Margrét Sigurðardóttir fæddist 1. desember 1931. Hún lést 23. febrúar 2017.
Útför Margrétar fór fram 7. mars 2017.
Elsku amma mín.
Það er þoka, ég sé ekki fram á við. Ekki vegna þess að ég er ósátt eða reið yfir að þú hefur kvatt þetta jarðneska líf. Þvert á móti. Ég veit að þú ert ánægð núna, komin til afa og hjarta mitt er fullt af ást, þakklæti og fallegum minningum. Það er þoka vegna þess að það er svo sárt að kveðja. Ég sé ekki áfram. Það er erfitt að hugsa um framtíðina án þín. Óraunverulegt að halda áfram. Enginn fyllir í skarðið.
Þú varst svo yndislega fallegur og mikilvægur hlekkur í lífi mínu, sem og svo margra annarra. Óslípaður demantur, svo vitnað sé í Aladdín sem við horfðum svo oft á saman þegar ég var lítil. Svo hlý, svo barngóð og með óþrjótandi þolinmæði og á sama tíma svo fyndin, skemmtileg og með einstakan húmor. Þar sem þú varst, þar var hlegið. Hlegið mikið. Þú hafðir svo gaman af allskonar vitleysu og látum, og því er ekki að furða að sum barnabörnin og barnabarnabörnin kalli þig amma Læti.
Þú vildir helst ekki vera ein, hafðir rosalega gaman af því að hafa fólk í kringum þig. Það var oft mikið stuð, gestkvæmt og alltaf gott og gaman að koma í ömmu hús. Með þessum heimsóknum styrktust ekki bara okkar tengsl heldur einnig tengsl mín við frændur og frænkur og fyrir það er ég ákaflega þakklát. Þú skilur eftir svo mikið af flottum afkomendum sem ég hlakka til að eyða fleiri stundum með. Takk fyrir að hafa byggt upp sterka og góða fjölskyldu, sem ég er svo stolt að vera partur af.
Elsku besta amma mín, takk fyrir að vera heimsins besta amma. Takk fyrir að vera svona falleg. Takk fyrir allt sem þú hefur gefið okkur. Takk fyrir að hafa deilt lífsgleði þinni með okkur. Takk fyrir að hafa alltaf verið til staðar. Ég get sko með sanni sagt að þú ert einstök fyrirmynd sem hefur kennt mér svo margt, sem ég mun deila áfram til minna barna, svo þú munt lifa áfram í okkur öllum.
Hvíl í friði. Þín,
Stefanía Lára Bjarnadóttir.
Sem barn fannst mér amma ætíð töfrum líkust, og allt sem hún gerði og sagði. Ég eyddi mörgum sumrum hjá henni og afa Gumma. Þegar afi var á sjó kúrði ég hjá ömmu í afabóli. Við fórum oft í sund og á rúntinn og alltaf græddi maður ís og brjóstsykur. Amma mín svo full af orku og mikið á ferðinni, fór með mig í margar heimsóknir til ættingja og vina. Ég var einnig stundum lukkudýrið hennar í Bingó, sem mér fannst mjög skemmtilegt. Amma hefur alltaf verið kát og glöð, allra vinur og eftirlæti þeirra sem henni kynntust. Við gátum oft eytt heillöngum tíma í að spjalla og slúðra um lífið og tilveruna og heima og geima og undur veraldar. Í gegnum kátínuna var hún samt sem áður afar næm á fólk og aðstæður, og stundum sagði hún mér drauma og ýmsar forspár. Fyrir mér er himnan milli heima þunn, og ég veit að amma er á góðum og fallegum stað.
Fræ í hjarta ung ég fékk, fræ sem festi rætur.
Lítill sproti sem stækka fer, og skýtur fræflaspjótum.
Það er blóm sem dafnar í brjósti mér
svo ilmandi, og umkringt regnbogaljósum.
Margret E. Sigurðardóttir.
Þín langömmustelpa,
Elma Rósný Arnarsdóttir.
Við hjónin kynntumst þeim fyrir tæpum 33 árum þegar Jóna, dóttir okkar, og Einar Már, sonur þeirra, rugluðu saman reytum sínum. Er skemmst frá því að segja að við urðum perluvinir við fyrstu kynni. Þau áttu sex börn eins og við og Jóna og Einar númer fjögur hvort í sínum hóp.
Þau Margrét og Guðmundur bjuggu þá á Háaleitisbrautinni og eftir að unga parið flutti til Hollands til náms og síðar starfa skapaðist sú venja að við Hálfdán sóttum þau á flugvöllinn þegar þau komu í heimsókn og fórum við svo í kaffi á Háó, oft í grennd við jólin. Guðmundur og Hálfdán eru nú báðir horfnir af vettvangi en vinátta okkar Margrétar hélst áfram og eins venjurnar.
Margrét hafði óbilandi kímnigáfu og lífskraft sem ekki veitti af – lífsbarátta íslenskra sjómannskvenna var aldrei neinn dans á rósum á síðustu öld. Mér finnst svo oft starf sjómannskvennanna gleymast í umtalinu um hetjur hafsins. Þær önnuðust börn og bú, en sex börn spretta ekki sjálfkrafa úr grasi.
Ég vil minnast 85 ára afmælis Margrétar 1. desember 2016 en hún var búin að ákveða að halda upp á afmælið hvað sem tautaði og raulaði. Við það stóð hún þrátt fyrir hve veik hún var og þreytt.
Það gladdi okkur öll að hún lifði það að fá að kveðja Einar, son sinn, og Jónu áður en hún dó. Dætur hennar sögðu að hún hefði bara beðið eftir því að hann kæmi.
Margrét var trúuð kona og ég er viss um að hún er í góðum félagsskap. Þeir Guðmundur og Markús hafa tekið á móti henni ásamt öðrum ástvinum.
Ég samhryggist börnum hennar og fjölskyldum þeirra.
Anna Margrét Jafetsdóttir.
Takk fyrir allt, kæra vinkona.
Jóna Þórunn.