Síðasta gáta var sem endranær eftir Guðmund Arnfinnsson:
Löngum er hún lögð í sjá.
Líka heiti gyðjunnar.
Fylgja henni í flokknum á.
Form á vörum sams konar.
Harpa á Hjarðarfelli svarar:
Línu oft menn leggja í sjá.
Lína heiti gyðjunnar.
Flokkslínunni fylgja á.
Fatalína iðjunnar.
Helgi R. Einarsson á þessa lausn:
Nú þarf af raunsæi að rýna,
rannsaka, skoða og brýna,
útsjónarsemina' að sýna,
með semingi birtist þá lína.
Guðrún Bjarnadóttir á „súrrealíska lausn“:
Leggja vill hún línu í sjó,
Lína skáldagyðja,
því lína flokks er ljúf en mjó
og línuvarir biðja.
Helgi Seljan leysir gátuna þannig:
Línan góða fiskin löngum er.
Línu Hlínarnafn kann ég að meta.
Flokkslínunni ætíð fylgja ber
flott sem lína varir orðið geta.
Guðmundur skýrir gátuna svona:
Á veiðum lína er lögð í sjá.
Lína er heiti gyðjunnar.
Fylgja línu flokksins á.
Framleiða vörulínu má.
Og síðan kemur limran:
Kvað Ástþór við unnustu sína:
„Ég ann þér svo heitt, Karólína,
að háir það mér
og allt að því er
óskapleg kvöl og pína!“
Nýjum laugardegi fylgir ný gáta:
Árla morguns upprisinn
á sér lét ei standa,
kokkaði gátu kokkurinn
kekkjótta að vanda.
Og gátan hljóðar svo:
Yfir hæð á fold ég fer.
Í fornöld þarna kappi bjó.
Sveitarfélag heitir hér.
Hygg ég vera birkiskóg.
Pétur Stefánsson bendir á, að ýmislegt sé hægt að gera í Reykjavík:
Í Reykjavík er dásamlegt að dvelja.
Dolfallinn má eyða tíma á safni.
Við Laugaveg má túristana telja,
til að hafa eitthvað fyrir stafni.
Á náttborðinu hjá mér eru ljóðmæli Jóns Þorsteinssonar á Arnarvatni. Þar yrkir hann „í orðastað manns um hest“. Kristján Karlsson fór oft með þessa stöku þegar vel lá á honum:
Góði minn, þegar æfi er öll
eigandans týndra vona
um grjótið norðan við Herrans höll
hlauptu þá með mig svona.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein
