Gunnlaugur Þröstur Höskuldsson

Silfurnesvöllur, golfvöllur Golfklúbbs Hornafjarðar er ein af náttúruperlum landsins umvafin kyrrðinni, firðinum, fjöllunum og jöklunum, það þekkja þeir sem spilað hafa Silfurnesvöllinn. Golfklúbbur Hornafjarðar var stofnaður árið 1971 af góðu fólki, þar á meðal Gunnlaugi Þresti. Ég ásamt fleiri strákum fór að leggja leið mína á Silfurnesvöll sumarið 1974. Okkur strákunum þótti golfið í upphafi ekki mikil krakka- eða unglingaíþrótt heldur var þetta svona meira fyrir eldra fólk. Það breyttist hinsvegar fljótt og við strákarnir féllum fyrir golfinu, ekki síst fyrir móttökur og kynningu á íþróttinni sem við fengum hjá Þresti.

Þröstur var mjög kappsamur golfari og var bestur í golfi á Höfn á þessum tíma, með Tony Jacklin-golfsettið sitt, síðar Ping. Við strákarnir litum upp til hans bæði vegna þess hversu góður hann var í golfi og ekki síður fyrir það að hann gaf okkur tíma og leiðbeindi okkur á allan hátt eins og hann væri jafningi okkar í íþróttinni. Ég hef oft hugsað til þess að hann var okkar fyrsti golfkennari og hvatti okkur áfram, alltaf jafn rólegur, setti lítillega út á það sem við gerðum rangt en hrósaði okkur fyrst og fremst fyrir það sem við gerðum rétt. Þannig var Þröstur og þannig minnist ég hans. Þröstur lagði grunn að mínu golfi og þó að ég sé ekki afreksmaður í íþróttinni þá nýt ég hennar og þakka honum fyrir þann grunn sem hann kenndi mér og að koma mér á bragðið á þessari frábæri íþrótt með kennslu sinni og góðum vinskap.

Kæri vinur, ég hugsa til þín á velllinum.

Ég votta Lindu Tryggvadóttur og fjölskyldu samúð mína. Guð veri með ykkur.

Mig langar í örfáum orðum að minnast góðs vinar og starfsfélaga. Gunnlaugi Þresti kynntist ég fljótlega eftir að ég flutti til Hafnar, og síðan 1980 höfum við kennt hlið við hlið við sama skóla. Strax fann ég í byrjun sem óreyndur kennari að þarna var góður leiðsögumaður í kennslu. Þröstur, eins og hann var alltaf kallaður var ástríðumaður í starfi, stundum þannig að maður fylgdi vart eftir, en þegar komið var á rétta línu gengu hlutirnir upp. Þröstur var djassunnandi fram í fingurgóma, þekkti alla flytjendur, var vel að sér í öllu er viðkom þeirri músík og var iðinn við að sækja djasshátíðir hér heima og erlendis. Fannst nú ekki mikið mál að hlusta á góða djassista eins lengi og þeir héldu út. Mikið sem Þröstur var búinn að reyna að smíða í mig djassinn, hann gafst aldrei upp, en það gerði ég yfirleitt.

Til margra ára stjórnaði Þröstur Lúðrasveit Hornafjarðar, og skrifaði þá raddirnar út fyrir hvern og einn því ekki var tæknin eins og nú. Hann var lunkinn við að raddsetja og gerði töluvert af því. Hann brást alltaf vel við beiðni um útsetningar hvort heldur var fyrir karlakóra, hvar hann söng í mörg ár, hljómsveitir eða annað sem þurfti. Í tónlistarlífinu á Hornafirði var Þröstur driffjöður til margra ára, og væri of langt að telja upp aðkomu hans að því. Mörg síðustu ár hélt Þröstur úti Big-bandi, og þar kenndi sömu ástríðu. Þar blandaði hann saman nemendum, kennurum og fyrrverandi hitt og þetta eins og hann sjálfur orðaði það svo skemmtilega. Nú verður einmanalegt á pöllunum í vetur. Má vera að maður komi í manns stað og er það víst svo, en skarð Gunnlaugs Þrastar verður vandfyllt. Gömludansamaður/hljóðfæraleikari var hann góður, hafði þetta einhvern veginn allt í sér, og vildi veg harmonikkunnar sem mestan. Ástríða Þrastar náði langt út fyrir tónlistina – ljósmyndun, garðyrkju og golf er auðvelt að setja á listann.

Þröstur veiktist fyrir nokkrum árum og leit ekki vel út lengi vel, en hann vann með skellinn og stóðst hann með prýði. En, enginn ræður sínum næturstað. Ég trúi eins og Þröstur að hann sé á fallegum stað og líti til með fólkinu sínu. Linda og fjölskylda, við hjónin vottum ykkur dýpstu samúð og berum í huganum minningar um góðan dreng.

Engan þekki ég sem hafði jafn mikla ástríðu fyrir áhugamálum sínum og verkefnum og vinur minn og félagi Gunnlaugur Þröstur.

