Sigurjón Steinsson

Þér kæra sendi kveðju

með kvöldstjörnunni blá

það hjarta, sem þú átt,

en sem er svo langt þér frá.

Þar mætast okkar augu,

þótt ei oftar sjáumst hér.

Ó, Guð minn ávallt gæti þín,

ég gleymi aldrei þér.

(Bjarni Þorsteinsson.)

Þinn sonur

Í dag kveð ég merkilegan mann, stóran og sterkan en jafnframt blíðan og góðan. Ég var svo heppinn að eiga þennan mann sem föður og að hafa haft hann sem stóran hluta af lífi mínu í yfir 50 ár, í lífi sem einkenndist af endalausum stuðningi við mig og mína, nánast sama um hvað var að ræða. Elsku pabbi, ég kveð þig með óendanlegum söknuði en þakka jafnframt fyrir öll árin okkar saman. Ég veit þú situr og vakir yfir okkur og tekur eflaust eitt og eitt lag á nikkuna á meðan. Hvíl í friði.

Þinn sonur,

Þó að við vitum að þetta sé okkar allra leið, að hverfa að lokum frá þessu jarðlífi, er eins og það komi okkur alltaf á óvart og við erum einhvern veginn aldrei viðbúin þegar höggvið er skarð í ástvinahópinn, hvað þá þegar það ber svo brátt að.

Mig langar að rita örfáar línur til að minnast Sigurjóns tengdaföður míns, eða Ninna eins og hann var ætíð kallaður. Kynni okkar hófust fyrir um 27 árum er ég og Siddi sonur hans hófum okkar samband. Ég tel mig hafa verið mjög lánsama að fá að kynnast þessum einstaka manni, manni sem var alltaf til taks, alltaf boðinn og búinn að aðstoða á allan þann hátt sem hann mögulega gat. Hann var umhyggjusamur og blíður en jafnframt ákveðinn. Hann bar alltaf hag fjölskyldu sinnar fyrir brjósti og held að það sé ekkert sem hann hefði ekki fyrir okkur gert. Barnabörnunum þremur, Lindu, Sigurjóni og Helgu, reyndist hann einnig einstakur afi, bar þau alltaf á höndum sér og hafði mikið yndi af þeim. Þegar þau voru yngri þurfti ekki nema eitt símtal til afa: „Afi, viltu koma að sækja mig.“ Þá var hann mættur á svæðið um leið. Það var alltaf svo gott að vera hjá afa Ninna og ömmu Svölu. Stundirnar voru þeim ekki síður dýrmætar eftir að þau komust á fullorðinsár, ég veit að þau eiga eftir að sakna afa síns mikið en eiga frábærar og skemmtilegar minningar um yndislegan afa sem á eftir að ylja þeim um hjartarætur um ókomna tíð.

Elsku Ninni minn, þakka þér fyrir allar góðu stundirnar og allt það sem þú gerðir fyrir mig og mína. Megi góður Guð geyma þig.

Þín tengdadóttir,

Í dag kveð ég yndislega afa minn, orð fá því ekki lýst hversu mikið mér þykir vænt um hann og hvað ég sakna hans mikið. Frá því að ég var pínulítil þótti mér alltaf gaman að vera hjá ömmu og afa og var afi alltaf svo góður við mig. Hann var mikið meira en bara afi minn, hann var góður vinur minn og við gátum alltaf setið og spjallað og hlegið saman. Ég fann það líka hversu vænt afa þótti um mig, en hann vildi helst bara hafa mig heima á Sigló, en þegar ég flutti til Danmerkur var hann svo hræddur um að ég kæmi aldrei aftur heim.

Ég er svo þakklát fyrir allar góðu minningarnar okkar saman, elsku afi minn, þú ert flottasti engillinn á himnum.

Þín afastelpa

Mig langar til að minnast vinar míns Sigurjóns Steinssonar, eða Ninna eins og hann var oftast kallaður, í örfáum orðum.

Ninni var sannur Fljótamaður, ættaður úr Stíflunni þar sem hann ólst upp. Hann byrjaði snemma að spila á harmonikku og var fyrirmyndin systir hans sem einnig spilaði. Ekki voru hljóðfæraleikarar á hverjum bæ og var því snemma farið að spila fyrir dansi á skemmtunum bæði í Fljótum og Ólafsfirði. Það var ekki talið eftir sér að labba á skíðum yfir Lágheiðina með harmonikkuna á bakinu ef einhver skemmtun var í Ólafsfirði. Það var alla tíð áberandi í leik Ninna að hann var vanur að spila dansmúsík, því alltaf var passað að spila í danstakti og taktfast.

Ninni flutti til Siglufjarðar upp úr 1960, hóf þar búskap og fór strax að keyra vörubíl á bílastöðinni. F 200 var alltaf með flottustu vörubílunum, enda maðurinn snyrtimenni fram í fingurgóma og með hæfilega bíladellu.

Eftir komuna til Siglufjarðar lagðist harmonikkuleikurinn af að mestu og aðeins tekið í nikkuna í góðra vina hópi.

