Kolfinna Bjarnadóttir

Kolfinna Bjarnadóttir, mágkona mín, hefur kvatt þennan heim eftir harða baráttu við óvæginn sjúkdóm sem engu eirir og sigrar að lokum. Hún sýndi mikla baráttu og viðnámsþrótt til síðasta dags og naut góðrar hjálpar lækna og hjúkrunarfólks en varð að gefa eftir að lokum. Fyrir rúmlega 50 árum leit ég mágkonu mína fyrst augum. Hlýlegt viðmót hennar, fallegt bros, lipurlegar hreyfingar og tindrandi brún augun vöktu athygli mína. Það kom mér, í raun og veru, ekki á óvart þegar bróðir minn trúði mér fyrir því að í henni hefði hann fundið konuefni sitt. Ég óskaði honum hjartanlega til hamingju og seinna sannfærðist ég um, að hann hefði valið sér réttan lífsförunaut til að fylgja sér í gegnum lífið.

Kolfinna ólst upp að Blöndudalshólum í Húnaþingi. Foreldrar hennar voru Bjarni Jónasson, kennari, fræðimaður og sveitarhöfðingi, og kona hans, Anna Sigurjónsdóttir húsmóðir. Skólaganga Kolfinnu var hefðbundin og lík skólagöngu barna í sveit þeirra tíma. Þegar unglingsárin voru að baki, hélt hún til Akureyrar, stundaði nám við Menntaskólann á Akureyri, þaðan sem hún lauk stúdentsprófi 1957. Áfram var haldið á námsbrautinni og að loknu kennaraskólaprófi vorið 1958 gerðist hún barnaskólakennari og varð það ævistarf hennar ásamt því að sinna húsmóðurstörfum og uppeldi barna sinna. Lengst af kenndi hún við Hvassaleitisskóla. Og við þann skóla urðu starfslok hennar.

Hannyrðir og lestur góðra bóka voru eftirlætistómstundaiðja Kolfinnu. Hér má segja að eplið fellur sjaldan langt frá eikinni. Anna móðir Kolfinnu var afbragðs handavinnukona og svo verksækin að henni féll aldrei verk úr hendi. Heklunálar, prjóna-og saumanálar léku í höndum hennar og hún var ósínk að deila hvers kyns handverki, á þessu sviði, meðal ættingja og vina.

Hinrik og Kolfinna bjuggu lengst af í Langagerði. Þar reistu þau sér myndarlegt hús og þar var oft gestkvæmt og glatt á hjalla. Kaffi og kræsingar á borðum samfara fjörlegum umræðum um allt milli himins og jarðar. Á þessum stundum naut mágkona mín sín vel. Alltaf tilbúin til skoðanaskipta og lét sér hvergi bregða við andstæðar skoðanir viðmælenda.

Kolfinna var dul að eðlisfari og flíkaði ekki tilfinningum sínum. Hún hafði góða kímnigáfu og í umræðu var hún oft glettin og spaugsöm. Afskiptalaus var hún um annarra hagi og kvað ekki upp sleggjudóma yfir mönnum eða málefnum og gekk að hverju starfi að vel hugsuðu máli og kastaði ekki höndum að neinu verki. Geðprýðiskona sem skipti sjaldan skapi en var þó föst fyrir ef því var að skipta. Í kennslustarfinu fann Kolfinna sig vel og var áfram um að koma nemendum sínum til svo mikils þroska sem unnt var. Sama má segja um börn hennar sem nutu tilsagnar hennar og hjálpar hvenær sem þörf var á.

Nú þegar þrautagöngu mágkonu minnar er lokið sendi ég ættingjum og fjölskyldu mínar innilegustu samúðarkveðjur. Góð kona hefur kvatt þetta jarðlíf. Hún skilur eftir sig sjóð minninga og í hann munum við leita ótal sinnum í framtíðinni. Blessuð sé minning Kolfinnu Bjarnadóttur.

Fyrsta skóladaginn í MA kom í ljós að stúlkan sú var í sama bekk og ég. Þetta var hún Kolfinna. Það er skemmst frá því að segja að þarna hófst vinskapur sem staðið hefur í 63 ár og aldrei borið skugga á. Það kom svo upp úr kafinu að áðurnefnt dress hafði Kolla hannað og saumað sjálf og var aðeins lítið sýnishorn af því sem hin haga hönd hennar skapaði. Hún sló okkur bekkjarsystrunum margfalt við í hvers kyns myndarskap. Og okkur var kunnugt um að hún var annálaður dugnaðarforkur þegar kom að bústörfum heima í Blöndudalshólum þar sem hún gekk í flest störf.

Árin í MA liðu við lærdóm, leik og annað sýsl. Þarna var samankominn hópur unglinga alls staðar að af landinu, sum hver að fara að heiman í fyrsta sinn til lengri dvalar og þurftu nú að standa á eigin fótum. Skólinn var heimur út af fyrir sig og þarna mynduðust vináttubönd sem hafa haldist og eflst með árunum ef eitthvað er. Þetta voru skemmtileg ár og margs að minnast.

