Guðrún Antonsdóttir fæddist á Arnarstöðum í Sléttuhlíð 9. febrúar 1930. Hún lést 23. október 2016 á Heilbrigðisstofnuninni á Sauðárkróki.

Hún var dóttir hjónanna Björns Antons Jónssonar frá Hrauni í Sléttuhlíð, f. 6.4. 1896, d. 28.10. 1969, og Steinunnar Guðmundsdóttur frá Bræðraá, f. 17.8. 1894, d. 21.5. 1979. Bróðir Guðrúnar er Friðrik Valgeir, f. 31.1. 1933, kona hans er Guðrún Þórðardóttir. Systir Guðrúnar er Þóra Valgerður, f. 7.12. 1936, maður hennar er Friðþjófur Sigurðsson. Fyrri maður Þóru var Ólafur Þórarinsson, látinn.

Eftirlifandi eiginmaður Guðrúnar er Svavar Hjörleifsson frá Kimbastöðum, f. 9.1. 1930.

Börn Guðrúnar og Svavars eru:

1. Hjördís, f. 9.6. 1959, gift Kristjáni Guðmundssyni. Börn þeirra eru a) Jón Þorri, f. 1984. b) Svavar Garri, f. 1988. Kærasta hans er Stephanie Irvine. c) Unnur Guðrún, f. 1992. d) Nína Sigrún, f. 1996. 2. Björn Friðrik, f. 8.2. 1961, kvæntur Sigurlaugu Ebbu Kristjánsdóttur. Börn þeirra eru a) Hjörleifur, f. 1981, kvæntur Söru Katrínu Stefánsdóttur. Sonur þeirra er Hinrik. b) Elín Árdís, f. 1992. Unnusti Unnar Bjarki Egilsson. Sonur þeirra er Björn Henry.

3. Einar, f. 23.3. 1962, í sambúð með Hrönn Jónsdóttur. Börn þeirra eru a) Bríet, f. 1991. b) Valþór Ingi, f. 1993. Unnusta Karen Birna Þorvaldsdóttir. Sonur Hrannar er Tjörvi Björnsson, f. 1985. Unnusta Lára Halla Sigurðardóttir.

4. Jón, f. 10.6. 1963, í sambúð með Lutgarde M. Dejonghe. Fyrri maki Jóns er Linda Hlín Sigbjörnsdóttir.

Börn Jóns eru a) Björn Svavar, f. 1985. Móðir Guðrún Elín Björnsdóttir. Unnusta Steinunn Ólafsdóttir. Börn þeirra eru Aron Heiðar og Unnur Ósk. b) Steinunn, f. 1989. Móðir Linda Hlín. Unnusti Hafþór Haraldsson. Sonur þeirra er Styrmir Örn. c) Þórarinn, f. 1992. Móðir Linda Hlín. Unnusta Rakel Ósk Jóhannesdóttir. Eiga þau lítinn dreng.

Börn Lutgarde eru Inga Katrín, f. 1989, og Andrés, f. 1987, Magnúsarbörn.

5. Guðmundur Anton, f. 1.9. 1965, kvæntur Kristjönu E. Jónsdóttur.

Börn þeirra eru a) Björn Anton, f. 1993. b) Jón Grétar, f. 1999.

6. Steinunn Guðbjörg, f. 8.4. 1968, var í sambúð með Hrólfi Inga Eggertssyni. Börn þeirra eru a) Jóhanna Birna, f. 1992. Unnusti Haraldur Theódórsson. Börn þeirra eru Þórarinn Sölvi og Steinunn Margrét.

b) Anton Þór, f. 1999.

Guðrún átti fyrst heima á Arnarstöðum, Höfða og í Hólakoti. Þegar hún var 7 ára flutti fjölskyldan alkomin að Höfða á Höfðaströnd. Þar ólst Guðrún síðan upp ásamt systkinum sínum á heimili sem var að jafnaði mannmargt. Guðrún gekk í skóla á Hofsósi. Hún nam við Húsmæðraskólann á Laugalandi veturinn 1948-1949. Guðrún tók virkan þátt í bústörfum úti og inni í uppvextinum. Seinna stundaði hún ýmsa vinnu á veturna en heima á Höfða yfir annatíma sumarsins. Guðrún og Svavar hófu búskap í Lyngholti árið 1959. Þau ráku bú sitt þar fram á efri ár. Síðustu æviárin dvaldi Guðrún á Heilbrigðisstofnuninni á Sauðárkróki.

Útför Guðrúnar fer fram frá Sauðárkrókskirkju í dag, 29. október 2016, kl. 14.

Við kveðjum þig með tregans

þunga tár

sem tryggð og kærleik veittir liðin ár.

Þín fórnarlund var fagurt ævistarf

og frá þér eigum við hinn dýra arf.

Móðir, dóttir, minningin um þig

er mynd af því sem ástin lagði á sig.

(Guðrún Jóhannsdóttir)

Í dag kveð ég kæra tengdamóður mína, hana Gunnu í Lyngholti. Það eru liðin 25 ár síðan ég fór að venja komur mínar í Lyngholt, þá til að hitta yngsta soninn. Var mér vel tekið af þeim Gunnu og Svavari og leið mér strax eins og ég hefði alltaf þekkt þau. Gunna var hlý og góð kona sem hafði sterkar skoðanir á hlutunum og var frekar föst fyrir. Mér þykir vænt um að fá að kynnast konu eins og Gunnu, hún sótti í að lesa ástar- og spennusögur, var kvenréttindakona og svo sá hún lífið oft með öðrum augum en ég og hefur það verið mér gott veganesti út í lífið. Hún hafði þá náðargáfu að sjá og finna eitt og annað sem aðrir sáu ekki og kom manni oft á óvart með athugasemdum um hluti sem enginn átti að vita.

Gunna var mjög ættrækin, fylgdist með og var í sambandi við marga ættingja og vini þeirra hjóna. Gestkvæmt var í Lyngholti og naut hún þess að fá fólk í heimsókn. Þau hjónin Gunna og Svavar voru einstaklega dugleg við að drífa sig af bæ og ferðast um og skoða landið og heimsækja vini og ættingja.

Gunna var mikil búkona og hugsaði vel um þau dýr sem voru á búi þeirra hjóna. Hún var líka útsjónarsöm og hagsýn húsmóðir sem hafði ráð með að nýta afurðir sem féllu til. Hún kenndi mér meðal annars að gera slátur og það hefur komið sér vel í mínu heimilishaldi.

Barnabörnin höfðu mikla unun af því að fá að taka þátt í bústörfunum hjá afa og ömmu þegar færi gafst á. Var hápunkturinn að fá að taka saman bagga af túnum og sitja á stæðunni á vagninum þegar keyrt var heim. Að verki loknu var svo gott að koma inn í eldhús til ömmu og fá nýbakaðar pönnukökur með sykri. Síðsumars þegar heyskap var lokið átti Gunna sínar sælustundir í fjallinu með gamlan mjólkurbrúsa sér við hönd. Tíndi hún bláber heilu og hálfu dagana sem hún nýtti í sultugerð og bakstur en færði líka vinkonum sínum sem áttu ekki hægt um vik að fara í móana. Fjölskyldan naut líka góðs af því að fá bláber og rjóma þegar litið var við í Lyngholti.

En við getum ekki alltaf valið okkur á hvaða stíga við erum leidd og fyrir um 10 árum fór heilsunni að hraka hjá Gunnu og hefur hún undanfarin fimm ár dvalið á Dvalarheimili aldraðra á Sauðárkróki. Þar hefur hún notið góðrar og hlýlegrar umönnunar, sem vert er að þakka, fyrir hjá því góða starfsfólki sem þar starfar.

Fyrir mína hönd og drengjanna minna vil ég þakka ömmu í Lyngholti fyrir samfylgdina og í hjörtum okkar varðveitum við góðar minningar um góða konu. Við trúum því að nú gangi hún glöð og fjötralaus um í Sumarlandinu.

Kristjana.

