Jón Vignir Karlsson

Páskadagur var afskaplega fallegur dagur í Klifsholti við Kaldársel. Sólin skein og náttúran var bæði friðsæl og falleg. Þetta var síðasti dagurinn hans pabba með okkur, við vissum að hverju stefndi og gættum þess að vera hjá honum þennan fallega dag þar til lífsgöngu hans var lokið aðfaranótt annars í páskum. Stundin var bæði ljúf og sár, við hefðum svo gjarnan viljað hafa hann hjá okkur lengur og lífsvilji hans var sterkur. En þrekið var búið eftir langa og stranga baráttu og nú hefur hann fengið hvíldina.

Pabbi talaði oft um það undanfarna mánuði að þó að árin mættu verða fleiri þá hefði hann þó átt gott líf. Það átti hann en hann mótaði það líka sjálfur með fádæma dugnaði, gleði og góðmennsku.

Hann vildi öllum vel og lagði sig fram um að gera öðru fólki gott. Hann var kletturinn í lífi mömmu og okkar systkinanna og við gátum alltaf leitað til hans með bæði stórt og smátt.

Pabbi var mjög kappsamur og metnaðarfullur. Hann lagði sig ávallt allan fram í þeim verkefnum sem hann tók að sér, tók þau alvarlega og náði góðum árangri. Hann tók hins vegar sjálfan sig aldrei alvarlega og gerði oft grín að sjálfum sér og aðstæðum sínum.

Hann gat verið skemmtilega utan við sig og gekk stundum til verka af meira kappi en forsjá og úr þeim aðstæðum urðu til margar skemmtilegar sögur sem halda áfram að kæta okkur um ókomin ár.

Þessar sögur köllum við „Nonnasögur“ og hann var hvað duglegastur sjálfur að miðla þeim til gleði og skemmtunar.

Pabbi var afskaplega jákvæður maður og hafði mikla trú á fólkinu í kringum sig. Hann hafði alltaf óbilandi trú á okkur systkinunum og það er alveg sama hvaða verkefni ég hef tekið að mér í gegnum lífið, alltaf hefur pabbi verið til staðar með hvatningu, uppörvun og góð ráð. Stundum fannst mér nóg um jákvæðni pabba og hafði áhyggjur af því að þetta viðmót blindaði sýn hans á breyskleika fólks og ylli honum vonbrigðum en staðreyndin er hins vegar sú að það gerðist yfirleitt ekki heldur varð þetta viðmót hans til þess að auðga bæði líf hans sem og annarra í kringum hann. Í lífinu fær maður það sem maður gefur.

Ég er þakklát fyrir að hafa átt hann pabba að í öll þessi ár, þakklát fyrir góða fyrirmynd, endalausa hvatningu, óbilandi trú og aðstoð og þakklát fyrir hafsjó af góðum og skemmtilegum minningum um góðan mann. Guð blessi minningu pabba míns.

Áður en pabbi greindist var hann búinn að panta ferð fyrir alla fjölskylduna í sólina. Skilaboðin frá lækninum voru á þann veg að líklega væri best að flýta ferðinni eins og hægt væri þar sem útlitið væri ekki gott. En annað átti eftir að koma á daginn. Baráttuviljinn, æðruleysið og þrautseigjan sem einkennt hefur pabba alla tíð endurspeglaðist í allri hans þrautargöngu. En þó svo að hann hafi unnið fleiri orrustur en nokkur átti von á þá tapaði hann samt stríðinu að lokum.

Undir það síðasta spurði ég pabba hverju hann væri stoltastur af, þegar hann liti til baka. Það stóð ekki á svarinu. „Ég er stoltastur af ykkur – börnunum mínum,“ sagði hann án þess að hugsa sig um.

Vissulega þótti mér vænt um að heyra það. Öllum hefur okkur vegnað ágætlega í lífinu en við bjuggum líka við þau forréttindi að eiga yndislega foreldra og fá gott og ástríkt uppeldi.

Í þau rúmu 50 ár sem mamma og pabbi voru gift varð ég aldrei vitni að rifrildi eða ósætti á milli þeirra. Mamma átti það reyndar alveg til að „dramast“ aðeins en pabbi hélt alltaf ró sinni. Hann var kletturinn í fjölskyldunni, rólegur, yfirvegaður og þolinmóður. Mér fannst hann reyndar stundum þver og þrjóskur en áttaði mig á því með tímanum að það var hans leið að kenna mér að hugsa áður en ég framkvæmdi.

