Hörður Þorsteinsson

Elsku tengdapabbi minn hefur kvatt þennan heim. Ég var 16 ára gömul þegar við Haukur fórum að vera saman og ég tók að venja komur mínar á Skipagötuna. Örverpið var eitt eftir heima og ég, sem elsta barn, sem þekkti ekki annað en læti og endalaust áreiti kunni ágætlega að meta friðinn þar. Höddi var yfirleitt fljótur að redda hlutunum. Mér er minnisstætt þegar ég var nýkomin með bílpróf og keyrði um á rauða Nissaninum hans Hauks. Einn daginn kom ég nokkuð örugglega fyrir hornið á Skipagötunni og beint upp í bílastæðið. Verra var að bíllinn heilsaði þétt og innilega húsinu sem Helga og Lilli bjuggu í. Þegar ég þorði að líta upp, skelfingu lostin, stóð Haukur ásamt foreldrum sínum í eldhúsglugganum og horfði á mig. Þegar ég náði að staulast út úr bílnum voru þau komin niður, Fjóla skipaði Hauki að ræða þetta ekki meir og þá þegar var Höddi á leið út í bílskúr að leita að lakki til að bletta stuðarann á bílnum. Þar með var málið úr sögunni og Haukur greyið gat ekkert sagt.

Höddi var góður maður, ljúfur og þægilegur í umgengni. Hann var ekki maður margra orða en umhyggjusamur og passaði vel upp á fólkið sitt. Hann var einlægur áhugamaður um veðurfar og dyggur lesandi veðursíðna Textavarpsins. Þegar við vorum á leið vestur var betra að hringja í Hödda en að fara á vef Veðurstofunnar.

Hann var líka passasamur, mætti ávallt á réttum tíma – og helst hálftíma fyrr. Þegar átti að fara flugleiðina suður voru þau Fjóla mætt fyrst allra á völlinn og þegar einhver kom með vélinni var hann mættur klukkutíma fyrir lendingu. Kian var ávallt smurð í mars og hefur bensíntankurinn aldrei farið niður fyrir helming á þeim 18 árum sem þau hafa átt hana. Hann var akkúrat.

Bestu stundir Hödda voru þegar barnabörnin voru í kringum hann og hafa þau notið góðs af gæsku afa því hann hefur styrkt þau um sjoppupening þegar keyrt hefur verið á milli landshluta.

Það er óhætt að segja að fráfall Hödda hafi komið á óvart. Hann hafði verið slappur um nokkra hríð en ekkert sem hann vildi að við hefðum áhyggjur af. Það kom því á óvart þegar hringt var um hádegi á mánudegi, þar sem við vorum boðuð vestur hið fyrsta. Aðfaranótt miðvikudags kvaddi hann okkur.

Ég kveð minn kæra tengdaföður með söknuði, virðingu og þakklæti fyrir allt og allt.

Með hjarta fullt af sorg og þakklæti skrifa ég þessi orð um elsku Hödda afa minn. Komið er að kveðjustund, fyrr en mig grunaði.

Afi var músíkalskur og barngóður. Hann átti ófá hljóðfæri og okkur afabörnunum fannst gaman þegar við fengum að spila á orgelið eða prófa sekkjapípuna. Afi var í lúðrasveitinni en þegar ég sjálf varð hluti af sveitinni ljómaði hann allur og gaf mér glaður hin ýmsu ráð.

Þegar ég bjó á Ísafirði var ég tíður gestur á heimili afa og ömmu. Eftir því sem árin liðu og fjarlægðin jókst fækkaði heimsóknunum, en um leið urðu þær enn dýrmætari.

Þegar ég loka augunum get ég næstum séð hann glotta til mín og smella í góm; þannig var afi. Hann fangaði athygli okkar barnanna – og nú síðast barnanna minna – við hvert tækifæri.

Ég er þakklát fyrir afa minn og þau ár sem ég hafði með honum. Hann var einstaklega hjartahlýr og góður maður. Megi hann hvíla í friði.

Þín afastelpa,

Elsku afi.

Eftir andlát þitt fór ég að hugsa um gamlar minningar af þér. Ég man eftir ferðunum vestur til ykkar ömmu og hversu ótrúlega gaman og spennandi það var. Gista hjá ykkur með frændsystkinum mínum, borða sofibrauð, fara í feluleiki, dást að nammiherberginu og margt, margt fleira. Eftir smá tíma varð ég hins vegar hálf leiður, ég varð leiður yfir því hversu lítið mér fannst ég muna. Ég vissi að ég ætti margar minningar af þér en mér fannst ég ekki finna þær.

