Listin að gera gys

Af listum

Davíð Már Stefánsson

davidmar@mbl.is

Ég veit eiginlega ekki ennþá hvað mér á að finnast um söngleikjauppfærslu Peaches, Peaches Christ Superstar , á Stóra sviði Borgarleikhússins síðastliðinn miðvikudag. Í fyrsta lagi er það mjög fyndin og steikt pæling að jafn ögrandi listamaður og Peaches skuli ákveða að setja upp sína eigin útfærslu af Jesus Christ Superstar , hallærislegri rokkóperu frá 1970 um síðustu dagana í lífi Jesú. Ég hélt til að byrja með, eins og eflaust flestir, að það væri einhver óvæntur vinkill á þessu öllu saman – að sviðsverkið yrði að einhverri ádeilu í höndum söngkonunnar. Eftir að hafa hitt hana og tekið við hana viðtal áttaði ég mig hins vegar á því að það yrðu engar túttur, typpi eða píkur á sviðinu – aðeins hún í einlægni sinni að syngja lögin með röddina eina að vopni. Hún sagði þar að auki að engin kaldhæðni lægi á bak við hugmyndina - sem var vissulega óvæntur vinkill.

Hvaða rugl var í gangi?

Með Peaches á sviðinu var norski píanóleikarinn Mathias Susaas Halvorsen og sá hann um undirspilið í öllum lögunum. Halvorsen var virkilega góður og píanóleikur hans til stakrar fyrirmyndar. Yfirvegun hans við píanóið fór líka mjög skemmtilega saman við kómíska nærveru Peaches sem dillaði sér um sviðið og söng hverja röddina á fætur annarri. Það er greinilegt að Peaches kann vel að syngja þrátt fyrir að röddin sé kannski ekkert stórkostleg. Ekkert hlé var gert á milli laganna fyrir klapp heldur flæddu þau eitt af öðru og kom það vel út. Ég gat þó varla einbeitt mér að fullu að því sem var í gangi á sviðinu fyrir hlé þar sem það gnast í hausnum á mér við það að reyna að átta mig á vinklinum. Hvaða rugl var í gangi? Ætlaði Peaches, elektrópönkarinn sem mótaði æsku mína með laginu „Fuck the Pain Away“ og plötunni Fatherfucker , virkilega bara að standa þarna og syngja um Jesú Krist? Ég komst ekki að niðurstöðu og ákvað því að slaka aðeins á í hausnum og reyna að njóta laganna. Það gekk ekki. Lögin voru ógeðslega leiðinleg. Á tímabili leið mér eins og ég væri staddur á ættarmóti þar sem hressa frænkan hefði ákveðið að troða upp með skemmtiatriði.

Svo kom hlé. Og annar bjór. Og önnur sígaretta. Og fleiri heilabrot. Hvað var Peaches eiginlega að reyna að segja mér? Síðari hálfleikur var eilítið hressari en sá fyrri og reykvélar meðal annars brúkaðar. Konseptið var samt ennþá það sama – Peaches í fremur mínimalískri múnderingu að syngja lögin úr Jesus Christ Superstar . Hverju var ég ekki að ná? Af hverju fannst öllum þetta svona frábært nema mér? Peaches tjáði mér í viðtalinu fyrir sýninguna að hún hefði haldið mikið upp á söngleikinn þegar hún var krakki og hefði kunnað öll lögin utanbókar þegar hún var þrettán ára. Var það einhver einlægur æskudraumur hennar að stíga á svið og flytja söngleikinn fyrir áhorfendaskara? Og ákvað hún bara að slá til þar sem hún er Peaches og þó svo hún myndi fara upp á svið og kúka í poka þá myndu allir hvort sem er klappa og gefa gjörningnum fimm stjörnur?

Í lokahnykk sýningarinnar fékk Peaches síðan nokkra einstaklinga til að stíga á svið, festa hana upp á króka og dansa síðan undir henni á meðan hún flutti lokalagið. Hún var nokkuð fyndin sem Jesús á krossinum. Dansandi einstaklingarnir undir henni voru hins vegar fremur hallærislegir og kjánahrollurinn gerði líkamanum eilítið viðvart. Svo var sýningin búin.

Ögrandi eða leiðinlegt?

Ég get ekki sagt að ég hafi skemmt mér konunglega meðan á sýningunni stóð. Því var haldið niður í bæ til að drekka frá sér leiðindin. Þar var téð Peaches á ferð og við duttum í spjall.

„Hvernig fannst þér sýningin?“ spurði hún.

„Alveg frábær. Takk kærlega fyrir mig,“ laug ég. Svo glotti hún og spurði hvort mér hefði ekki fundist þetta allt saman fyndið.

„Jú, mjög fyndið. Frábær sýning,“ stamaði ég áður en hún kvaddi.

Eina spurningin sem hún svaraði ekki af kostgæfni þegar ég tók hana í viðtalið var hvort hún fyndi ekki fyrir pressu að vera alltaf ögrandi og með puttann á púlsinum. Ég áttaði mig smám saman á því hversu mikill fokkjúputti Peaches Christ Superstar er á runkara eins og mig, sem reyna að greina allt í konseptum og ismum. Hún er með sýningunni hálfgert að gera grín að okkur öllum. Og henni tekst það vel. Þegar öllu er á botninn hvolft er það auk þess miklu meira ögrandi að Peaches skuli syngja drepleiðinlegan söngleik um Jesú en að hún hoppi um sviðið með gervilimi og yfirvaraskegg.