Fyrir helgi heilsaði Páll Imsland Leirliði á nótt hinna norðlægu ljósa og baðst afsökunar á ljótu rímorði:
Andrés á Öndverðanesi
auðvitað kallaðist Drési.
Hann átti´ekki brók
að birgja sinn lók
en langvegginn þakinn með lesi.
Næsta dag heilsaði Páll á svölum degi, kærkominni tilbreytingu – sagði „vonandi er samt ekki hrollur í neinum“:
Kiðfætta daman á Krossi
klifraði´ á bak einu hrossi,
en nástaðan fóta
var fráleitt til bóta
og hún hætti því bölvaða hossi.
Ingibjörg Ingadóttir sendi mér skemmtilegt bréf: „Ég sé að enginn hefur sent þér vísu sem var í gamla Speglinum, og birt í Rauðku, úrvali úr honum, sem þú kannast sjálfsagt við. Faðir minn heitinn hafði gaman af því að fara með þessa vísu fyrir fólk og tékka á því hvernig það brygðist við, hvort það hefði húmor fyrir henni:
Einu sinni átti ég hest
það var nú gamall foli
Og það var lán að hann hafð' ekki horn
því þá hefði hann verið boli.“
Ingólfur Ómar hugsaði sér að eiga góða helgi:
Táp og kæti eykur enn
ákaft gæti kveðið.
Kverkar væta vil ég senn
vínið bætir geðið.
Þetta kveikti í Kristjáni Runólfssyni:
Mín eru búin morgunverk,
má nú byrja helgin.
þá skal hella kaffi í kverk,
og koníaki í belginn.
Sit ég hér og sötra mjöð,
sálar tæmi flórinn,
drekk ég fast í réttri röð,
rauðvín, hvítt og bjórinn.
Þetta féll Fíu á Sandi vel:
Alla gleði mikils met
mjög ég elska að svalla.
Kverkar væta vel ég get
vínið gleður alla.
Ólafur Stefánsson var ekki langt undan:
Þegar hallar að helgi,
held ég að dátt hún svelgi.
En er það nú ráð,
ef að er gáð:
Nýtt vín á notaða belgi?
Og bætti við: „Ó – góða helgi, Fía mín!“
Fía átti síðasta orðið:
Ekki mun ég óttast, því
ástandið er svona:
Ég er alveg eins og ný
enda hörku kona.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is