Eftir að hafa talað við ömmu í fyrsta skiptið eftir andlát þitt og rætt örlítið við hana um þig rann það upp fyrir mér.

Afi, þú varst ekki alltaf sá sem talaði mest. Þú lést ekki mikið fyrir þér fara. Á einhvern hátt varstu samt sem áður alltaf þungamiðja alls í fjölskyldunni. Alltaf mættur, alltaf til staðar, alltaf að fylgjast með. Þegar þú svo talaðir hlustaði fólk vegna þess að það hlustaði á það sem afi hafði að segja.

Hvíldu í friði, elsku afi minn, tilveran verður ekki söm án þín.

Elsku besti Höddi afi okkar er látinn. Það er mjög skrítið að hugsa til þess að hann hafi verið orðinn gamall maður því þegar við hugsum um hann munum við ekki eftir honum gömlum, sennilega því hann var alltaf svo léttur í lund og ungur í anda.

Þar sem við ólumst upp í bænum og afi og amma voru á Ísafirði var alltaf veisla þegar við hittumst. Þegar við komum vestur var dagskrá fyrir okkur með gönguferðum, skíðaferðum, fjöruferðum, bíltúrum og sundferðum. Afi bauð upp á uppáhaldið sitt í kvöldsnarl, ís eða harðfisk með smjöri, og snerist í kringum okkur barnabörnin eins og hann gat. Svo laumaði hann alltaf að okkur „smá aur“, eins og hann kallaði það, til að við gætum keypt okkur eitthvað skemmtilegt.

Guð blessi þig, elsku afi, og takk fyrir allar góðu stundirnar sem við áttum með þér. Með góðmennsku þinni og jákvæðni hefur þú kennt okkur svo margt sem við munum reyna eftir fremsta megni að gera sjálfar. Þú og amma voruð svo falleg hjón og svo góðir vinir að betri fyrirmyndir eru vandfundnar.

Elsku amma, mamma, Palli, Sonja og Haukur, þið eruð heppin að hafa átt svona góðan mann og pabba.

Þegar ég heyrði látið hans Hödda rifjuðust upp margar minningar frá þeim dögum þegar ég bjó hjá Hödda og Fjólu á Ísafirði. Það voru góðir dagar. Ég bjó hjá þeim meira og minna alla mína gagnfræðaskólagöngu. Flutti inn á þau þegar ég byrjaði í Gagnfræðaskólanum. Þá bjuggu þau á neðri hæðinni á Hlíðarvegi 31. Bjuggu í tveimur herbergjum og eldhúsi. Helga og Palli voru þá lítil kríli. Ég fékk herbergi með þeim en hjónin sváfu í stofunni. Þetta var ekkert mál sögðu þau hjón. Þegar ég lít til baka hlýt ég stundum að hafa pirrað litlu krílin sem allt í einu voru komin með ungling til búsetu í herberginu sínu sem var sko ekkert að fara. En aldrei varð ég vör við annað en þeim fyndist þetta ágætt. Við vorum vinir og sambýlið með þeim var yndislegt. Fjóla og Höddi reyndust mér eins og ég væri fósturbarnið þeirra. Ég var hjá þeim meira og minna í fjóra vetur og aldrei varð ég vör við annað en ég væri bara ein af heimilisfólkinu, því ekki var nú plássið mikið. Á þessum tíma tók brauðstritið mesta tímann hjá Hödda, en alltaf fór hann einu sinni í viku á lúðrasveitaræfingar. Hann spilaði með Lúðrasveit Ísafjarðar til fleiri ára,og hafði afskaplega gaman af því eins og að hlusta á músík og tala um músík.

Hann var kannski ekki maður margra orða hann Höddi minn en það stóð sem hann sagði. Hann var mér alla tíð afskaplega hlýr og góður. Þau Fjóla voru afskaplega samrýmd og góð hjón. Þar sem annað var, þar var hitt. Við höfum alltaf haldið góðu sambandi. Þau hafa heimsótt okkur Villa austur á firði og við höfum heimsótt þau í okkar pílagrímsferðum vestur á firði. Ég talaði við Hödda í síma fyrir hálfum mánuði og fann að honum var mjög brugðið en ekki reiknaði ég með að kallið kæmi svona fljótt. Fjólu minni, Helgu, Palla, Sonju og Hauki og fjölskyldum þeirra sendum við Villi samúðarkveðjur.