Amma í Lyngholti er nú fallin frá en hún var síðustu æviárin í góðum höndum á Dvalarheimili aldraðra á Sauðárkróki. Á sólríkum sumardögum var boðið í bagga í Lyngholt sem þótti spennandi hjá okkur barnabörnunum. Að loknum hamaganginum kallaði amma í volgar pönnsur með miklum sykri, sultu, rjóma og ekki skemmdi djúsinn fyrir en hún kunni sko réttu hlutföllin. Ég minnist þess er hún sat í ömmustólnum við lestur eða handavinnu. Hún prjónaði mikið og gaf okkur reglulega ullarsokka en á haustin var hlé í þeim verkefnum þar sem berjatínsla átti hug hennar allan og voru afköstin eftir því. Pönnukökurnar fengu frí frá sykrinum en neyslan minnkaði þó lítið því annað eins magn fór út á berin í staðinn. Veikindi gerðu vart við sig hjá ömmu og var hún greind með alzheimer-sjúkdóminn sem kippti henni smám saman út úr okkar tilveru.

Hún þekkti okkur barnabörnin ekki lengur, misjafn var hvort hún þekkti börnin sín en hún þurfti aðeins að heyra röddina hans afa og þá vissi hún hver var kominn „Er það Svavar,“ sagði hún. Afi reyndist henni mjög vel í gegnum veikindin, hann hugsaði um hana heima í Lyngholti þangað til hún fór á Dvalarheimilið og fór nær daglega til hennar og sat lengi og hélt í höndina á henni. Fallegast fannst mér þegar þau kúrðu sig saman plásslitlu sjúkrarúmi og lögðu hlustir við eitthvert útvarpsefni í skammdeginu. Samræður við ömmu voru orðnar innihaldslitlar undir það síðasta en hún svaraði þó alltaf og voru tilsvörin gjarnan skemmtileg og skein persónuleiki Guðrúnar í Lyngholti þar í gegn. Við litli strákurinn minn, Björn Henrý (eins árs), kíktum reglulega til ömmu á Dvalarheimilið í sumar og haust og þegar við heilsuðum henni leit hún á litla drenginn og sagði með ömmuröddinni sinni: „Litli maðurinn“, hló og svo smelltu þau kossi á hvort annað. Ég starfaði um stund á Dvalarheimilinu og tel það forréttindi að hafa kynnst aðeins meira af ömmu sem kenndi mér svo margt og þroskaði mig sem hjúkrunarfræðing. Ég hef fengið að heyra að röddinni minni svipi til þinnar og það þykir mér óskaplega vænt um. Elsku amma, ég veit að þér líður betur og ert hvíldinni fegin. Með þökk fyrir allt.

Elín Árdís Björnsdóttir.

Kvöldskinið gullna dofnar senn og dvín,

dagsljósið verður óðum rauðar glætur.

Laufþreytu trjánna leggur inn til þín –

þig langar ekki framar að vaka um nætur.

(Ólafur Jóhann Sigurðsson.)

Guðrún Antonsdóttir var elsta barn afa okkar og ömmu. Hún var alin upp á Höfða á Höfðaströnd þar sem við systkinin ólumst síðar upp. Gunna okkar, eins og hún var gjarnan kölluð af fólkinu sínu á Höfða, bjó öll sín búskaparár í Lyngholti, Skarðshreppi, ásamt Svavari eiginmanni sínum. Þar ráku þau mikið myndarbú og eignuðust sex börn á níu árum. Vinnudagurinn var oft langur hjá Gunnu og krafðist skipulagningar og útsjónarsemi sem hún hafði í ríkum mæli.

Í okkar huga var Gunna höfuð ættarinnar. Hún stóð til að mynda fyrir fyrstu Höfðahátíðinni en þá kom stórfjölskyldan saman á Höfða og gerði sér glaðan dag. Síðan þá hefur sú hefð skapast að hittast á fimm ára fresti.

Gunna var mikil fjölskyldumanneskja og sá til þess að tengslin héldust. Hún lét sér annt um okkur systkinin og lagði á það ríka áherslu að við kæmum við í Lyngholti ef við ættum leið hjá.