Eftir stúdentspróf dreifðist hópurinn eins og eðlilegt er. Við hittumst þó alltaf til að fagna stúdentsafmælum og hin síðari ár höfum við hist oftar og reglulega. Við vorum 41 sem útskrifuðumst árið 1957, en erum nú aðeins 22 eftir. Ótímabær andlát hafa þjappað okkur saman. Við bekkjarsystur höfum tengst sérstökum böndum. Það var ekki síst Kollu að þakka sem oftar en ekki hóaði okkur saman, reiddi fram ljúffengar veitingar eins og hendi væri veifað og skapaði notalegt andrúmsloft. Myndarskapurinn samur við sig.

Það var reiðarslag þegar hún varð fyrir áfalli sem skerti lífsgæði hennar til muna. Það má geta nærri að það var erfitt hlutskipti fyrir dugnaðarfork sem aldrei féll verk úr hendi að þurfa nú að takast á við nýjan raunveruleika. Hún átti gott líf, góða fjölskyldu, farsælan starfsferil, hafði ferðast með sínu fólki vítt og breitt um heiminn. Hún hafði stjórnað heimili sínu af rausnarskap, og saman höfðu þau Hinrik ræktað garðinn sinn stóra sem skartaði bæði skrautjurtum og matjurtum sem margir nutu góðs af. Kolla tókst á við nýjar aðstæður af meðfæddu æðruleysi og bar sig vel þótt á brattann væri að sækja. Hún var sterk að upplagi.

Ég er eilíflega þakklát fyrir vináttu hennar og sameiginlegan minningasjóð. Það var gott að vera í návist hennar. Hún hafði heilbrigð lífsgildi að leiðarljósi. Hún var heiðarleg og trygglynd og alveg laus við tildur og sýndarmennsku; kát og glettin, en íhugul og alvörugefin þegar svo bar undir. Við bekkjarfélagarnir munum sakna hennar og minnumst hennar með þakklæti og hlýju. Ástvinum sendum við samúðarkveðjur.

Kynni okkar Kolfinnu urðu eftir að hún varð konan hans Hinriks, vinar okkar Mána, en þeir tveir, ásamt Sigga frænda, sem er nýlega látinn, voru mínir bestu vinir og mikið mál að þeir fengju góðar konur, annað gat vart orðið eins og raun bar vitni. Ég var hrifin af vali Hinriks og okkur Kolfinnu féll vel hvorri við aðra. Þessir vinir mínir voru allir kennaramenntaðir og vann Kolfinna alltaf við þau störf.

Svo kom að fæðingu barnanna þeirra, Bjarna og Önnu. Þar fékk ég hlutverk ljósunnar og gladdi það mig ósegjanlega og síðan að sjá þau vaxa upp og þroskast í mæta einstaklinga. Vart var við öðru að búast með foreldrana sem þau áttu. Þau voru mjög samheldin fjölskylda. Síðan bættust tveir gleðigjafar í hópinn, Breki Bjarnason og Hinrik Kolmar Önnuson, sem veitti mikilli gleði inn í líf ömmu sinnar ekki síst á þessum erfiða veikindatíma. Þau voru heppin með þessa tvo drengi og börnin sín. Það er mikið lán að eiga slíka afkomendur. Á besta aldri veiktist Hinrik af höfuðmeini og varð hann að fara í tvær ferðir til Svíþjóðar í stórar aðgerðir. Þá stóð Kolfinna eins og klettur við hlið hans, flutti út um tíma með börnin. Hinrik kom heill heim úr þessum hremmingum og lífið hélt áfram hjá þessari góðu fjölskyldu.

Vinátta okkar við þessa fjölskyldu er orðin löng. Við Máni, ásamt þeim hjónum og Sigga og Jónu, höfum átt margar ánægjustundir á heimilum okkar, í ferðalögum innanlands og utan, ógleymanlegar sem geymast í minningunni.

Þau hjón áttu stórt hús og garð. Í garðinum voru ræktaðar ýmsar matjurtir og annaðist Hinrik flest þau störf, sem þar þurfti að vinna. Oft nutum við góðs af þessari ræktun. Einnig leigðu þau út herbergi bæði fyrir ferðafólk og námsmenn og kom það meira í hlut Kolfinnu að sinna því. Það var því oft annríki á heimilinu. En ávallt var maður velkominn að líta inn, eins og gert var í sveitinni í gamla daga. Þau voru nú flutt í fallega og þægilega íbúð í Hvassaleiti og þar leið Kolfinnu best á þessum erfiða tíma.

Kæru vinir, Hinrik, Bjarni, Anna, Breki og Hinrik Kolmar, við Máni sendum ykkur innilegar samúðarkveðjur vegna fráfalls eiginkonu, móður og ömmu.