Helgi Elíasson

Deyr fé,

deyja frændur,

deyr sjálfur ið sama;

en orðstír

deyr aldregi,

hveim er sér góðan getur.

(Úr Hávamálum)

Kæri frændi.

Það að rita þessa minningargrein er eitt það erfiðasta sem ég hef tekið mér fyrir hendur.

Ekki endilega vegna þess að það sé líkamlega erfitt heldur vegna þess að missa mann eins og þig er ekki auðvelt, þú varst „stóri bróðir“. Þó að þú hafir verið föðurbróðir minn var okkar samband alltaf meira en að við værum bara frændur. Stóran hluta æsku minnar var ég hjá ömmu og afa og þar varst þú, alltaf til í að leika við mig hvort sem það var í tindátaleik, grafa upp orma eða fara með þessa blessuðu orma og veiða eitthvað á þá. Snemma beygðist krókurinn, þú varst auðvitað veiðimaður eins og pabbi þinn, ég man eftir mörgum veiðiferðum þar sem við áttum samtöl um hvað hentaði best sem agn, hvernig fiskurinn tekur og sérstaklega man ég þó eftir kenningu þinni um tímann á tökunni. En eitt er mér þó alltaf efst í huga þegar ég hugsa til þín, það er tónlistin og þá sérstaklega írsk þjóðlagatónlist og að sjálfsögðu pönkið. Við áttum margar góðar stundir við það að hlusta á plötur og alltaf þurfti að klára hverja plötu og ræða um lögin á henni. Við áttum margt sameiginlegt. Þegar við vorum unglingar þá voru það víkingar, ævintýraheimar og hlutverkaspil sem við gátum eytt tímum og jafnvel dögum saman í, það voru góðir tímar. Það er ekki hægt að rita þessa grein án þess að minnast á það að þér fylgdi „svartur hundur“ sem litaði allt þitt líf, Það var ekki alltaf auðvelt að vera þú. Það var mikil gæfa að þú hafir fengið að kynnast ástinni, henni kynntist þú hjá henni Anniku sem flutti til þín, þið giftust svo á fallegum degi í Hvalfirðinum. Ég hef engin orð til að lýsa því hvernig þú barðist til síðasta dags við krabbamein sem dró þig svo loks til dauða, en æðruleysi og karlmennska er það sem mér dettur í hug, það að skipuleggja eigin jarðarför er eitthvað sem enginn getur ímyndað sér hvernig er. Það voru ekki margir dagar sem þú fékkst eftir að við fengum þær fréttir að þú værir veikur. Megi allar góðar vættir fylgja þér á ferð þinni til Valhallar.

Helgi Elíasson, frændi okkar systra lést eftir skamma sjúkralegu hinn 13. júlí síðastliðinn. Hann var aðeins 51 árs gamall er hann yfirgaf þessa jarðvist og trúði því, að hætti ásatrúarmanna, að framundan væri löng ferð til annarra heima og þar myndi hann undirbúa sig fyrir næsta tilverustig.

Við systkinabörnin, barnabörn Bessa B. Gíslasonar og Lilju Eyjólfsdóttur stigum mörg okkar fyrstu skref á vinnumarkaði í fyrirtæki afa okkar, Fiskverkun Bessa B. Gíslasonar á 8. og 9. áratugnum. Þar eyddum við sumrunum við harðfiskverkun og kynntumst þá á annan hátt en í hinum hefðbundnu fjölskylduboðum. Helgi vann í mörg ár við fjölskyldufyrirtækið og gekk þar í ýmis störf en starfaði síðar við byggingarvinnu og fleira. Helgi var afar listrænn sem útskurðargripir hans bera glögg merki.

Hann hélt heimili í Hafnarfirði með móður sinni alla tíð sem nú syrgir sitt yngsta barn. Helgi gekk í hjónaband árið 2011 með Anniku Eline Iwersen, sem flutti í kjölfarið inn á heimili hans og móður hans. Annika og Helgi skildu árið 2015.

Eins og svo margir unglingar upp úr 1980 heillaðist hann frændi okkar af pönkinu og öllu sem því fylgdi; þar fann hann farveg sem hann fylgdi alla tíð. Líklega má segja að hann hafi verið lífstíðarpönkari enda var Helgi ekkert mikið fyrir að feta troðnar slóðir í lífinu. „Ég er anarkisti eða stjórnleysingi,“ sagði hann í viðtali í Helgarpóstinum árið 1981, þar sem hann var tekinn tali fyrir það að vera pönkari á síðu sem bar yfirskriftina Stuðarinn og var ætluð ungum lesendum blaðsins. „Ég er bara á móti stjórn og öllu sem að því lýtur. Mér finnst að allir eigi að ráða sér sjálfir.“ Og það gerði hann alla tíð.

Síðar gekk hann í Ásatrúarfélagið þar sem hann fann samhljóm og heillaðist mjög af heimsmynd þess siðar, kærleiknum og náttúruhugmyndum ásatrúarmanna enda var hann Helgi friðarsinni alla tíð.

Við kveðjum nú Helga frænda í hinsta sinn og óskum honum góðrar ferðar á nýjar slóðir.