Sigurður Guðmundsson

Sagt er

að fæðing

til lífsins

sé mestur lífsháskinn

frá vöggu

til grafar

aðeins eitt

lítið andartak

við dauðans dyr

er háskinn að baki.

(Á. Ben.)

Það var við Langholtsveg 86 fyrir um það bil 45 árum sem ég hitti Sigga fyrst. Hann var með kontórinn í kjallaranum og þegar ég spurði vin minn, elsta son Sigurðar, hvað endurskoðandi gerði var svarið stutt og laggott: „hann skoðar endur“.

Siggi var ekki bara flinkur endurskoðandi. Hann kunni ýmislegt fyrir sér sem okkur guttunum fannst spennandi, hvort heldur sem var að smíða, keyra eða skjóta. Siggi hafði hæfileika til að segja frá og sögur af vinnuferðum austan fjalls niður Kambana án þess að slá af eða í ófærð vestur á fjörðum lifa í minningunni. Siggi var að sjálfsögðu alltaf vel akandi, hann var töffari og maður leit upp til hans.

Það var við Langholtsveginn sem Siggi og Áslaug komu börnum sínum á legg þó svo Fossvogurinn hafi heillað meira er fram liðu stundir. Sem órjúfanlegur hluti af æskuárunum var maður inni á heimili Sigurðar og Áslaugar og fékk að taka þátt í margvíslegum verkefnum sem Siggi treysti strákunum sínum til að sinna. Grafa skurð út í nýja skúrinn, setja útvarp í ameríska kaggann, saga tré eða reisa fánastöngina sem Siggi var að gera upp. Siggi var handlaginn með eindæmum og vílaði ekki fyrir sér að endursmíða og breyta húsnæði, smíða skúr, gera upp fjallaskála, byggja sumarbústað eða standsetja einbýli. Maður fékk að njóta góðs af verkum Sigurðar hvort heldur sem það var að göslast upp í Valsskála sem Siggi endurbyggði eða hýsa fyrir mann hest í hesthúsinu í Hafnarfirði. Sömuleiðis fékk maður að vera í kjallaraíbúðinni við Eiríksgötu ef maður „bara nennti að bóna ganginn“. Greiðvikni er orð sem lýsir Sigga vel. Það var passað upp á bókhaldið og skattaskýrsluna til margra ára og sömuleiðis þar var ekki verið að rukka fyrir ómakið. Nýkominn frá Kúbu þar sem ég keypti nokkra pakka af Havana-vindlum, sem ég hafði ráðstafað Sigga, en því miður vannst ekki tími til að koma þeim til skila. Þakklæti er mér efst í huga þegar ég hugsa til Sigga og fjölskyldu hans. Innilegar samúðarkveðjur, elsku Áslaug, Gummi, Benni, Eyþór og Maggý.

Frændi minn og vinur, Sigurður Guðmundsson endurskoðandi, er látinn, eftir harða baráttu við illvígan sjúkdóm. Sú barátta stóð með hléum í nokkur ár, en yfir lauk 1. mars síðastliðinn.

Sigurður var félagsmálamaður mikill fyrr á árum og lagði mikla vinnu til þeirra mála. Hann sinnti mörgum störfum fyrir Val og starfaði fyrir Skíðadeild Vals um áraraðir.

Áhugamál Sigurðar voru margvísleg síðari árin og er helst að geta áhuga hans á skógrækt, gróðursetningu og ræktun. Hann hóf ásamt eiginkonu sinni Áslaugu Benediktsdóttur framkvæmdir á landareign þeirra í Miðhúsaskógi í Biskupstungum, byggðu þau þar stóran sumarbústað er varð um árabil annað heimili þeirra á sumrin.

Hafist var strax handa við skógrækt og gróðursetningu. Í dag setur staðurinn þeirra í Biskupstungum svip á umhverfið og er helgur í hugum skapara sinna. Þar hugsa menn öðruvísi en í borgunum, á lygnum kvöldum sameinast himinninn landinu, og hver er svo tilvistin og tilgangur lífsins.

Að lokum vottum við eiginkonu og fjölskyldu dýpstu samúð.