Eyjólfur Hjálmsson

Með Eyjólfi Hjálmssyni fengu gömul tæki nýtt líf. Hann fylgdi ritúali þegar hann kom í heimsókn. Gekk álútur ákveðnum skrefum að gættinni, hristi af sér skóna og settist niður í stól, blés og stundi dálítið – sýndu mér tækið. Áður en hann tók til starfa þáði hann kaffi og sætabrauð, og einnig það var hluti af messunni. Síðan var tekið til starfa.

Til að byrja með fylgdist maður með snillingnum í forundran. En niðurstaðan var oftast galdri líkust, honum tókst það ómögulega – að laga biluð tæki. Fyrir menn sem hafa engan skilning á rafmagni eru svoleiðis reddingar eins og yfirnáttúrleg blessun. Og það er alltaf gaman að verða vitni að kraftaverki. Í framhjáhlaupi mátti spjalla við Eyjólf Hjálmsson um forna tíð, fólk og atvinnuhætti í héraði – og hann var minnugur og glöggur, hafði veitt athygli atriðum sem aðrir sáu ekki. Um sjálfan sig var hann ekki málugur – og raunþögull um sveitunga sína. Hann var í rauninni blíðmáll og bjartur í háttum.

Stundum gerði hann viðgerðarheimsóknir sínar að leik. „Æ, ég er orðinn svo gamall og þreyttur, viltu ekki skrúfa þetta laust fyrir mig?“ Svo fylgdist hann með klaufalegum tilburðum verkbeiðanda uns hann eftir bælda hláturstunu og dálítið pú tók við tólum og tækjum – og bjargaði málum. Og þegar hann var að eiga við lausar skrúfur á bílaverkstæðinu hjá öðrum töframanni, Þórði á Arnheiðarstöðum, átti hann það til að segja á þessa leið: Æi, beygðu þig eftir þessari skrúfu Þórður minn, – þú ert yngri! En staðreyndin var sú að Þórður var tveimur dögum yngri en Eyjólfur.

Eyjólfur var það sem stundum er kallað gömul sál – hafði yfir sér spekt þess sem margt hefur lifað um aldir í einsemd. Hann hafði líka þjónað sveitungum sínum í heilan mannsaldur- og var orðinn þreyttur, hvað sem aldri leið. Slíkum mönnum hlýtur eilíf hvíldin að vera réttlát og sjálfsögð. Við sem höfum notið aðstoðar Eyjólfs Hjálmssonar þökkum að lyktum fyrir samfylgdina- og hugvitssemi hans við biluð tæki Borgfirðinga.

Hvað við best vitum var Eyjólfur sjálfmenntaður rafeindavirki, snillingur sem hélt mörgum tækjum og tólum gangandi í sveitinni og er vandséð hver muni feta í fótspor hans á mörgum sviðum; hvort heldur er við uppsetningu loftneta, rekstur sundlaugarinnar á Kleppjárnsreykjum, hljóðvinnslu við leikrit ungmennafélaganna, stuðning við unga fólkið, sem deildi áhugasviði hans og svo margt fleira. Á sumrin naut hann þess að koma að heyskap við verktöku og óhugsandi að bregða sér að heiman á meðan bændur þurfa að fá ilmandi töðuna rúllaða og pakkaða inn.

Það var gaman að ræða um málefni líðandi stundar við Eyjólf, en ekki síst um náttúru landsins og umhverfi, sem hann hafði ódrepandi áhuga á. Eyjólfur Hjálmsson var víðlesinn og fróður, hafði ferðast töluvert og hugurinn stóð til frekari ferða inn á hálendið og skoðaði hann gjarnan myndir af ferðalögum okkar hjóna og þekkti oftast landslagið, jafnvel þótt hann hefði ekki átt þess kost að komast á staðinn sjálfur. Hér voru oft gerð dagatöl með landslagsmyndum frá ferðum næstliðins árs og þáði Eyjólfur gjarnan eintak.

Sérstaklega var skemmtilegt þegar Eyjólf bar að garði í nýsteiktar kleinur eða smákökur, sem hann þáði með þökkum á staðnum og fékk svo með sér svolítinn skerf, þá var handtakið þétt og þakklætið einlægt. Eyjólfur birtist oftar en ekki um miðjan dag með toppís til bóndans og heimilishundurinn lá þolinmóður við fætur hans á meðan þeir félagar snæddu ísinn og ræddu málin og að endingu fékk hundurinn neðsta hlutann af brauðforminu hjá Eyjólfi, sem sagði víst í síðustu heimsókn sinni, að hann yrði að hafa ísana þrjá næst, þ.e. einn handa hundinum, og seint gleymist að þegar Þórður og Eyjólfur voru að vinna saman sagði hann gjarnan: „Gerð þú þetta, þú ert yngri“, en á þeim var tveggja daga aldursmunur.

Eyjólfur fékk heilablóðfall og lá skamma sjúkdómslegu, þegar við hjónin litum við hjá honum á sjúkrahúsinu breiddist gleðibros yfir andlitið, augun leiftruðu og handtakið var þétt og stutt í húmorinn. Hann átti erfitt um mál vegna lömunar á kyngingarvöðvum en þó tókst okkur að spjalla svolítið, en vildum ekki þreyta hann og ætluðum að koma fljótlega aftur, hann væri ekki að fara heim alveg strax. „Nei, alla vega ekki í næstu viku,“ svaraði hann að bragði. Við kveðjum með þökk hógværan höfðingja sem aldrei hallaði orði að nokkrum manni, leiðir hans liggja nú um hinar óræðu lendur sem vonandi taka á móti honum með blómabreiðum og angandi töðuilmi.