Reynir Sævarsson

Minn elskulegi bróðir Reynir kvaddi okkur laugardaginn 13 ágúst síðastliðinn. Við Hörður maðurinn minn vorum hjá honum síðustu daga og hans síðustu stundir. Reynir kvaddi þennan heim mjög fallega og sáttur enda orðinn þreyttur á erfiðri baráttu við blessaðan krabbann.

Reynir var alla tíð svo listrænn og fjölhæfur að mála og það að teikna myndir steinlá fyrir honum og liggja eftir hann nokkur falleg málverk, annars var hann ekki mjög duglegur að geyma það sem hann gerði. Ég hugsa að fáir hafi átt svona skrautlegt herbergi eins og Reynir, hann skreytti alla veggina og loft hjá sér með myndum og táknum. Þegar hann var 14 ára var hann í öðru sæti í hugmyndasamkeppni hjá Verslunarbanka Íslands um besta sparibaukinn en þá gerði hann líkan að sparibauk úr þremur netakúlum, keypti hann sér gítar fyrir vinningspeninginn sem hann sjálflærði á með hjálp sjónvarpsins.

Reynir flutti til Kaupmannahafnar aðeins tvítugur að aldri því það var ekki auðvelt að vera hommi á Íslandi í þá daga og lokaði hann mjög á Ísland eftir það nema á okkur fjölskylduna sína sem hann hélt allaf góðu sambandi við. Ég hef aldrei skilið þessa fordóma enda aldrei skilið hvað þetta kemur öðrum við og vil ég þakka þeirri hugsun frábærum kennara sem kenndi okkur í Reykholtskóla í kringum 1980 en það var Guðrún Jónsdóttir, núna talskona Stígamóta, og fundu bræður mínir þetta ósvikna fordómaleysi mitt og urðum við nánari fyrir vikið. Við Reynir héldum alltaf sérstaklega góðu sambandi og hringdumst mikið á og svo höfðum við fyrir sið að senda hvort öðru alltaf kort ef við fórum í ferðalag og stóð sá leikur í 30 ár. Reynir reyndist miklu meiri flökkurófa en ég og fékk ég kort úr öllum heimsálfum á þessum árum. Að ferðast og skoða heiminn var hans líf og yndi og núna er hann farinn í sína síðustu ferð og ég veit að Þór bróðir hefur tekið vel á móti honum. Reynir elskaði að fara í göngutúra og hafði hann fyrir vana að ganga helst einn til tvo tíma á dag til að halda sér í formi. Þegar Reynir veiktist í fyrravetur lamaðist hann og gat því ekki farið í sínar gönguferðir og það fannst honum mjög erfitt og eins var sárt að hann gæti ekki notað svalirnar sem hann setti í fyrra vetur en hann var búinn að safna fyrir þeim og hlakka til í nokkur ár. Reynir var alltaf mjög sjálfstæður og vildi helst aldrei neina hjálp og hann breyttist ekkert þótt hann væri fárveikur, honum þótti óþægilegt þegar aðrir voru að gefa honum að drekka og borða eins og smábarni. Reynir vildi gera allt sjálfur en neikvæðni og uppgjöf var ekki til í hans orðabók og notaði hann sína hinstu krafta til að halda sjálfstæði sínu.

Reynir mun að eigin ósk hvíla á sama stað og Þór bróðir okkar í kirkjugarðinum á Selfossi. Núna er Reynir farinn í sína síðustu ferð og er loksins batnað eins og hann sagði sjálfur við okkur Hödda rétt áður en hann kvaddi. Elsku bróðir, góða ferð og ég bið að heilsa Þór.

Þín systir

Reynir talaði ekki mikið um sjálfan sig en var mjög áhugasamur um að fá fréttir af fjölskyldu sinni, þá sérstaklega af systkinabörnum sínum og í spjalli við þau var hann oft ráðagóður. Mér þótti afar skemmtilegt að ræða við hann og fann að hann var gáfumenni og vel að sér um ýmis málefni.

Hann var lífsreyndur maður þrátt fyrir ungan aldur, þegar hann var yngri var hann duglegur að ferðast um heiminn og kynntist þá fjölbreyttum menningarsamfélögum. Reynir lifði lífinu lifandi og lét drauma sína verða að veruleika hvort sem þeir tengdust námi eða starfi. Hann vann við trjáfellingar í Noregi, lærði kvikmyndagerð í Svíþjóð, lærði frönsku og starfaði meðal annars sem leiðsögumaður í Suður-Ameríku og Rússlandi, auk þess að starfa fyrir Rauða krossinn víða um heim. Þegar leið á ævina fóru veikindi að herja á hann og smám saman fór ferðunum að fækka. Reynir glímdi lengi við hinn illvíga sjúkdóm sem krabbamein er og loks kom að því að morgni laugardagsins 13. ágúst að Guð almáttugur linaði þrautir hans og líknaði barni sínu. Nú er elskulegur mágur minn, Reynir Sævarsson, kominn í himnahæðirnar, hann er kominn heim.