Ég átti því láni að fagna að vera honum samferða bæði í leik og starfi. Við vorum samkennarar í nokkur ár og hann vann undir minni stjórn í Hafnarskóla sem smíða-, teikni- og tónmenntakennari. Honum fór kennslan vel úr hendi, var vinsæll og farsæll í starfi eins og alla tíð síðar í Tónskólanum.

Þröstur var einstaklega músíkalskur en að mestu sjálfmenntaður á tónlistarsviðinu. Hann lagði á sig mikla vinnu til að gera þær hljómsveitir sem hann stjórnaði sviðshæfar, stórar sem smáar. Til þess þurfti mikla bjartsýni, þrautseigju og þolinmæði. Alltaf var hann til staðar til að kenna og þjálfa upp unga hljóðfæraleikara til að taka við þegar aðrir hurfu á braut og ekki síður að halda okkur „gömlu“ mönnunum við efnið. Það var ekki hægt að segja nei við Þröst. Æðruleysi hans var aðdáunarvert og maður dáðist að hörku hans eftir að veikindin ágerðust. Að gefast upp kom ekki til greina, nýjar nótur fyrir næstu tónleika voru tilbúnar og aðeins eftir að boða fyrstu æfinguna.

Ekki er sjálfgefið að fólk hafi aðstöðu til að einbeita sér að áhugamálum sínum eins rösklega og raun ber vitni með Þröst. Þar naut hann þess að hafa Lindu eiginkonu sína sér við hlið. Við sem kynntumst þeim hjónum vitum vel að Linda var alltaf boðin og búin að veita honum stuðning og hvatningu. Hún sá til þess að hann gat sinnt hugðarefnum sínum vel og á þakkir skildar fyrir sinn þátt í því merkilega starfi sem hann afrekaði.

Ég á Þresti ýmislegt að þakka; hann kenndi mér á gítar þegar hann stofnaði Pan-kvintett sem tróð meira að segja upp í Atlavík í þá daga, kenndi mér einnig á saxófón þegar hann stofnaði lúðrasveitina og leiðbeindi mér með byrjendatökin á golfkylfunni.

Framlag hans við uppbyggingu golfaðstöðu á Hornafirði var ómetanlegt og heiðraði Golfsambandið hann af því tilefni.

Þröstur var einlægur trúmaður og trúrækinn. Störf hans fyrir kirkju og sókn báru þessari trúarsannfæringu gott vitni. Hann sat manna lengst í sóknarnefndinni og alveg til síðasta dags. Jafnframt var hann safnaðarfulltrúi til margra ár og sótti leikmannaráðstefnu kirkjunnar. Við sem störfuðum með honum í sóknarnefndinni fundum vel hvað honum var umhugað um kirkju- og safnaðarstarfið. Á þessum vettvangi, eins og annars staðar, var hann heill, tillögugóður og jákvæður. Hann gat haft ákveðnar skoðanir á ýmsum málum en gerði alltaf grein fyrir viðhorfum sínum af hógværð og tillitssemi. Fyrir þessi störf eru honum færðar þakkir samstarfsfólks og safnaðarins.

Ég veit að mér leyfist fyrir hönd okkar sem nutum leiðsagnar hans að þakka fyrir allar góðu og gefandi stundirnar með honum.

Þröstur var örlátur í víðum skilningi og auðgaði og bætti menningar- og mannlífið. Fyrir það stöndum við öll í þakkarskuld við merkan hugsjónamann.

Til Lindu og fjölskyldu leitar hugurinn í bæn um guðsblessun og megi fallegar minningar um góðan dreng verða þeim huggun í sorginni.

Mig langar með fáeinum orðum að minnast Þrastar. Ég held að það sé óhætt að segja að hann hafi verið mjög eftirminnilegur maður. Á þeim níu árum sem Þröstur kenndi mér náði ég að kynnast honum ágætlega. Hann var kennari og tónlistarmaður af Guðs náð. Áhugi hans og ástríða fyrir tónlistinni var svo mikil að hún smitaði út frá sér. Þröstur lagði mikið upp úr því að menn æfðu sig heima og mættu á réttum tíma. Hann gerði strangar en sanngjarnar kröfur til sinna nemenda og var ekkert endilega að taka mark á einhverjum afsökunum. Eftir á að hyggja hefur tími sennilega verið honum frekar afstætt hugtak, vegna þess að mínútur voru yfirleitt ekki það sem afmarkaði kennslustundir, heldur var það viðfangsefnið og því kom stundum fyrir að maður mætti seint heim í kvöldmat.

Þröstur bauð okkur strákunum stundum í heimsókn til að horfa eða hlusta á hina ýmsu hljóðfæraleikara. Ýmist tónleika eða kennslumyndbönd. Þar var alltaf tekið vel á móti okkur. Þó að manni hafi stundum leiðst þar, t.d. við að horfa á tveggja tíma langt kennslumyndband frá árinu 1983 af saxófónleikara að útskýra hvernig maður ætti að spila Blue Bossa, þá eru þessar heimsóknir orðnar að ómetanlegum minningum sem gleymast seint.

