Ætlar ríkisstjórnin að dauðrota ferðaþjónustuna?

Alltaf fylgist maður af athygli með hverri nýrri ríkisstjórn, áformum hennar og hvernig ráðherrar fara af stað í sínum málaflokkum. Við fengum nýjan fjármálaráðherra sem þekkir vel farvegi fjármagnsins og skilur lögmál atvinnulífsins og á að baki mikla reynslu á sviði fyrirtækjareksturs. Benedikt Jóhannesson hefur séð margt í gegnum sín gleraugu og ætla verður að reynsla hans sé honum og þjóðinni dýrmæt í nýju starfi.

Nú stofnaði nýja ríkisstjórnin embætti ferðamálaráðherra, sem var tímabært. Svo mikill hefur vöxturinn verið í atvinnugreininni að hún er að verða jafnoki sjávarútvegsins í öflun gjaldeyris og fjárfesting ferðaþjónustunnar til að taka á móti langeygum ferðamönnum sem streyma hingað sem aldrei fyrr er gríðarleg og vaxandi. Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir ferðamálaráðherra er kornungur stjórnmálamaður með mikla reynslu að baki og kemur mjög vel fyrir, einbeitt og skýr í öllum tilsvörum. Því kemur það á óvart miðað við þekkingu Benedikts og Þórdísar, sem að auki er ung kona í Sjálfstæðisflokknum, að þau leggi til að VSK verði hækkaður í efra skattþrep og þau reikni út að 20 milljarða viðbótarskattlagning á þennan bernskuatvinnuveg landsmanna muni skila sér og greinin muni standa undir honum. Fyrir utan hitt að unga fólkið í Valhöll hlýtur að fordæma þessa skattahækkun og slá á fingur Benedikts og Þórdísar Gylfadóttur.

Þegar Bjarni Benediktsson, þá fjármálaráðherra, nú forsætisráðherra, lagði fyrir Alþingi frumvarp til fjárlaga í haust, var tónninn m.a. þessi í frumvarpinu: Ferðaþjónustan er stærsta gjaldeyrisskapandi atvinnugrein þjóðarinnar, árið 2015 skilaði hún 364 ma. kr. Það ár komu 1,3 milljón ferðamanna hingað (en í ár milljón fleiri.) Síðan voru markmiðin talin upp sem gera þyrfti. Ráðuneytið lofaði síðan og setti fram þessi markmið í frumvarpi sem samþykkt var með nánast öllum atkvæðum alþingismanna: „Í fyrsta lagi bættri greiningu og öflun upplýsinga um stöðu og þróun ferðaþjónustu. Í öðru lagi að mótun markmiða og áherslna um þróun greinarinnar, skipulag og áhrif verði sett í forgang og í þriðja lagi að átak verði í uppbyggingu innviða ferðaþjónustu til að vernda viðkvæma náttúru, auka öryggi ferðamanna og tryggja jákvæða upplifun þeirra.“ Allt er þetta eins og blómstrið eina, en svo kemur helköld loppa skattpíningarinnar og ætlar að hremma 20 milljarða viðbótarskatt og áformin góðu virðast fokin út í veður og vind.

Litli unginn kafnaði í kúadellunni

Hinsvegar er það eins og vant er að umbúðirnar utan um þessi áform eru úr pappír blekkinganna og skreyttum með þyrnirósum. Þessi áform, ef af verður, munu snúast upp í andhverfu sína, þ.e. skattsvik, gjaldþrot og vonda umræðu um greinina. Litlu og meðalstóru ferðamannafyrirtækin, sem verið er að byggja upp til að taka á móti ferðamönnunum, fara verst út úr aðgerðinni, ekki síst á landsbyggðinni. Svo vitum við af langri reynslu að inni í fjármálaráðuneytinu liggja gulnaðar skýrslur sérfræðinganna sem alltaf hafa viljað matinn í hærra skattþrep, þær deilur eru 25 ára gamlar, enda er sagt að nú verði stigið skref til að koma öllum VSK í hæsta þrep, þar liggur nefnilega hundurinn grafinn. Svo loka þeir augunum fyrir þeirri staðreynd að VSK á ferðaþjónustuna er í lægra þrepi um alla Evrópu og honum verður ekki hér hent út í verðlagið öðru vísi en með ringulreið og afleiðingum í komu ferðamanna til landsins. Enginn einn atvinnuvegur eftir hrun hefur verið þessari þjóð jafn dýrmætur og ferðaþjónustan með sína innkomu í gjaldeyri, en samt liggur fyrir að ný stefnumörkun í samráði við hana ætti að vera fólgin í samráði ríkisins (ferðamálaráðherrans) við ferðaþjónustuna og sveitarfélögin. Allir eru sammála um þörfina að byggja upp innviði og þörfina að mæta auknu þjónustustigi við erlenda ferðamenn, gesti okkar Íslendinga. Vegir, göngustígar, öryggismál vernd náttúrunnar, dreifing ferðamannanna um landið, allt var þetta efst á blaði, að maður hélt. Því skora ég á Þórdísi Kolbrúnu að láta ekki plata sig í upphafi starfs síns sem ráðherra heldur setja upp starfshóp, hlusta fyrst, ákveða svo, enga vitleysu. Svo spyr ég enn hvað um komugjöld til landsins? Tvö til þrjú þúsund krónur á ferðamann, gjald til náttúrunnar, veganna og öryggisins. Slíkt gjald væri sanngjarnt yrði það bundið atvinnugreininni og innviðauppbyggingu. Komugjöldin leggjast jafnt á alla ferðamenn en ekki bara hluta af starfseminni. Komugjöldin ná til skemmtiferðaskipanna, en þau hafa eitt markmið: að hámarka hagnað sinn um borð og skilja sáralítið eftir í landinu en troðfylla svæðin við Gullfoss og Geysi á háannatímum. Skemmtiferðaskipin sigla þangað sem þau fá allt fyrir ekkert. Áformin eru hinsvegar augljós frá fjármálaráðuneytinu, matarskatturinn skal upp, þessi eilífa umræða og blinda um eitt skattþrep gengur nú svo langt að ekki er hikað við þau áform sem geta dauðrotað ferðaþjónustuna í fæðingu. Svo liggur hitt fyrir að styrking krónunnar hefur þegar rýrt afkomu og tekjur ferðaþjónustunnar og fært Ísland á það stig að vera eitt dýrasta ferðamannaland Evrópu. Litli lóuunginn sem kýrin drullaði yfir forðum beið þess aldrei bætur og komst aldrei upp úr kúadellunni, hann kafnaði. Hver er kýrin og hver er í hlutverki litla ungans, það sjá allir?