Agla Stefanía Bjarnadóttir

Fallin er frá mágkona mín og heiðurskonan Agla Bjarnadóttir. Ég sé fyrir mér að Agla hafi fæðst sem frekar þroskað barn, hún var þriðja yngst af átta systkinum. Tveggja ára eignaðist hún bróður og um fimm árum síðar annan bróður. Heyrt hef ég að Agla hafi verið dugleg að passa bræður sína. Nokkrum sinnum kom það fram, eftir að hún var komin á hjúkrunarheimilið Sunnuhlíð og minnið farið að daprast, að hún þyrfti að drífa sig heim til að hugsa um strákana sína. Ég hélt að hún meinti syni sína fimm, nei, minnið var komið það langt aftur í tímann og Agla svaraði „nei, Magga og Ebba, yngstu bræður mína“.

Agla átti auðvelt með að læra og ef tækifæri hefði gefist er líklegt að hún hefði krækt sér í gráðu, en hún náði þó að fara í Versló árin 1940-1941. Innan við tvítugt kynntist hún Reyðfirðingnum Pétri Maack og þá varð ekki aftur snúið og þau giftu sig. Árið 1946 fluttu þau í Kópavoginn og byggðu sér einbýlishús, sem þau stækkuðu eftir því sem fjölskyldan stækkaði, og voru meðal frumbyggja Kópavogs. Á þessum tíma var ekki komið vatn í hús, svo að Pétur bjargaði því með því að koma með tunnu af vatni á kvöldin (hann var á bíl). Agla fór svo í þvottalaugarnar með þvottinn. Agla og Pétur voru mjög samhent hjón og eignuðust fimm myndarlega stráka og fallegt heimili sem þau bjuggu á þar til Pétur lést.

Það eru næstum 47 ár síðan ég tengdist fjölskyldu Bjarna og Gunnhildar, en þau voru foreldrar Öglu. Aldrei hef ég séð Öglu skipta skapi og það er svo sannarlega ekki öllum gefið, þvílíkt jafnaðargeð. Innilegar samúðarkveðjur til allra afkomenda Öglu og takk fyrir það hvað alltaf var gott að koma til ykkar Péturs.

Hvíl í friði.

Látin er elskuleg móðursystir mín og vinkona, Agla Bjarnadóttir. Hún náði háum aldri eins og títt er hjá okkar fólki. Agla var hraust allt sitt líf, hjartað var sterkt og ætlaði hreint ekki að gefast upp. Hún frænka mín var vel gefin, skemmtileg og alveg sérstaklega minnug. Þess vegna var það henni þungbært þegar minnið tók að bresta og hún gat ekki lengur verið heima hjá sér. Síðastliðin tvö ár vistaðist hún á hjúkrunarheimili Sunnuhlíðar, en í Sunnuhlíð voru þau hjónin Pétur og Agla búin að kaupa sér fallega íbúð skömmu áður en Pétur lést 2006.

Í 60 ár bjuggu þau við Urðarbraut í Kópavogi og voru með fyrstu frumbyggjum þar um slóðir. Agla rifjar þessi ár upp í Kópavogsblaði, sem kom út 2006. Það er gaman að lesa þessa grein og reyna að gera sér í hugarlund allar þær breytingar sem þar hafa orðið síðan.

Þau Agla og Pétur voru mjög samhent hjón þó ólík væru. Pétur minn gat verið ansi fasmikill en Agla hafði aftur á móti mikla skapstillingu og var því gott mótvægi við Pétur. Úr urðu einstök hjón, sem alltaf var gott að leita til og sérstök gestrisni var viðhöfð þar á bæ. Agla var lengst af heimavinnandi, enda nóg að gera með alla fimm strákana sem þau eignuðust. Í nokkur ár starfaði hún þó utan heimilis og vann sem aðstoðarkona hjá tannlækni. Einnig hafði hún gaman af að lesa fyrir vistmenn Sunnuhlíðar, en það gerði hún sem sjálfboðaliði lengi vel.

Sem barn vandi ég komur mínar á Urðarbrautina þótt lengra væri að fara þangað frá Reykjavík en nú þegar allir hafa bíla. Í þá daga var Hafnarfjarðarstrætó óspart notaður. Alltaf átti Pétur þó bíl og ógleymanlegir eru allir bíltúrarnir, þar sem þeyst var út og suður og ekkert endilega verið að telja farþegana sem í bílnum voru. En þetta var í þá dagana allt svo frjálslegt og ekkert verið að vesenast yfir smámununum. Í mörg sumur dvöldu þau hjónin austur á Fljótsdalshéraði þar sem þau eignuðust sumarbústað. Þar fékk Pétur nafnbótina „hreppstjórinn í Hjallaskógi“. Af sérstöku þakklæti minnist ég elsku frænku minnar, sem var mér að mörgu leyti eins og stór systir. Blessuð sé minning hennar og veri hún Guði falin. Innilegar samúðarkveðjur til frænda minna og fjölskyldna þeirra.

Dunna