Unnar Magnússon

Nú ertu hvíldinni feginn, pabbi minn, og ósköp fallegur og friðsæll með smáglott, gott að þú fengir að fara svona í svefni og takk fyrir árin sem við höfðum saman.

Pabbi þú varst hörkuduglegur nagli með góðan húmor, síhrekkjandi fólk en alltaf svona nokkuð góðlátlega, man eftir því þegar þú sagðir við mig „þú segir aldrei nei við aukavinnu, því þá ertu aldrei beðinn aftur“. Ég man eftir sem krakki mörgum gæsa-, rjúpna- já og hreindýraveiðum þar sem þú lagðir mikla áherslu á að fara varlega með skotvopn og svo þegar ég nennti ekki lengur að fara, þá fóruð þið Jói á Borg á veiðar enda alltaf gaman af ykkur félögunum en svo hrönnuðust upp óveðursskýin og veikindi tóku við árið 2005 og þú fluttir frá Stöðvarfirði til okkar Guðrúnar í Hamravíkina, það var nú oft gaman hjá okkur í spjalli langt fram eftir og Unnar Leó kom svo eldsnemma upp til þín, já honum fannst gaman að kúra hjá afa sínum. Enn og aftur, takk fyrir árin, pabbi minn, við feðgar munum kíkja reglulega við hjá þér.

Ég hitti hann fyrst sumarið 1999. Það var líka í fyrsta sinn sem ég kom til Stöðvarfjarðar, æskustöðva Gulla, og hefur mér síðan verið ákaflega hlýtt til þessa fallega staðar. Ég fann strax að þarna var á ferð maður sem mér mundi líka vel við. Ég lærði samt fljótlega að taka öllu með fyrirvara sem hann sagði, enda var hann meinstríðinn og hafði ákaflega gaman af því að segja sögur af prakkarastrikum sínum í garð vinnufélaga sinna í frystihúsinu. Þarna komst ég líka að því hversu mikill matmaður hann var.

Kvöld eitt passaði hann Aron þegar við Gulli skruppum út og höfðum við eldað humarsúpu í stórum potti og hlökkuðum við mikið til að fá okkur aftur þegar heim kæmum. Sú varð þó ekki raunin. Potturinn var tómur þegar við komum heim og þegar Gulli spurði pabba sinn hvort hann hefði borðað alla súpuna játaði Unnar að hann hefði gert það, hún hefði bara verið svo ansi góð.

Haustið 2005 var Unnar orðinn það veikur að hann þurfti að flytjast til Reykjavíkur og bjó hann þá hjá okkur Gulla í Hamravíkinni. Þar kynntist ég honum enn betur og fékk að heyra ótal sögur af Gulla og systkinum hans þegar þau voru ung. Prakkarastrik þeirra voru oftast í fyrirrúmi og hló Unnar oft svo mikið að hann gat varla klárað sögurnar. Hann var einnig mjög áhugasamur um hvað börnin á heimilinu væru að gera og var sífellt að spjalla og gantast við þau.

Þegar svo Unnar Leó eða „nafni“ fæddist í júlí 2006, þreyttist Unnar aldrei á því að fylgjast með honum og var sífellt að spyrja um hvað nafni væri að gera. Unnar Leó var fljótur að fatta hvað afi hans var stríðinn og var oft mikið hlegið á heimilinu að því að sjá þann stutta stríða afa gamla. Eins að sjá þá tvo hreinsa kjöt af beinum, en Unnar eldri nagaði alltaf allt kjöt af beinunum og sá yngri var ekki orðinn þriggja ára þegar hann hafði náð sömu færni.

Minningarnar eru margar og ég gæti endalaust haldið áfram, en læt nú staðar numið.

Elsku Unnar, ég kveð þig nú og trúi því að þú sért orðinn fullfrískur á ný og líði vel hinum megin.