Ingunn Jónsdóttir fæddist 9. maí 1916 í Botni í Dýrafirði. Hún lést 12. júlí 2016 á Hrafnistu í Reykjavík.

Foreldarar hennar voru hjónin Anna Kristjana Sigurlínadóttir húsmóðir, f. 1882, d. 1971, og Jón Justsson bóndi í Botni, f. 1854, d. 1945. Hún var sjöunda í röð níu systkina sem öll eru nú látin, þau voru Sigurlína Margrét, Sigríður Jóna, Þórður Kristinn Júlíus, Ragnheiður, Magnús, Sigurlaug Jóhanna, Ingunn, Guðmundur Garðar og Inga Snæbjörg.

Ingunn giftist 19. nóvember 1939 Kristjáni Ágúst Lárussyni, f. 3. janúar 1910, d. 1. júní 2009, frá Hvammi í Dýrafirði. Foreldrar hans voru Guðrún Helga Kristjánsdóttir, f. 1869, d. 1968, og Lárus Ágúst Einarson, f. 1871, d. 1957. Þau Ingunn og Ágúst eignuðust sjö börn: 1. Kristján Jón, f. 5. janúar 1940, kvæntur Ástrúnu Jónsdóttur. 2. Jóhannes Jakob, f. 17. desember 1942, kvæntur Kristjönu Ingvarsdóttur. 3. Ágúst, f. 10. júlí 1946, kvæntur Björgu Hemmert Eysteinsdóttur. 4. Guðrún Lára, f. 10. júlí 1946, gift Nirði Marel Jónssyni. 5. Arnbjörg, f. 28. júní 1947, gift Ólafi Ólafssyni. 6. Jónas, f. 14. október 1949, kvæntur Rannveigu Hjaltadóttur. 7. Kristjana, f. 20. júlí 1955, gift Guðmundi Hákoni Jóhannssyni. Alls munu afkomendurnir vera 69 talsins.

Tveggja ára var Ingunn tekin í fóstur til móðursystur sinnar, Ingibjargar Sigurlínadóttur, f. 1879, d. 1973 og Arnfinns Jónssonar, f. 1860, d. 1946 sem bjuggu í Ytri-Lambadal og síðar að Dröngum í Dýrafirði. Hún lauk námi við húsmæðraskólann á Ísafirði árið 1938. Ingunn var áhugasöm handverkskona og hafði mikið yndi af útsaum og handprjóni. Hún var að mestu heimavinnandi og annaðist uppeldi barnanna en eftir að hún flutti suður starfaði hún sem saumakona fram á efri ár. Ingunn og Ágúst byrjuðu sinn búskap í Efri Mið-Hvammi í Dýrafirði. Árið 1945 fluttu þau út á Þingeyri og þar ólust öll börn þeirra upp í góðu atlæti. Það var síðan árið 1970 að þau taka sig upp og flytja til Reykjavíkur á eftir börnunum sem flest voru þá farin suður. Þau bjuggu í Vesturbænum, lengst á Seljavegi en síðustu árin dvöldu þau á Hrafnistu í Reykjavík og áttu þar marga góða daga og ljúfar stundir.

Ingunn verður jarðsungin frá Áskirkju í Reykjavík í dag, 26. júlí 2016, og hefst athöfnin klukkan 13.

Ég man sérstaklega vel eftir því þegar ég hitti tengdaforeldra mína í fyrsta skipti. Ég var frekar óróleg hvernig þau myndu taka mér. Þegar okkur hjónaleysin bar að garði var frændi að vestan nýfarinn frá þeim. Hann var ekki vanur að taka strætisvagn og fór víst inn í vagninn að aftan. Aðaláhyggjuefni tengdaforeldra minna var hvort hann hefði ekki örugglega borgað. Ingunni fannst þetta samt mjög spaugilegt og við hlógum öll dátt. Þetta lofaði sannarlega góðu um framhaldið.

Við tengdamæðgurnar höfum oft hlegið saman gegnum árin og jafnvel komið okkur í vandræði með því. Samskipti okkar hafa alltaf verið ákaflega góð og aldrei hefur neinn skugga borið þar á.

Það var notalegt að koma á Seljaveginn og voru Ingunn og Ágúst höfðingjar heim að sækja.

Börn voru sérstaklega hænd að Ingunni enda kom hún fram af virðingu við þau og sinnti þeim mjög vel.

Ingunni féll aldrei verk úr hendi, ef hún var ekki í eldhúsinu þá var hún með einhverja handavinnu.

Síðustu árin voru henni frekar erfið. Hún hafði séð á eftir eiginmanninum og mörgu góðu samferðafólki. Sjónin var orðin léleg svo hún átti erfitt með lestur og handavinnu.

Það er ekki langt síðan Ingunn, þá orðin 100 ára, stóð upp, rétti úr sér og tók nokkrar leikfimisæfingar fyrir okkur. Hún var líka góður leikari og átti létt með að herma eftir fólki.

Ég vil þakka kærri tengdamóður minni samfylgdina í nærri 50 ár. Við munum sakna sunnudagaheimsókna okkar á Hrafnistu.