Það var svo fyrir 25 árum að nokkrir harmonikkuleikarar og aðrir tóku sig saman og stofnuðu Harmonikkufélag Siglufjarðar. Eftir nokkra umhugsun gekk Ninni til liðs við þann hóp og var þá ekki aftur snúið. Ninni spilaði með félaginu meðan það var við lýði og var spilandi allar götur síðan. Hann var duglegur að spila á söltunarsýningum hjá Síldarminjasafninu og öðrum viðburðum þar.

Það var svo eftir samveruna í Harmonikkufélaginu að við Ninni fórum að spila saman við hin ýmsu tækifæri, hann á nikkuna og ég á bassann. Oft var trommari fenginn til hjálpar. Síðan þróaðist þetta út í meiri spilamennsku og var stofnuð fimm mann hljómsveit, Heldrimenn. Æfingatími þeirrar hljómsveitar var alla laugardagsmorgna frá kl. 10 til 12 og ekki slegið slöku við. Sú hljómsveit spilaði við hin ýmsu tækifæri og náði að gefa út einn geisladisk. Þá hafði Ninni þegar spilað inn á disk upp á sitt einsdæmi.

Á síðasta ári var farið að þynnast í hópi þeirra Heldrimanna vegna veikinda og dauðsfalla en ekki lagði Ninni nikkuna á hilluna. Hann fékk til liðs við sig ungan harmonikkuleikara. Oftar en ekki var ég með á bassann. Spilað var saman allar götur þar til Ninni veiktist fyrir skömmu og hvarf úr þessari jarðvist eftir stutta sjúkdómslegu.

Innilegar þakkir fyrir þann tíma sem við áttum saman í þessu spiliríi okkar. Aldrei bar skugga á samkomulagið, aldrei ósætti eða fýla.

Þín verður sárt saknað. Ekki hvað síst hjá eldri borgurum sem nutu þess að dansa við músíkina þína í Skálarhlíð á sunnudögum. Við Haukur Orri ætlum að halda uppi merkinu.

Svölu og fjölskyldunni allri sendi ég mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Hvíl þú í friði, kæri vinur.

Í dag er borinn til grafar Sigurjón Steinsson, Ninni, vörubílstjóri og harmonikkuleikari á Siglufirði. Við undirrituð, starfsmenn Síldarminjasafns Íslands, sjáum á bak traustum samstarfsmanni og félaga.

Nefna má þrennt sem tengdi Ninna við safnið: harmonikkuna, vörubílinn og síldina.

Ungur drengur hreifst Ninni af tónlistaráhuga og færni sveitunga sinna í Fljótum. Heima á Hring í Stíflu hafði hann stolist í harmonikku eldri systur sinnar og fékk síðan slíkt hljóðfæri í fermingargjöf í fyllingu tímans. Eftir þrotlausar æfingar næstu misserin fór hann að spila á skemmtunum. Og hversu merkilegt er það nú og frásagnarvert að tíðum gekk hann, stundum á skíðum, yfir Lágheiði með hljóðfærið á baki sér þegar hann var kallaður til að spila fyrir dansi á Ólafsfirði. Enn mátti sjá gamalt blik kvikna í augum er hann spilaði fyrir stúlkurnar í Hornbrekku fyrir nokkrum árum.

Árið 1961 hafði Ninni eignast vörubifreið sem þarfnaðist meiri og stærri verkefna en fásinni sveitalífsins bauð. Um leið og búið var að ryðja Skarðið það vor keyrði hann yfir fjallið í síldarvinnuna á Sigló og settist þar að. Bíll Ninna, F 200, varð sá 28. á Vörubílastöðinni. Næg voru verkefnin í endalausu annríki hvers sumars. En svo hvarf síldin, atvinnulífið dróst saman og smám saman fækkaði á bílastöðinni. Um 1990 var þó eins og síldin væri farin að láta á sér kræla á ný – nú í formi minja og minninga. Það var þá að Ninni spilaði sig inn í vinnu á vaxandi Síldarminjasafni. Spurt var eftir tilteknum bíl á stöðinni og Ninni spurði á móti hvort kunna þyrfti á harmonikku til að fá akstur fyrir safnið. Snaraðist til hliðar og birtist aftur með nikkuna og töfraði fram eldfjörugan síldarvals. Síðan þá hefur Ninni verið bæði bílstjóri safnsins og harmonikkuleikari við hinar frægu síldarsaltanir. Þúsundir hafa notið sýninganna þar sem Ninni og síldargengið hafa haldið uppi fjörinu – og út um allan heim eru varðveittar myndir af þeim sem fulltrúum hinnar horfnu menningar Siglufjarðar. Um það leyti sem Ninni byrjaði á síldarplaninu var sem hann færðist allur í aukana í spilamennskunni. Hann var þátttakandi í Harmonikkusveit Siglufjarðar, var liðsmaður Heldri manna, kom iðulega fram með Ómari Haukssyni, nánum félaga, og nú síðustu misserin með Hauki Orra Kristjánssyni, bráðungum harmonikkuleikara, – auk þess sem hann gaf út eigin hljómdisk með mörgum harmonikkulögum.

Við þökkum Sigurjóni Steinssyni trygglyndi og farsælt samstarf og vottum konu hans, Svölu Bjarnadóttur, og fjölskyldu þeirra samúð okkar.