Vilborg Sigríður Guðmundsdóttir fæddist að Grjótnesi á Melrakkasléttu 18. júní 1929. Hún lést á dvalarheimilinu Hlíð á Akureyri 15. júlí 2016.
Foreldrar hennar voru Guðmundur Björnsson frá Grjótnesi og Þórey Kristín Ólína Böðvarsdóttir frá Hrafnseyri við Arnarfjörð. Systkini Vilborgar voru Björn, f. 16.6. 1926, d. 19.1. 2003, Ragnhildur Guðrún, f. 21.12. 1933, Böðvar, f. 3.2. 1938, og Þórey, f. 30.5. 1945. Eiginmaður Vilborgar var Jósep Þorsteinsson frá Daðastöðum N-Þing., f. 9. október 1920, d. 23. júní 1974. Þau gengu í hjónaband 31. maí 1952. Börn Vilborgar og Jóseps eru: 1) Ómar Örn, f. 8.10. 1952, maki Bergþóra Helgadóttir, f. 4.9. 1948, og eru börn þeirra tvö: Stefán Svan Stefánsson, maki Sunna Dís Kristjánsdóttir og eiga þau þrjú börn: Mikael Darra, Marikó Dís og Manúel Kató, Tinna Guðlaug, kærasti Elvar Guðmundsson. 2) Þorsteinn, f. 14.11. 1953, maki Jóna Guðný Jónsdóttir, f. 16.4. 1955, og eru börn þeirra þrjú: Erna Mary, maki Helgi Þorbjörn Svavarsson, eiga þau þrjú börn: Þóreyju Köru, Svövu Guðnýju og Tjörva Leó, Vilborg Birna, maki Sigmar Ólafsson og eiga þau tvö börn: Rakel og Steinunni Erlu, Jóhann Ómar, maki Hrafnhildur Harðardóttir og eiga þau þrjú börn: Marín, Heiðmar og Hörð. 3) Guðrún Margrét, f. 21.10. 1955, maki Jón Hjálmarsson, f. 8.10. 1955, og eru börn þeirra tvö: Jósep, maki Kolbrún Ásta Jónsdóttir, eiga þau þrjú börn: Jónínu, Aron Frey og Freyju Dís, og Hinrik Már, barn hans er: Enja Alexandría. 4) Hólmfríður Kristín, f. 22.10. 1958, maki Tor Erik Nerland, f. 21.6. 1958, og eiga þau tvö börn: Ninu og Chris Arnar, maki Kine Blekkerud og eiga þau eitt barn, Kasper. 5) Eyþór Ragnar, f. 30.7. 1962, maki Stella Gestsdóttir, f. 25.5. 1969, og eiga þau þrjú börn: Tómas Örn, maki Elfa Rún Friðriksdóttir, eiga þau eitt barn: Alexander Örn, Sandra Friðriksdóttir, maki Helgi Rúnar Þorsteinsson og eiga þau þrjú börn: Mikael, Anastasíu og óskírður, og Jón Helgi, kærasta Inga Líf Ingimarsdóttir.
Útför Vilborgar Sigríðar fer fram frá Akureyrarkirkju í dag, 26. júlí 2016, kl. 13.30.
