Guðmundur Ingimundarson

Æi elsku pabbi, það er svo margt sem ég þarf að segja þér, svo margt sem við áttum eftir að spjalla um og gera saman. Ég veit ekki alveg hvenær ég mun átta mig á því að þé sért farinn, þetta er alveg óbærileg hugsun. En sem betur fer áttum við ótrúlega margar minningar og gerðum ótrúlegustu hluti saman. Það er svo dýrmætt að eiga t.d. allar minningarnar úr þessum sex Flórídaferðum sem þú og mamma og mín fjölskylda höfum farið saman í. Þú átt heiðurinn af því að ég hafi farið í íþróttir. Ég byrjaði á að fara með þér á badmintonæfingu í Valsheimilinu fyrir tæpum 30 árum og á meðan ég var að bíða eftir þér skaust ég á fótboltaæfingu sem var fyrir utan og tilkynnti þér svo að ég væri komin í liðið og ætti að fara að keppa daginn eftir. Þú fylgdir mér eftir í fótboltanum í Val og ég man einu sinni þegar við vorum að keppa á gull og silfurmótinu í Kópavogi, þá komst þú að horfa og gast svo tekið okkur allar á stóra 14 manna bílnum þínum heim þar sem mamma beið með vöfflur. Þú fórst svo með mig á fyrstu handboltaæfinguna þegar ég var rétt tæplega 12 ára og hefur fylgt mér alla tíð eftir það, fórst með mér allt sem þú gast í sambandi við handboltann, Húsavík, Vestmannaeyjar, á Ítalíu þegar landsliðið var þar og toppaðir þetta svo alveg þegar þú komast með mér í fyrra í æfingaferð hjá kvenna- og karlaliði Vals til Spánar, ég þá 37 ára, þetta fannst nú öllum mjög merkilegt. Þú varst nú alveg ótrúlegur maður þó að lífið hafi ekki alltaf verið dans á rósum. Þú gerðir allt fyrir alla og reddaðir alltaf því sem þurfti. Þú hefur reddað okkur systkinunum vinnu, lagað bílana mína, fjármálin ræddum við mikið og svo auðvitað bara allt milli himins og jarðar. Við fórum ósjaldan saman í hádegismat og var það oftast toppurinn á deginum ef þú áttir „lunch date“ með einhverjum úr fjölskyldunni eða góðum vinum. Þú varst alltaf mjög mikill bílaáhugamaður og áttir yfirleitt síðasta orðið ef maður þurfti að kaupa sér bíl. Barnabörnin áttu svo hug þinn allan og varstu alltaf tilbúinn í að skutlast ef það þurfti, og fannst Telmu og Emblu mjög mikið sport að vera alltaf sóttar á leigubíl, voru bara með sinn eigin einkaleigubílstjóra.

Elsku pabbi, ég vona innilega að þér líði vel, mun sakna þín að eilífu.

Kveðja, þín pabbastelpa,

Guðmundur, æskufélagi og besti vinur, hefur nú kvatt þennan heim. Það verður skrýtið að fá ekki hringingu frá honum þar sem hann sagði svo oft: Það er svo sem ekkert nýtt að frétta, langaði bara að heyra í þér. Við Guðmundur fórum í Austurbæjarskólann 7 ára gamlir og þar hófust okkar kynni, síðan í Gagnfræðaskóla Austurbæjar og að lokum í Versló, þar sem við vorum sessunautar. Við brölluðum margt í gegnum tíðina, við gengum í skátahreyfinguna og urðum sveitarforingjar í Jómsvíkingum. Þau voru mörg skiptin sem við fórum í Lækjarbotna og gistum í gamla skátaskálanum hjá Guðmundi skálaverði, það oft að við áttum orðið okkar eigin kojur þar. Þegar við komumst á þann aldur að við máttum taka bílpróf vorum við ekki lengi að verða okkur úti um farartæki, og alltaf voru bílar Guðmundar nýbónaðir og flottir, man sérstaklega eftir svörtum Benz sem bar af í bænum, og svo var farið á rúntinn og keyrt hring eftir hring á gljáfægðum tækjunum. En við vorum ekki bara á rúntinum, við fórum mikið í tjaldútilegur og þá var nú Bronco-inn hans vinar míns vinsæll, rauður og flottur. Við vorum einnig duglegir að fara á veiðar bæði í vötn og til fjalla til að ná í rjúpur. Mest vorum við á Holtavörðuheiðinni, eða á Bröttubrekku, en þessi svæði þekktum við eins og puttana á okkur. Ekki slepptum við íþróttum, Guðmundur spilaði fótbolta með Val og við spiluðum svo badminton í áratugi með vinum og félögum. Það kemur svo margt upp í hugann, sem við látum liggja á milli hluta hér, en við eigum eftir að spjalla um síðar, en mest um vert var að eiga svona góðan félaga í öll þessi ár. Ljúfurinn minn, ég þakka þér allt og góða ferð til nýrra heimkynna. Ég bið góðan Guð að styrkja Rósu og fjölskylduna alla á þessari erfiðu stundu.