Blessuð sé minning þeirra hjóna, Ingunnar og Ágústs.

Björg.

Elsku amma mín er látin 100 ára að aldri, södd lífdaga eftir viðburðaríka ævi. Hún eignaðist alls sjö börn og ól þau upp ásamt afa mínum, Ágústi, sem lést árið 2009, þá tæplega aldargamall. Lífsbaráttan var hörð um miðbik 20. aldar, fyrir ung hjón með börnin sem fædd eru á nokkurra ára tímabili. Eitt sinn sagði hún mér að þegar börnin hennar voru mjög ung, sleppti hún því að hátta sig á kvöldin, til þess gafst bara ekki tími.

Það er óhætt að segja að amma mín hafi verið karakter. Hún var ákveðin í fasi, kvik í hreyfingum og oft bara nokkuð ánægð með sig. Hún var lágvaxin og nett, og varð lágvaxnari með árunum. Hún var mikil hannyrðakona, allt lék í höndunum á henni, hún bakaði líka bestu flatkökur í heimi að eigin sögn og var ekki feimin að ræða það. Þrátt fyrir háan aldur var hún ótrúlega skörp, ákveðin og fylgin sér. Hún gat skipað börnum sínum, sem mörg hafa sjálf lokið sinni starfsævi, á bekkinn fyrir framan herbergið á Hrafnistu, mislíkaði henni eitthvað. En ákveðninni fylgdu þó ein karaktereinkenni enn, glettnin og kátínan. Einkenni sem gerðu hana að þeirri perlu sem seint mun gleymast. Hún gat hlegið að ólíklegustu hlutum, og náði oft að gera gott úr aðstæðum sínum.

Það var alltaf gott að koma til ömmu. Oft þegar við komum til hennar var hún útafliggjandi, eitthvað slöpp eða með verki. En þegar við fórum frá henni var hún orðin hin hressasta, hló og kímdi og talaði og talaði. Minningin um hana mun dvelja með okkur um ókomin ár. Brosið hennar, blikið í augum og kengurinn sem hún fór í þegar hún hló á sinn skemmtilega, einstaka máta. Það hafa verið forréttindi að fá að njóta samvista við hana öll þessi ár og eiga minninguna um sterka, ákveðna og góða konu.

Elsku amma mín, hvíl í friði.

Halldóra Jóhannesdóttir.

Þúsund sögur á heilli öld.

Ég rígheld í minningabrot

þegar gleðin var við völd,

hvarma fylla tárin vot.

Þú byggðir sterkar taugar til allra átta,

kímin, kát, umvefjandi kærleik.

Þú treystir og baðst til æðri mátta

í lok ævidaga stóðst auðmjúk og keik.

Elsku góða amma mín,

með þökk og sátt í hjarta

ég kveð þig í englasýn

umvafin ljósinu bjarta.

Þín

Ágústa Guðmundsdóttir.

Nú er Ingunn dáin. Það var oft gaman þegar við fórum á Þingeyri og heimsóttum ömmu fyrir vestan, eins og ég kallaði hana lengi vel. Eitt sinn þegar við fórum vestur fórum við inn í Hvamm í berjamó og tíndum í fötur krækiber og aðalbláber. Þegar það var búið var farið inn í Hvamm, eins og bærinn heitir, og þar fékk ég að fara inn og upp á loft og sá þar bunka af dagblöðum bundnum saman í haug. Þessi bær hefur verið í eyði í mörg ár.

Ingunn og Ágúst bjuggu á Þingeyri, voru með hænsni og þar voru líka trönur þar sem fiskurinn hékk. Haninn galaði og hundurinn gelti þegar hænsnin sluppu öll út á tún eða stéttina fyrir framan dyrnar hjá þeim hjónum, Ingunn hljóp út og við á eftir og reyndum þar að ná í hænsnin og koma þeim fyrir í netbúrunum sínum.

Hún Ingunn hafði frá mörgu að segja. Í fyrstu sumarvinnunni minni hjá Pétri Snæland vann hún á saumastofunni og ég uppi á lofti að troða svamp í púða, þá kom ég oft við hjá henni í matartímanum og heilsaði upp á hana. Hún saumaði mikið eins og t.d. bútasaumsteppi og á ég eitt slíkt eftir hana. Hún sendi mér líka eitt sinn jólagjöf að vestan, sem var vindlakassi, allur bróderaður með skeljum og kuðungum, sem mér fannst mjög fallegur. Og svo bakaði hún líka heimsins bestu flatkökur á hellunni sinni þarna heima á Skeljaveginum.

Þegar ég var að vinna á Hrafnistu um 2002 flutti Ingunn á Hrafnistu og hitti ég hana stundum þar á göngu, þá var hún farin að eldast, og nú er hún farin á vit annarra ævintýra þar sem Ágúst er. Ég kveð nú Ingunni og þakka fyrir mig.

Stjána, Jóa, Láru, Gústa, Böggu, Jónasi, Jónu og mökum þeirra sendi ég mínar innilegustu samúðarkveðjur. Guð geymi ykkur.

Hildur.