Guðrún Gunnarsdóttir

Það var ávallt gott að vera í návist tengdamóður minnar, Guðrúnar Gunnarsdóttur, því þar fór kona sem bjó yfir mikilli hjartagæsku. Þegar við fjölskyldan fórum í heimsóknir á Hvanneyri, þar sem þau Ingimar eiginmaður hennar bjuggu um árabil, og síðar í Mosfellsbænum, þá voru móttökurnar ávallt höfðinglegar. Guðrúnu var alltaf mikið í mun að taka vel á móti gestum og að öllum liði vel í hennar félagsskap. Guðrún var stolt yfir því sem var henni kærast, börnunum sínum og barnabörnum sem voru hennar ríkidæmi. Hún lagði metnað sinn í að halda gott heimili fyrir fjölskylduna og sjá til þess að allir hefðu það sem þeir þurftu og í öllu hennar amstri þá bjó hún yfir miklum myndugleika. Eitt af stóru áhugamálunum sem hún og Ingimar stunduðu saman var hestamennskan. Hana stundaði Guðrún af kappi allt þar til hana skorti þrótt til að sinna hrossunum sem þau hjónin lögðu mikla natni við að gera að einstökum gæðingum. Það voru að sjálfsögðu ávallt til staðar „barnahestar“ og við eigum margar ljúfar minningar frá þeim góðu stundum er Guðrún á sinn ljúfa hátt leiðbeindi börnunum varðandi það sem sneri að hestamennskunni.

Ljóðagerð var Guðrúnu einnig hugleikin og hafði hún einstaka ánægju af því að yrkja um sín hugðarefni. Hún átti það til að heiðra fjölskyldu og vini við hátíðleg tækifæri með því að fara með heilu bálkana sem hún hafði ort í tilefni afmælis eða annars viðburðar. Þessir upplestrar voru Guðrúnu afar gefandi og veittu mikla gleði.

Guðrún hafði einnig einstaklega mikla ánægju af hannyrðum og prjónaskap og ófáar peysur og ullarsokkar sem hafa yljað okkur og sérstaklega börnunum í gegnum tíðina. Hafa barnapeysurnar gengið barn fram af barni enda einstakar og fallegar gæðaflíkur sem af prjónum hennar runnu. Allt sem Guðrún tók sér fyrir hendur á þessu sviði bar með sér mikið listfengi og margt af því sem hún skapaði í höndunum var einstaklega vandað og fallegt. Það eru hlýjar minningarnar sem fylgja þessum flíkum því natnin við handverkið og listfengið var einstakt og hugurinn sem fylgdi var elskulegur, heill og einlægur.

Þegar við Stína komum með börnin í heimsóknir á Hvanneyri á sínum tíma þá var hátíð hjá Guðrúnu því að fátt fannst henni skemmtilegra en að fá að njóta samvista við barnabörnin. Var þá iðulega búið að finna til leikföng, bækur, skipuleggja ferðir í hesthúsið og reiðtúra, fara í könnunarferðir til þess að rýna í rósir og önnur gull í garðhúsinu, skoða lömbin og svo náttúrulega að koma útsæðinu niður í garðinn á Hvanneyri. Að liðnum degi þá fylgdi þessum ævintýraheimsóknum kaffi og kleinur, dúkað borð, lambalæri, sykraðar kartöflur og tilheyrandi meðlæti. Allt eru þetta kærar minningar um einstaka og hjartahlýja tengdamömmu og ömmu.

Minningin sem lifir áfram er um sterka og hlýja konu sem bjó yfir mikilli reisn og átti meira en nóg af umhyggju og ástúð fyrir þá sem hún unni. Við kveðjum tengdamóður og ömmu með hlýjum minningum og söknuði.

Elsku amma.

Fyrstu minningar mínar um þig eru þegar ég fór í heimsókn til þín og afa á Hvanneyri þar sem ég fékk að skoða allar gullfallegu og ilmandi rósirnar sem þú ræktaðir í garðhúsinu. Eftir að hafa skoðað þær vel og vandlega og fundið rósina sem blómstraði hvað best og var fallegust af þeim öllum klipptir þú hana úr rósabeðinu, gafst mér og svo fékk ég að taka hana með mér heim.

Eftir heimsóknirnar til þín, þegar við keyrðum úr hlaði stóðst þú undantekningarlaust í dyrunum, óskaðir okkur góðrar ferðar og veifaðir þar til að við vorum komin úr augsýn.

Mér þykir svo ofboðslega vænt um þessar minningar, elsku amma, því þú ert rósin sem blómstraðir hvað best og varst fallegust af þeim öllum.

En eins og rósina í garðhúsinu þá er nú búið að klippa þig úr rósabeðinu og fara með þig heim, og nú er það ég sem stend í dyrunum, veifa þér og óska þér góðrar ferðar, amma mín.

Síðastliðinn laugardag, þann 23. júlí, lést elskuleg amma okkar á hjúkrunarheimilinu Hömrum í Mosfellsbæ í faðmi fjölskyldu sinnar – eiginmanns, barna og barnabarna.

Við ólumst upp í Danmörku og því gátum við ekki heimsótt ömmu oft á ári, en þegar við vorum litlar eyddum við sumarfríunum á Hvanneyri hjá ömmu, afa og Ásdísi, og hlökkuðum til þess á hverju ári þegar nær dró sumri. Stundir okkar með ömmu eru meðal okkar bestu æskuminninga. Þessi frí voru ein óslitin skemmtun, þrungin kærleika og óteljandi skemmtilegum atburðum sem eru dýrmætar minningar. Amma gerði sérhvert frí að einhverju alveg sérstöku.