Það var alltaf gaman að fá Gunnu frænku og fjölskyldu í heimsókn. Oft rifjuðu systkinin upp atvik frá uppvaxtarárunum og margar góðar sögur voru sagðar. Gunna var greind kona og vel lesin, kunni að segja sögur og hafði beittan húmor. Þegar við hugsum til frænku okkar minnumst við konu sem var mikill persónuleiki með sterkar skoðanir. Hún var dugleg, gestrisin, traust og ráðagóð.

Gunna hafði alla tíð sterkar taugar til æskustöðvanna á Höfða og samgangur var mikill milli heimilanna, sérstaklega hin seinni ár. Móðir okkar þakkar Gunnu áratuga vinskap og velvild í sinn garð.

Gunna missti heilsuna fyrir nokkuð mörgum árum. Það var erfitt að sjá þessa sterku konu lúta í lægra haldi fyrir sjúkdómi sem læsti hana inni í eigin heimi ef svo má að orði komast. Sérstaklega saknaði faðir okkar þess að geta ekki lengur deilt með henni minningum og rætt við hana um atburði líðandi stundar. Síðustu árin dvaldi Gunna á dvalarheimili aldraðra á Sauðárkróki og naut umhyggju eiginmanns og fjölskyldu. Gunna var ákaflega stolt af sínu fólki. Afkomendum hennar hefur öllum vegnað vel og hópurinn stækkar stöðugt.

Við sendum Svavari, börnum og fjölskyldum þeirra okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Minningin um Gunnu frænku lifir.

Grétar, Þórleif, Guðný, Anna Steinunn og Elfa.

Guðrún Antonsdóttir, eða Gunna mamma, eins og allir í minni fjölskyldu nefndu hana, er látin eftir langvinn veikindi. Gunna var frá Höfða á Höfðaströnd, þeim stórbrotna útsýnisstað með Þórðarhöfða, Drangey, Málmey, Tindastól og mestallan Skagafjörð þar fyrir augum.

Mín kynni af Gunnu urðu vegna fjölskyldutengsla við konu mína, Sigurlínu M. Ásbergsdóttur. Lína var dóttir Solveigar Jónsdóttur frá Hofi, stutt leið var á milli Höfða og Hofs og mikil vinátta og frændsemi líka. Gunna var sumarstúlka á Hofi við ýmis störf, meðal annars að líta eftir Sigurlínu og varð strax mikill kærleikur þeirra á meðal. Eftir það var Gunna aldrei kölluð annað en Gunna mamma.

Fjölskyldan kom við í Lyngholti á hverju sumri, en þar byggðu þau Gunna og Svavar sér fallegt býli úr Kimbastaðalandi nánast ein, Gunna, þessi dugnaðarforkur, og Svavar listasmiður, bæði á tré og járn. Lyngholt varð fljótlega eitt af bestu afurðabýlum hjá þessum samhentu hjónum.

Nokkrum árum síðar breyttust hagir okkar Línu, hún greindist með alvarlegan sjúkdóm og þurfti að fara í erfiða meðferð. Börnin okkar voru orðin þrjú, frá eins árs til tæplega sex ára. Gunna hafði samband strax við okkur og bauðst til að taka Solveigu litlu um tíma. Það var ómetanlegt fyrir okkur öll. Solveig litla heillaðist af Gunnu mömmu, Svavari og börnum þeirra.

Eftir lát móður sinnar var Solveig öll sumur í Lyngholti til 16 ára aldurs og var það ómetanleg gæfa fyrir hana að dvelja á þessu góða heimili. Solveig mín fékk síðar þennan sama sjúkdóm og lést 35 ára gömul. Allan þann tíma sem Solveig barðist fyrir lífi sínu var Gunna mamma að tala í hana kjarkinn og segja henni skemmtisögur úr Skagafirði, það hjálpaði henni mikið.

Síðustu árin hafa verið Gunnu og fjölskyldu erfið. Ég veit að þau hafa hlúð að Gunnu eins og best var hægt að gera. Ég hef þá trú að Gunna mamma sé núna meðal vina sinna og frændliðs. Þegar mér bárust fréttir af andláti Gunnu var ég að hlusta á fallega tónlist eftir Mozart. Það var sagt um Mozart að slíkur maður kæmi ekki fram nema á mörg hundruð ára fresti. Ég held það eigi einnig við um Gunnu mömmu, þessa hjartahlýju og mikilhæfu konu. Blessuð sé minning hennar.

