Oft kalla örnefni fram vísur og við limrugerð er það orðið að sérstakri íþrótt. Helgi R. Einarsson yrkir:
Úlfur á Úlfarsfelli
átti sér hýra kelli,
sem átt hafði skjól,
já, ágætis ból
við Eiríksjökul í helli.
Margir þekkja þessa limru Jóns Ingvars Jónssonar:
Kristín frá Kringilsárrana
komin af afgömlum Dana
daglega á Grund
döpur í lund
prjónar og bíður þar bana.
Ólafur Stefánsson hefur verið í Sólarlöndum, en „til átthaganna andinn leitar“:
Náðuga eftir næturstund
nýr upp rís og fagur
ágætur á alla lund,
okkar „hinsti dagur“.
Ekkert hérna út af bar,
allt til gæfu snúið.
Brátt til Íslands fáum far,
fríið það er búið.
Á Boðnarmiði rifjar Hallmundur Kristinsson upp stöku, sem nokkuð er tekin að eldast. Hann man hreinlega ekki tilefni hennar, – hvort hún tengist Leirlistanum kannski?
Hér má illa seggi sjá,
sem í villu ráfa.
Slæmur kvilli þjakar þá:
Það er snilligáfa.
Dagbjartur Dagbjartsson segir frá því, að vinur hans Vigfús Pétursson hafi einhvern tíma ort:
„Það er af mönnum sérstök sort
en sjálfsagt vitni um greind og dug:
Þeir sem að geta ort og ort
án þess að detta neitt í hug“.
Kristjana Sigríður Vagnsdóttir sló botninn í þessar hugleiðingar:
Þó við ferðumst stað úr stað
stefnu þarf að geyma.
Leirnum oft við leikum að
leiknum má ei gleyma.
Þessi vísnaruna kallar fram í hugann stöku Sigurðar Breiðfjörðs:
Þegar ég ráfa og hengi haus
þið haldið það skáldadrauma
en þá er ég svo þankalaus
sem þorskurinn lepur strauma
Hvort er betra ýsa eða þorskur? – Káinn orti:
Í rökkrinu sat ég og reri með disk
og raulaði sjómannavísur:
þá tók mig að langa í ferskan fisk
og fór svo að draga ýsur.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is