Sigurlín Hermannsdóttir yrkir um „Heilsufarið í Koti“:
Karlinn sem bjó uppi á klakanum
var kvalinn og þjáður af rakanum
og kerling með verki
því víst bar þess merki
að í sextíu ár sat hún á hakanum.
Og enn yrkir hún á Boðnarmiði:
Þorvaldur sagði oft: þarnana,
við þurfum að hugsa um kjarnana.
Er hitti hann Önnu,
það orð voru að sönnu
en þá var hann búinn að barn'ana.
Hreinn Guðvarðarson vissi sínu viti:
Bölvaður asninn að barn'ana
betra að grípa til varnanna
því svoleiðis má
setja upp á
toppinn í upphafi tarnanna.
Gylfi Þorkelsson var á ferð í Flóanum:
Áði hjá Urriðafossi
(ekki þó ferðast á hrossi).
Þá spurn nú fram ber
sem brennur á mér:
Líður að kveðjukossi?
Guðmundur Stefánsson svaraði:
Ekki verður brögnum byrði
að beisla þennan foss.
En hinsta kveðja eflaust yrði
ansi blautur koss.
Og Guðrún Bjarnadóttir greip tækifærið og lék sér með rím og hljóm:
Að kyssa fossa er klossað,
þó kannski tosist fólk hissa
þangað þesslega bossað
að þyki vissara að pissa.
Gylfi Þorkelsson kom víðar við á Suðurlandi:
Vel haldinn, úr hungri ei dey
og á Hótel Dyrhólaey
engu ég kvíði
þó kvöldverðar bíði
því allt er í harðindum hey.
Og hreifst af fegurð staðarins:
Um er að litast, ládauður sjór,
lyfta sér drangar úr hafi.
Himinninn falinn, fuglinn er rór,
fjaran skreytt öldunnar trafi.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is