Svavar og fjölskyldur, samúðarkveðjur.

Ólafur Hjaltason og fjölskylda.

Gunna og Svavar byggðu Lyngholt, nýbýli út frá landi Kimbastaða. Þau ræktuðu tún þar sem áður voru melar og mýri og byggðu sér öll hús frá grunni. Það bættist stöðugt við barnahópinn, túnin og húsakostinn og það var mikið að gera hjá ungu hjónunum á þessum árum. Þegar ég var sjö ára fór ég í sumardvöl til þeirra og var samtals fimm sumur í Lyngholti. Barnahópurinn var fjörugur og ég hlakkaði alltaf mikið til að komast í sveitina.

Gunna var skemmtileg og stríðin og hlátur hennar einstaklega eftirminnilegur. Hún var alltaf að, eldaði, bakaði, vann jafnt inni- og útiverk og það var samt eins og hún hefði ekkert fyrir því. Hún hafði gaman af að fá gesti, spjalla og gleðjast með öðrum.

Gunna var beinskeytt og horfði þannig á mann að það var engin leið að koma sér undan því að svara hreinskilnislega öllum hennar spurningum. Þau Svavar voru ekki sammála í pólitík. Það hnussaði í henni yfir ýmsu sem stóð í Þjóðviljanum meðan Svavar las hann án athugasemda. Sumarið 1968 var mikið rætt um forsetakosningarnar og sýndist sitt hverjum. Það olli mér miklum heilabrotum að þau og afi minn, allt fólk sem ég leit upp til, skyldu fylgja sínum stjórnmálaflokknum hvert sama á hverju gekk.

Það var sannarlega lærdómsríkt að fá að fylgjast með búskapnum og mér voru kennd heitin á fuglunum og flórunni. Eitt sumarið höfðu svín bæst við bústofninn og þegar gyltan Milla eignaðist grísi fékk ég að eiga einn. Auðvitað vildi ég taka hann með heim og Gunna sagði annaðhvort væri nú, ég skyldi bara hringja heim og fá leyfi til að taka hann með til Reykjavíkur. Fjölskylda mín þverneitaði því og olli mér miklum vonbrigðum. Sumarið eftir bar kýr úti í móa, ég tók kálfinn í fangið og bar hann heim í fjós. Gunna og Svavar voru ánægð með mig og sögðu að ef ég héldi áfram að halda á kálfinum daglega yrði ég sterkasta stelpa í heimi og gæti haldið á honum þegar hann yrði fullvaxta naut. Auðvitað mátti ég eiga hann og taka hann með mér heim. Þá hringdi ég í afa sannfærð um að hann gæti ekki haft neitt á móti því, sérmenntaður í nautgriparækt og gæti auðveldlega talað mömmu til. Það var nú engin svínalykt af kálfi og Gunna og Svavar ætluðu að sjá mér fyrir nægilegu heyi fyrir hann. Beiðni mín mætti ótrúlegu skilningsleysi og vonir mínar um að verða sterkasta stelpa í heimi urðu að engu. Gunna skildi ekkert í fólkinu mínu og ég fékk mikla samúð frá henni.

Gunna áorkaði miklu um ævina, hún dró aldrei af sér við búskapinn og kom upp sex börnum sem hún gat verið stolt af.

Það var yndislegt að fá að vera í Lyngholti þessi sumur og alltaf gott að koma þangað síðan. Vésteinn bróðir minn var einnig í nokkur sumur í góðu yfirlæti hjá Gunnu og Svavari.

Takk fyrir okkur.

Gunnhildur Olga Jónsdóttir.

HINSTA KVEÐJA

Farin ert þú, fagra sál, til frelsis heima.
Í félagsskap og fyndni þinni
fann ég öryggi í sinni.

Bara, hvernig bauðstu mér að borði þínu, beindi ljósi á betri
heima.
Blessunin – þér ei mun gleyma.
Steinunn P. Hafstað.