Elsa Unnur Guðmundsdóttir

Elsa systir mín er nú látin – eftir skammvinna baráttu við illvígan sjúkdóm.

Elsa var alltaf sérlega ljúf og elskuleg systir og ótrúlega þolinmóð við mig, örverpið í fjölskyldunni. En – þannig var hún við alla, hvort sem voru innan fjölskyldunnar eða vinnufélagar og vinir.

Ég á margar minningar um systur mína og allar góðar – allt frá því fjölskyldan bjó í litla húsinu sem foreldrar okkar áttu og þá stóð á Bræðraborgarstíg 5, en var svo híft með krana á vörubíl og fært á auða lóð þar sem nú er Ránargata 42. Þar stóð litla húsið á tunnum, líklega 1946-1947, meðan byggt var nýtt, 3ja hæða hús á lóðinni Bræðraborgarstígur 5. Gamla húsið var byggt 1896 og var röskir 30 fm – auk kjallara og rishæðar. Þá hafði verið byggður við húsið 16 fm skúr, þar sem var síðan inngangurinn. Ekki man ég annað en að þarna hafi farið vel um okkur öll sjö! Ekki af því ég hafi hugsað um slíkt á þeim árum...

Fjölskyldan flutti síðan í nýja húsið snemma árs 1947 – sem ég man af því haldið var upp á 5 ára afmæli mitt í slotinu skömmu eftir að við fluttum þangað!

Elsa vann við afgreiðslustörf, bæði áður en hún giftist, 1955, og eins síðar meir, en svo fór að hún hóf störf í bókhaldsdeild Eimskips skömmu fyrir 1980 og vann þar til starfsloka. Þar með urðum við systkinin vinnufélagar – sem og konan mín, Magga. Mér er kunnugt um að Elsa var vel metin í bókhaldinu og af vinnufélögum okkar annars staðar. Hún tók virkan þátt í ýmsum félagsstörfum, bæði innan félags og utan. Því hélt hún áfram þegar hún settist í helgan stein, hafði alltaf nóg að sýsla, bæði í félagsstörfum og ekki síður handavinnu. Hún var afkastamikil í bútasaumi auk annarra hannyrða. Þær Magga mín voru góðar vinkonur og áttu m.a. þetta sameiginlega áhugamál, bútasauminn.

Elsa eignaðist fimm yndisleg börn með Arnari, fyrri manni sínum, öll meðan þau bjuggu í „fjölskylduhúsinu“ Bræðraborgarstíg 5.

Svo fór að leiðir þeirra Arnars skildu og það var Elsu mikil gæfa að kynnast síðar öðlingsmanninum Birni Björnssyni, vélstjóra og rafvirkja. Því miður féll hann frá allt of fljótt, þegar hann varð bráðkvaddur um borð í togaranum Gnúpi 12. desember 1991. Það var mikið áfall fyrir Elsu.

Elsa hafði lengi haft þann sið að bjóða stórfjölskyldunni til sín á jóladag ár hvert. Það var alltaf tilhlökkunarefni að þiggja þar heitt súkkulaði með rjóma og aðrar kræsingar. Síðasta jóladaginn gripu veikindin inn í og komu í veg fyrir að hún gæti boðið heim. En hún fékk að njóta samvista við allt þetta fólk heima hjá yngstu dóttur sinni og gat drukkið þar heitt súkkulaði með rjóma með okkur öllum.

Að lokum innilegar samúðarkveðjur til dætra og sonar Elsu, sem og barnabarna og barnabarnabarna.

Það er ennþá svo óraunverulegt að þú sért ekki hérna lengur. Hlutirnir gerðust svo hratt að það er erfitt að átta sig á því að við eigum ekki eftir að sjá þig aftur. Við söknum þín og vonum að þú sért á góðum stað og sért hamingjusöm með Bjössa afa.