Hólmfríður Bjartmarsdóttir heldur sig við limrurnar, þótt hún segi að þær séu „tómt rugl“!
Hann Brandur klaufski og bleiki
við búskap var alltaf á kreiki
Það hægðist um hann
þennan hraðfara mann
þegar karlinn fékk klaufaveiki.
Á mánudaginn dró Hólmfríður þessa limru upp úr Boðnarmiði og varð að spuna:
Hann Blesi var hugprúður hestur
í hlaupi var klárinn víst bestur
ef fór hann af stað
en fágætt var það
hann lá oftast heima við lestur.
Hreinn Guðvarðarson bætti við:
Með aldrinum ekki varð betri
svo eitt sinn að nýliðnum vetri
þá lagð'ann af stað
til himna fann vað.
Nú frísar í fanginu á Pétri.
Helgi Ingólfsson kunni sögulok:
Í lestri þá tók hún við, törnin,
og tvöföld var fáviskuvörnin.
Með bók milli hófa
og blásturinn grófa
hann Blesi nú les fyrir börnin.
Hjálmar Freysteinsson rappar undir limrulagi:
Kristlaug gladdist og klappaði
er Kormákur þjóðsönginn rappaði,
en „Heyr himna smiður“
henni féll miður
þá snerist í henni og hún snappaði.
Margt óvænt bar fyrir Helga R. Einarsson í Tenerife eins og kisu við sundlaug:
Kisa við laugina lá,
svo ljómandi falleg að sjá.
Er við hana ég ræddi
hjarta mitt bræddi
er hún sagði' á íslensku „mjá“.
Hömluleysið er þar ekki síður en hér:
Hjónin þau hitanum unnu,
en hógværð þau ekki kunnu.
Sögunni lauk
í ljósgráum hrauk,
því bæði til ösku þau brunnu.
Og að síðustu er það limran „Hjóm“ eftir Helga sem segir hinn bitra sannleika:
Á sólbekki fölir sér fleygja,
því fegurð í brúnkunni eygja.
En sól yfirleitt
litlu fær breytt.
Genin þau sannleikann segja.
Og að lokum eftir Kristján Karlsson:
„Það kvað vera fallegt Í Kína,“
sagði kona eða lét í það skína.
Hvað hún hét veit nú enginn,
hún er annaðhvort gengin
eða afplánar varfærni sína.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is