„Pabbi er dáinn.“ Þessi orð systur minnar snemma morguninn eftir að faðir okkar lést munu lengi hljóma í höfði mínu.

Ég trúði ekki því sem ég heyrði, þetta bara gat ekki verið satt. Svo auðvelt er það, þegar maður býr erlendis, að loka á og kunna að neita því að þetta hafi gerst. En þetta er staðreynd.

Í september síðastliðnum fengum við að hitta hann í síðasta skipti, þegar stórfjölskyldan fór í ferðalag til Flórída. Það var gríðarlega mikilvægt fyrir okkar að fá þann tíma með honum, þetta er tími sem við munum hafa í hjörtum okkar til allrar framtíðar. Þetta var í síðasta skipti sem við hittum hann.

Þar lék hann á als oddi, fór með okkur í skemmtigarð þar sem hann fór í öll tækin, tók virkan þátt í afmæli Diljár Lífar og var styttan í smá drama sem gerðist í miðri ferð.

Og þannig var hann, alltaf tilbúinn að hjálpa, þegar einhvern vantaði hjálp. Hann þekkti svo marga og hafði slíkan eiginleika að hann gat talað við fólk og fengið það til að skipta um skoðun eða fara hans leið.

Eitt sinn, þegar við Lana vorum að sækja um ríkisborgararétt fyrir Lönu, stóðum við niðri í innanríkisráðuneyti að leggja inn umsókn. Stúlkan í afgreiðslunni var ekki alveg á því að taka við umsókninni og ég var að gefast upp, vissi ekki hvað ég átti að segja eða gera. Pabbi byrjaði þá að tala við hana og á ótrúlegan hátt samþykkti hún að taka við umsókninni. Hann fann réttu orðin til að segja, án þess að stúlkan fengi þá tilfinningu að hún væri að gefa eftir.

Pabbi, ásamt afa Ingimundi, kynnti mig fyrir pólitíkinni. Þegar ég var krakki hjálpaði ég við kosningar, þegar Sjálfstæðisflokkurinn var að taka saman hverjir hefðu kosið. Í gegnum þetta lærði ég á pólitík og fór að skilja betur út á hvað hún gekk. Pabbi hjálpaði mér svo í seinni tíð að fá nægar undirskriftir þannig að ég gæti boðið mig fram í prófkjöri. Ég náði reyndar ekki langt, en ég er viss um að ef hann hefði einhvern tíma boðið sig fram, hefði hann unnið.

Við rökræddum pólitík mikið. Þrátt fyrir að við værum í grundvallaratriðum sammála, þá voru einstök atriði sem við vorum ekki sammála um. Það voru skemmtilegar umræður, sérstaklega þegar við ræddum um opnun samfélagsins og tjáningarfrelsi.

Pabbi var úrræðagóður maður. Hvað sem bjátaði á hafði hann einfaldar lausnir á öllu. Hann var á mörgum sviðum mín fyrirmynd. Ég lærði mikið af honum og mun alltaf hafa þann lærdóm í hjarta mér. Hann var góður maður og gjafmildur.

Hann var góður afi og hringdi reglulega til að tala við Diljá Líf. Henni fannst alltaf gaman að tala við afa. Og hún man eftir afa, þó að hún hafi ekki verið oft með honum. Hún sagði mér nýverið, eftir að hún vissi að hann væri dáinn: „Veistu pabbi, mig dreymir stundum Guðmund afa. Það var svo gaman með honum“.

Hann hefur í raun kennt mér allt sem gerir mig að góðum manni, föður og vonandi síðar meir afa. En nú er hann dáinn.

Hvíl í friði.

Þótt lönd og höf hafi skilið okkur að hafa hjörtu okkar ávallt staðið hvert öðru nær. Takk fyrir 43 ára vináttu.

Við syrgjum lát Guðmundar Ingimundarsonar.