Í dag, þriðjudaginn 26. júlí 2016, kveðjum við mömmu og fylgjum henni til moldar. Við systkinin áttum samleið með mömmu síðan um miðja síðustu öld, sem telst allnokkur tími og það gefst ekki öllum að eiga svo langan tíma saman. Fyrst bjuggum við á Kópaskeri þar sem mamma var húsfreyja eins og yfirleitt allar mömmur voru á þeim árum, en pabbi, sem var bifvélavirki, vann á bílaverkstæði KNÞ. Á Kópaskeri byggðu þau hús sem fékk nafnið Klappir og eru minningar frá þessum tíma mest bundnar við bernskuleiki eins og gerist hjá krökkum, en líka við að snemma tókum við þátt í því sem gera þurfti. Mamma lét okkur hjálpa til með ýmislegt – sækja mjólk upp í Hjarðarás t.d. – og að minnsta kosti eitt haust unnum við tveir elstu bræðurnir í sláturhúsinu, þá líklega 10 og 11 ára gamlir. Það voru líka sviðnir hausar í kolasmiðjunni við Sandhóla og við tókum þátt í því. Trúlega þætti það ekki við hæfi í nútímanum. Við fluttum síðan til Akureyrar 1963. Mamma og konurnar á Kópaskeri felldu tár þegar þær kvöddust en við krakkarnir hlökkuðum til ævintýrsins sem beið. Fyrsta veturinn bjuggum við í Hafnarstræti 88 en mamma og pabbi keyptu síðan fokhelda raðhúsaíbúð að Vanabyggð 8e og vorum við tveir elstu látnir taka þátt þar líka við að naglhreinsa og skafa timbur, mála og ýmislegt tilfallandi. Þetta hafðist allt saman og inn var flutt vorið eftir. Maður gerði sér ekki grein fyrir því þá hvað mæddi mikið á mömmu, en hún var heima með þrjú yngri systkinin, það yngsta um ársgamalt. Fljótlega eftir að við fluttum í Vanabyggðina fékk pabbi fyrsta hjartaáfallið sitt og gat ekki unnið af þeim sökum. Þá voru engar tryggingar til sem tóku við að greiða laun þegar fólk gat ekki unnið og því varð heimilið tekjulaust þó að áfram þyrfti að reka það og borga af lánum. Þá var mikið borðað af hafragraut, skyrhræringi og slátri. Á þessum tíma reyndi mjög á fjölskylduna og mest þó á mömmu. Hún bar þess nokkur merki alla tíð síðar þótt hún bæri sig vel. Mamma hafði mikið yndi af tónlist og sérstaklega kórsöng, en hún söng í Söngfélaginu Gýgju sem var kvennakór sem Jakob heitinn Tryggvason organisti stjórnaði og einnig söng hún í kór Akureyrarkirkju í fjöldamörg ár og var heiðursfélagi þar. Mamma var ekki allra og gat verið dómhörð og þrjósk og hélt hiklaust fram skoðun sinni. Fólkið í kringum hana var margt hvert meðvitað um þetta og lifði bara með því. Hún var mikil hannyrðakona og prjónaði og heklaði gríðarlega mikið í gegnum tíðina. Til hennar sóttu konurnar mikið með tilsögn og eða fróðleik í slíku og hafa margar látið vel af þeim samskiptum við hana. Það var erfitt hjá mömmu síðustu mánuðina, en hún greindist með krabbamein í byrjun júní og varð að játa sig sigraða hinn 15. júlí sl. er hún andaðist á dvalarheimilinu Hlíð á Akureyri.
Elsku mamma, við kveðjum þig með söknuði og virðingu. Hafðu þökk fyrir samfylgdina, far þú í friði og megi sál þín öðlast hvíld eilífðarinnar.
Ómar Örn,
Þorsteinn,
Hólmfríður Kristín.
Saknaðarkveðjur frá
Guðrúnu (Gúu).
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Þinn sonur,
Eyþór.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín tengdadóttir,
Jóna (Didda).
Ragnhildur (Dúna).
Amma mín drakk aldrei neitt annað en mjólk með mat. Jafnvel á jólunum með rjúpunum. Bara mjólk. En nú þarf ekki að ná í mjólk á veisluborðið lengur. Nú þegar amma mín er búin að kveðja verður auðvitað margt öðruvísi. Hún var einn af föstu punktunum í tilveru minni. Elsku amma, ég er svo þakklát fyrir tímann sem ég átti með þér fyrr í sumar. Þú varst komin á sjúkrahúsið og svo héldum við upp á afmælið þitt þann 18. júní. Það var svo erfitt að kveðja þig þegar ég fór aftur suður. Ég var samt alveg viss um að ég myndi sjá þig aftur því þú varst alltaf svo seig. Komst alltaf í gegnum allt og lentir á fótunum. En það var víst komið að leiðarlokum.
