

Þegar grunnskólanum var að ljúka fór ég í landspróf en Gunnhildur tók þriðja og fjórða bekk og við það skildu leiðir og við hættum að vera eins mikið saman, eins og eðlilegt er.

Síðustu árin fór ég stundum til hennar í húsmæðraorlof og gisti þá hjá henni og við áttum góðar stundir saman sem ég er þakklát fyrir.

Ég get svarið að hefði ég haldið að það hjálpaði henni í viðureigninni við krabbameinið að pissa í buxurnar fyrir hana þá hefði ég hiklaust endurtekið leikinn.

Ég verð forsjóninni ævinlega þakklát fyrir að hafa átt Gunnhildi sem systur.

Ég votta Jóa, Sólrúnu, Díönu og Sigfúsi samúð mína og bið almættið um að styrkja þau í þeirra missi sem og alla aðra sem þótti vænt um Gunnhildi.

Gunnhildur Freyja, móðursystir mín, er látin aðeins 54 ára að aldri. Hún var aðeins 12 árum eldri en ég og 13 árum yngri en mamma. Það vildi svo til að við hófum barneignir á svipuðum tíma og vorum við því samstíga með dætur okkar sem vörðu miklum tíma saman þegar þær voru litlar. Við pössuðum fyrir hvor aðra og þær eru ófáar stundirnar sem við sátum og spjölluðum yfir kaffi um lífið og tilveruna. Eftir því sem stelpurnar urðu eldri þá fækkaði þeim stundum en alltaf var jafnyndislegt að hitta Gunnhildi. Hún var einstakur húmoristi og gerði óspart grín og greip oft í svarta húmorinn sem einkennir fjölskylduna okkar.

Í hvert skipti sem við hittumst var talað um að hittast nú oftar en í annríki daglegs lífs okkar varð ekki mikið úr því. Við hittumst síðast hressar í árlegu fjölskylduboði hjá móður minni fyrir aðeins rúmum tveimur mánuðum síðan. Þar fannst mér Gunnhildur líta svo vel út og ég hlakkaði til að hitta hana sem fyrst aftur. Rúmri viku síðar frétti ég að hún hefði verið lögð inn á sjúkrahús í rannsóknir og ég beið eftir því að hún kæmist heim þar sem ég ætlaði að heimsækja hana. En sjúkrahúsið yfirgaf hún ekki og ég náði að heimsækja hana aðeins nokkrum dögum áður en hún lést. Og þar sem hún lá fársjúk tókst henni samt að grínast lítið eitt. Ég átti erfitt með að halda aftur af tárunum og hún teygði út hönd sína og strauk mér um vangann til huggunar og ég þerraði tár hennar. Það er oft sagt að vegir Guðs séu órannsakanlegir og það á svo sannarlega við núna.

Systkini Gunnhildar níu talsins skilja ekki af hverju þau lifa öll yngstu systurina, hvers vegna æðri máttarvöld kusu að taka fyrst þá yngstu og veit ég að sum hver myndu glöð hafa skipt við hana ef þau hefðu haft um það val.

Hugur minn er stöðugt hjá fjölskyldu hennar sem nú glímir við sorg sem enginn ætti að glíma við en alltof margir þurfa.

Elsku Jói, Sólrún og Jeppe, Díana og Sigfús, ég sendi ykkur mínar innilegustu samúðarkveðjur svo og öllum þeim sem elskuðu Gunnhildi og eiga um sárt að binda vegna fráfalls hennar.