Sólborg Rósa Hjálmarsdóttir

Skín við sólu Skagafjörður,

skrauti búinn, fagurgjörður:

Bragi, ljóðalagavörður,

ljá mér orku, snilld og skjól!

Kenn mér andans óró stilla;

ótal sjónir ginna, villa,

dilla, blinda, töfra, trylla,

truflar augað máttug sól.

Hvar skal byrja? Hvar skal standa?

Hátt til fjalla? Lágt til stranda?

Bragi leysir brátt úr vanda,

bendir mér á Tindastól!

(Matthías Jochumsson.)

Oft datt mér þetta fagra ljóð í hug þegar við hittumst Skagfirðingurinn mikli Sólborg Rósa Hjálmarsdóttir.

Það er ótrúlegt hvað ræturnar í hverjum manni eru djúpar til heimabyggðarinnar og það átti svo sannanlega við um þig.

Margs er að minnast þegar litið er yfir farinn veg. Þó svo að við byggjum ekki í næsta nágrenni við hvort annað voru tengslin góð alla tíð. Við í Borgarnesi en þið norðan heiða.

Við ættingjar og vini Þórmundar Skúlasonar undruðumst það á árunum eftir 1980 hvað hann fékk allt í einu mikinn áhuga á sauðfjárrækt. En skýringin kom fljótt í ljós, ráðskonan á Hesti í Borgarfirði. Þar blómstraði ástin hjá Munda og Rósu en Rósa sá um matseldina á Tilraunabúinu ásamt sólargeislanum sínum Huldu sem þá var tveggja ára.

Eins og sannir Íslendingar hugsuðuð þið hratt og eftir ákvörðun um sambúð þurfti að útvega samastað fyrir væntanlega fjölskyldu og huga að öllu öðru sem því tilheyrir. Blönduós varð fyrir valinu, ekki að ástæðu lausu; fæðingarbær Þórmundar, vinna hjá Rarik tryggð og stutt í Skagafjörðinn. Á Hlíðarbrautinni settust þið að, en Mundi hafði þá gengið Huldu í föðurstað sem ég held að hafi lukkast vel fyrir bæði. Seinna færðuð þið ykkur um set í Hlíðarbrautinni. Þar stækkaði fjölskyldan, fyrst Gunnhildur Erla svo Birna Hjördís og síðastur prinsinn sjálfur Skúli Már. Þessari glæsilegu fjölskyldu þinni, Rósa mín, stjórnaðir þú eins og þér var einni lagið. Vissir allt um ungana þína og leiðbeindir þeim eftir fremsta megni allt fram á síðustu stundu.

Til Akureyrar fluttust þið 2007, nýtt hús, nýtt umhverfi, nýir kunningjar ágætis ákvörðun. Gömlu vinirnir á Blönduósi gleymdust ekki og þið og þeir dugleg að halda sambandinu.

Ekki má gleyma að minnast á ferðalögin Rósa mín og var húsbíllinn nánast ykkar annað heimili yfir sumarmánuðina seinni árin, þar varst þú í essinu þínu. Seinna þegar ungarnir voru flognir að heiman fórum við saman í skemmtiferðir til Kanarí ásamt tengdó, Villa bróðir og Gullu. Flottar ferðir og vel notaðar til að efla fjölskyldu böndin.

En lífið er ekki alltaf dans á rósum, elsku besta Rósa mín. Því miður greindist þú með slæman sjúkdóm fyrir nokkrum árum sem á endanum varð þér og þínu lífi sterkari. Þín barátta og þinn lífsvilji var með ólíkindum. Þá kom þinn Skagfirðingur best í ljós.

Elsku Mundi minn, við Júdý sendum þér, börnum og barnabörnum þínum okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Mér er afskaplega ljúft að minnast Rósu og uppvaxtarára minna sem hún var svo stór partur af. Frá 0. bekk sátum við Gunnhildur saman, sessunautar, vinkonur, samlokur, og frá þeirri tíð stóðu dyrnar á Hlíðarbraut 1 mér alltaf opnar. Rósa var einstaklega umhyggjusöm móðir og setti móðurhlutverkið ætíð í forgang. Hún tók mig, þennan heimalning, strax í ástfóstur og fyrr en varði höfðu foreldar okkar Gunnhildar myndað vináttu sem varð ævilöng.

Ég man að mér þótti þetta heimili hlaðið öllum heimsins gæðum. Líklega eitt besta Hótel Mamma sem fyrirfannst og því illskiljanlegt hvernig þeim Munda tókst að koma börnunum úr hreiðrinu.

Nokkrum árum og flutningum síðar er enn jafn gott að heimsækja heimili ykkar og andrúmsloftið gamalkunnt og notalegt. Hugulsemi Rósu gagnvart mér hélt áfram þó að ég væri komin á fullorðinsár og um hátíðarnar fékk ég sendingu sem mér þótti ómissandi partur af jólunum. Það var þannig sem hún Rósa þekkti þennan heimalning.

Takk fyrir samferðina elsku Rósa mín, þín er sárt saknað. Fjölskyldunni sendi ég mínar dýpstu samúðarkveðjur. Megi Guð hugga ykkur og styrkja á þessum erfiðu tímum. Minningin lifir í gegnum okkur öll.

Ykkar,