Amma var mikil hannyrðakona og við höfum eytt löngum stundum við að fylgjast með og læra af henni. Hún var alltaf boðin og búin að hjálpa okkur og kenna, einkum þegar við misstum niður lykkju eða þurftum að þræða nál. Amma og Maren stofnuðu saumaklúbb þegar við hin fórum í reiðtúr. Þó að amma gæti ekki lengur farið á hestbak kom hún samt oft með. Hún kom á bílnum og fann góða útsýnisstaði þar sem hún gat fylgst með okkur ríðandi um sveitina. Í lengri reiðtúrum útbjó hún nesti og færði okkur og borðaði með okkur á áningarstað.

Og ekkert sumar leið án þess að amma bakaði: kleinur, vöfflur og pönnukökur í stöflum. Þá var ekki skorið við nögl í sykri eða rjóma þegar við öll – amma, afi, Ásdís, Magnús, Maren og María – settumst saman eftir langan dag með saumaskap, prjónaskap, reiðtúrum og annarri skemmtun, að pönnukökuborðinu. Pönnsurnar hennar ömmu voru feitar af þeyttum rjóma og heimatilbúinni sultu sem við úðuðum í okkur þar til við stóðum á blístri.

Sem börn áttum við erfitt með að skilja þá erfiðleika sem amma þurfti að takast á við í sjúkdómi sínum en eftir að við urðum eldri skiljum við betur hve sterk og ákveðin hún var. Við höfum dáðst að kjarki hennar og viljastyrk til að halda alltaf áfram og láta sjúkdóminn ekki vera sér fjötur um fót þegar við vorum annars vegar. Með mikilli ástúð og kærleika munum við ætíð geyma allar dýrmætu minningarnar um ömmu okkar.

Guðrún Gunnarsdóttir, eiginkona Ingimars móðurbróður míns, er látin eftir langvinna sjúkdómsbaráttu.

Sem barn að aldri man ég þegar þær amma mín og mamma hvísluðust á um það hvað hann Ingimar skryppi oft niður á Reyðarfjörð og það tísti svolítið í þeim. Svo flutti Guðrún heim í ömmuhús þar sem þau Ingimar bjuggu á meðan þau byggðu húsið sem þau síðan bjuggu í lengst af sína búskapartíð. Skömmu síðar eignuðust þau sitt fyrsta barn og ég, þá fimm ára, hafði aldrei séð neitt dásamlegra.

Guðrún kom vetrarpart í Húsmæðraskólann á Hallormsstað þar sem móðir mín var skólastýra, til að frama sig í hannyrðum og matseld. Hún var með Siggu Fanneyju litlu með sér og ég hafði hana fyrir brúðu þótt svo ætti að heita að ég ætti að leika við hana. Mín mesta sorg þennan vetur varð að ég fékk umgangspest og fékk bara að sjá Siggu Fanneyju í fangi móður sinnar í dyrunum að herberginu þar sem ég lá.

Börn Ingimars og Guðrúnar urðu fimm og segja má að þau hafi verið mér sem yngri systkini og heimilið þar, sem mitt annað heimili. Þar var mér ætíð tekið með kærleik og blíðu og flauelsgraut með berjasaft út á í kaupbæti á sunnudögum! Á þessum árum þótti mér undarlegt, þegar þau hjónin drifu sig á hestbak eftir kvöldmat eftir langan vinnudag, en bæði höfðu þau yndi af hestum og áttu margar yndisstundir á hestbaki á björtum sumarkvöldum í fögru umhverfi Egilsstaða. Guðrún var afar góður knapi og glæsileg á hestbaki og þótti tíðindum sæta þegar hún fór að keppa á hestamannamótum en slíkt lögðu konur ekki mikið fyrir sig í þá tíð.

Guðrún var félagslynd og tók virkan þátt í félagsstarfi. Ásamt móður minni og ömmu var hún mikilvirk í Kvenfélaginu Bláklukku á Egilsstöðum og var formaður þess um hríð. Guðrún var vinamörg og vinaföst og einn traustasti vinur móður minnar var hún á meðan sú síðarnefnda lifði. Að loknum umbrotatímum á unglingsárum mínum sagði mamma mér að þá hefði Guðrún haldið í sér vitinu.

Guðrún og Ingimar fluttu til Hvanneyrar um miðjan níunda áratuginn og þótti Guðrúnu gott að koma aftur í sína heimasveit, Borgarfjörðinn, þótt hún hefði alltaf unað sér vel á Egilsstöðum. Þá tók hún aftur upp samband við gamla vini og skólafélaga og eignaðist marga nýja og þar, ekki síður en fyrir austan, var hún virt og vinsæl.

Það var mikið áfall þegar Guðrún greindist með Parkinsons-veiki um og upp úr sextugu en hún tók því af æðruleysi og tókst á við sjúkdóminn af kjarki og þolgæði. Þrátt fyrir sjúkdóminn áttu þau Ingimar mörg góð ár á Hvanneyri og undu sér þar vel og alltaf var yndislegt að koma til þeirra. Annar sjúkdómur, sem þó herjaði ekki á Guðrúnu sjálfa, tók ekki síður á hana, en dóttir þeirra, Ásdís, barðist við hvítblæði í sjö ár, þar til hún loks féll fyrir þeim vágesti fyrir fjórum árum. Var hún foreldrum sínum, sem og öllum sem hana þekktu, mikill harmdauði.

Nú eru þær mæðgur sameinaðar á ný í sólarlaginu.

Ég votta Ingimar frænda mínum og Siggu Fanneyju, Monna, Stínu Maju og Sveini Óðni og fjölskyldum þeirra samúð mína við fráfall góðrar og merkrar konu.