Elsku amma, takk fyrir allt. Takk fyrir prjónuðu peysurnar á mig og fjölskyldu mína. Takk fyrir alla ullarsokkana sem stelpurnar mínar notuðu á leikskólanum. Takk fyrir allar tuskurnar sem ég nota á hverjum degi. Ég á eftir að sakna þín mikið. Þín nafna,
Vilborg.
Villa var ættuð frá Kópaskeri og henni þótti afar vænt um heimahagana. Hennar kynslóð þekkti mikla vinnu og lítil þægindi. Hún hafði staðið fyrir stóru heimili og átti fimm börn. Hún missti manninn sinn á besta aldri og vann mikið utan heimilis. Eftir að hún hætti að vinna gerðist hún mikil handavinnukona og prjónaði og heklaði dýrindisflíkur og handklæði og pottaleppa og mætti svo lengi telja. Allt sem hún lét frá sér var snilldarlega unnið. Ef mig vantaði tækifærisgjafir fór ég til Villu og keypti eitthvað af hennar fallegu handavinnu og enginn var svikinn af þeim gjöfum. Þegar ég fór út að ganga með tvíburadætur mínar í kerru var notalegt að stinga sér inn hjá Villu í kaffi og spjall. Það var endurnærandi að spjalla við hana um menn og málefni, gamla og nýja tíma og skemmtilega tíma í kórastarfinu.
Svo lágu leiðir okkar aftur saman i Kór Akureyrarkirkju og það var ekki amalegt að setjast aftur við hlið Villu og syngja altrödd. Hún þoldi enga falska tóna og hafði ákveðnar skoðanir á hlutunum og lá ekki á þeim. Villa tók virkan þátt í starfi kórsins og átti þar sínar bestu stundir. Við urðum oft samferða á æfingar og það voru ánægjulegar samverustundir. Síðustu ár voru henni erfið þar sem hún átti við ýmis veikindi og sjóndepurð að stríða. Ég sá hana síðast um miðjan júní og þá var augljóst að nú leið að ferðalokum. Ég samgleðst henni að vera nú laus úr viðjum veikindanna. Við Benni sendum börnum hennar og fjölskyldum þeirra innilegar samúðarkveðjur. Blessuð sé minning Vilborgar Guðmundsdóttur.
Ragnheiður Hansdóttir.
Við kynntumst fyrst þegar ég álpaðist á æfingu hjá Kór Akureyrarkirkju haustið 1987. Ég entist þó ekki lengi í kórnum í það sinnið, en mætti svo aftur haustið 1999 og hef síðan verið í kórnum, kórnum hennar Villu!
Við sungum sömu rödd, það er að segja Alt2, og endalaust gat ég flett upp í henni, þegar ég var ekki viss hvaða tón ætti að notast við skrifaðar nótur í höndunum á mér. Hún var með afbrigðum tónviss, og lá ekki á því, ef maður söng ekki rétt. Af fáum hef ég lært meira.
Vinskapurinn þróaðist og það varð að fastri venju að ég liti í kaffisopa á laugardagsmorgnum og þá var nú margt spjallað, og rifjuð upp atvik í ferðum kórsins innanlands og utan. Margt skemmtilegt gerðist í þessum ferðum og varð til endalauss hláturs í minningunni.
Við gerðum reyndar meira en að spjalla. Áhuga á handavinnu áttum við sameiginlegan og sátum oft og prjónuðum eða hekluðum, flettum uppskriftum og bárum saman bækur okkar. Villa sýndi mér alls konar gullfallegt handverk sem hún hafði gert á liðnum árum. Fyrir nú utan allt sem hún gaf fólkinu sínu í tækifærisgjafir. Auðvitað skiptust á skin og skúrir í okkar lífi og þá leituðum við styrks hvor hjá annarri.
Nú er komið að leiðarlokum í bili.
Ég mun virkilega sakna laugardagsheimsóknanna, sem ég held að hafi gert okkur báðum gott.
Hvíl í friði, elsku Villa.
Þín vinkona,
Margrét (Madda).