Á undanförnum árum tók ég þátt í hinum ýmsu verkefnum og hljómsveitum sem Þröstur var með í gangi. Þar má helst nefna Big bandið sem hann hélt úti á síðustu árum. Það var bæði lærdómsríkt og skemmtilegt. Þröstur lagði ómælanlega vinnu í þessi verkefni. Hann útsetti mikið, auk þess sem hann bar allan kostnað af nótum og öðru slíku. Þegar maður var eitthvað að kveinka sér yfir erfiðum og krefjandi verkefnum sem Þröstur setti manni fyrir var hann vanur að segja: „Ekkert er erfitt þegar maður er búinn að læra það.“ Þetta er hugarfar sem einkenndi Þröst. Samviskusemi, áræðni og metnaður voru eiginleikar sem hann var ríkur af, enda náði hann mjög góðum árangri í flestu því sem hann tók sér fyrir hendur. Það eru margar góðar og skemmtilegar minningar um Þröst sem leita á hugann þessa dagana, minningar sem ég mun geyma, en að lokum langar mig að segja þetta: Kæri Þröstur, ég vil þakka þér fyrir allt sem þú kenndir mér, takk fyrir öll þau ómetanlegu tækifæri sem þú gafst mér og umfram allt, kærar þakkir fyrir allar þær góðu og lærdómsríku stundir sem við áttum saman.

Kallið er komið,

komin er nú stundin,

...

(Valdimar Briem)

Elsku Sturi bró, kveðjustundin er runnin upp. Söknuðurinn er mikill þegar við kveðjum þig, hæfileikaríki og góðhjartaði bróðir minn, en jafnframt er mér þakklæti í huga að lokastríðið varð ekki lengra en raun varð á. Við vissum öll hvert stefndi og þú betur en nokkur annar. Þú mættir þessu lokaverkefni lífsins af æðruleysi sem aðeins þeim er gefið sem eru sáttir við að takast á við ný verkefni í Sumarlandinu.

Verkefnunum sem þú vannst í lifanda lífi verða ekki gerð skil í stuttum skrifum sem þessum en hæfileikum þínum virtust engin takmörk sett. Alla vega hefur mér og okkur systkinunum alla tíð fundist þú geta allt og ekki bara geta, heldur gera allt það sem þú tókst þér fyrir hendur af einstakri alúð og fagmennsku.

Á þínum yngri árum vannst þú við smíðar og lærðir til húsasmíðameistara. Fljótlega fólust þín verkefni í innréttingasmíð þar sem vandvirkni þinni var viðbrugðið. Þú gast líka teiknað og málað af list og man ég vel hvernig ég dáðist að öllu því sem þú hafðir skapað.

Tónlistin var þín náðargáfa og þvílík gjöf sem þú gafst okkar samfélagi hér á Höfn með brennandi áhuga þínum og færni á því sviði. Mitt fátæklega „takk, elsku bróðir“ læt ég duga hér fyrir alla þá fjölbreyttu tónlistarupplifun og gleðistundir sem þú gafst samfélagi þínu með óeigingjörnu starfi þínu á sviði tónlistarinnar.

Þú áttir hin ýmsu hljóðfæri og man ég eftir þér æfa þig á m.a. trommur, harmonikku, gítar, píanó, fiðlu, trompet, píanó og saxófón. Kennsla við Tónskóla Austur-Skaftafellssýslu, hljóðfæraleikur, vinna við útsetningar og hljómsveitarstjórn margvíslegra hljómsveita var starfsvettvangur þinn og megintómstundir mörg undanfarin ár. Mínar fyrstu minningar um tónlistarhæfileika þína tengjast söng. Það var þegar þú dansaðir við mig og söngst „Hulda spann og hjartað brann, aldrei fann hún unnustann“. Mér fannst þetta afskaplega skemmtilegt þangað til ég fékk skilning á textanum og harðneitaði þá að dansa meira við þig. Þrátt fyrir verulega takmarkaða hæfileika mína á tónlistarsviðinu náðir þú með ástríðu þinni og brennandi áhuga á að miðla til annarra, að kynna fyrir mér töfraheima tónlistarinnar.

Þú varst 16 árum eldri en ég og bjuggum við því ekki í mörg ár undir sama þaki. En sem betur fer fóruð þið Linda ekki langt þegar þið byggðuð ykkar heimili nánast í bakgarðinum okkar. Seinna hagaði því svo til að ég fluttist aftur á æskuheimilið og fékk þá aftur að njóta nálægðarinnar við ykkur og enn eins áhugamáls þín, sem var garðræktin.

Garðurinn þinn kveður þig á þessum síðsumardegi í fullum skrúða, elsku stóri bróðir, en tómlegt er að horfa heim til þín því þú ert ekki þar. Elsku Linda, Nanný, Haukur, Drífa og fjölskyldur, missir ykkar er mikill og sendi ég ykkur mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Hvar sem þitt Sumarland er, elsku Þröstur, munu blómin þar taka á móti þér í allri sinni dýrð og þar ómar sveiflan, síkvik og lifandi. Njóttu dvalarinnar og hafðu þökk fyrir allt, elsku bróðir.