Pabbi vildi öllum vel. Hann elskaði að sjá fólkið sitt og nemendur vaxa í kringum sig. Pabbi var mannræktandi. En það var líka önnur hlið á pabba sem við elskuðum öll. Það var hvað hann var oft seinheppinn.

Mig grunar að það hafi ekki verið auðvelt fyrir hann að útskýra fyrir lækninum á slysavarðstofunni að hann hefði óvart lamið mömmu í hausinn með flaggstönginni. Hann vildi bara vel þegar hann talaði ensku við heyrnarlausa manninn sem var að selja happdrættismiða. Þegar hann endaði á nærbuxunum frammi á gangi á fína hótelinu, var á leiðinni á klósettið og gleymdi að setja á sig gleraugun. Svo hafði hann bara um svo margt að hugsa þegar hann tók með sér ruslapokann með heimilisruslinu í strætó – frá Hafnarfirði til Reykjavíkur og fór með hann í vinnuna.

Af öllu í lífinu, svo langt sem það nær, er ég stoltastur af honum pabba mínum. Hann hefur alla tíð verið og verður um ókomna tíð mín stóra fyrirmynd í lífinu. Heilindi, eljusemi og dugnaður var það sem einkenndi hann fremur öðru og með þau gildi og óþrjótandi kærleika að leiðarljósi fyllti hann í bresti hjartans á vegferð sinni í gegnum lífið.

Sorgin er mikil og þung í dag en ég veit að hún mun víkja fyrir gleðinni – gleðinni yfir því hvernig pabbi lifði. Það góða í pabba mun lifa í hjörtum okkar um alla tíð.

Snemma kom í ljós að Nonni var öflugur námsmaður og fékk hvarvetna góðan vitnisburð, hann hafði ekki verið lengi við framhaldsnám þegar hann var „sóttur til starfa“ af Ottó A. Michelsen, forstjóra Skrifstofuvéla, síðar IBM á Íslandi. Tölvutæknin var að ryðja sér til rúms og hér var kominn starfsvettvangur sem hentaði Nonna vel. Starfsnámið fór að miklu leyti fram hjá IBM í Danmörku, náði hann fljótt góðum tökum á nýju tækninni og var sendur til fjölda landa til fyrirlestrahalds á vegum fyrirtækisins. Var hann ásamt fjölskyldunni búsettur um tíma í Danmörku vegna starfsins. Eftir að fjölskyldan flutti heim var Nonni einn af forsvarsmönnum IBM á Íslandi, eða þar til hann stofnaði, ásamt öðrum, Nýja tölvu- og viðskiptaskólann, NTV.

Nonni var lánsamur í fjölskyldulífinu, eiginkonan, Hjördís eða Dísa, eins og okkur er tamt að kalla hana, stóð eins og klettur með sínum manni. Eignuðust þau fjögur einstaklega dugleg börn. Dísa þurfti oft ein að stýra búi og börnum vegna tíðra starfsferða Nonna til útlanda á fyrri hluta starfsævinnar. Við innleiðingu nýju tölvutækninnar var öflugt hugmyndaflug nauðsynlegt og krafðist starfið sérstakrar einbeitingar hjá Nonna. Trúlega hugsaði hann í tölvulausnum og gátu stundum önnur mál utan starfsins komið skemmtilega á óvart. Þolinmæði Dísu kom sér þá oft vel. Nonni hafði allt frá æsku öflugt hugmyndaflug og þess vegna hentaði honum einstaklega vel að fást við tölvutæknina.

Nonni var sérstaklega félagslyndur maður, gekk m.a. til liðs við Frímúrarastúkuna Hamar í Hafnarfirði í janúar 1983 og er ég hreykinn af að hafa átt hlut að inntöku hans. Starfaði hann einnig fyrir Golfklúbbinn Keili o.fl. félög. Alls staðar var fengur að þátttöku hans.

Fyrir u.þ.b. einu og hálfu ári greindist Nonni með alvarlegan sjúkdóm. Höfðu þau hjónin þá nýverið komið starfsemi NTV í hendur annarra og ætluðu að eiga meiri tíma fyrir sig sjálf. Því miður fór tíminn í erfiða baráttu vegna sjúkdómsins, þar var Dísa, sem fyrr, kletturinn við hlið Nonna. Nú þegar við kveðjum og þökkum samfylgdina biðjum við góðan Guð um að fylgja elsku Nonna. Við hjónin eigum dýrmætar minningar um einstaklega góðan dreng, þökkum samfylgdina og sendum fjölskyldunni einlægar samúðarkveðjur.

Það hefur verið haft á orði að þeir sem guðirnir elska deyi ungir. Þótt Jón Vignir hafi verið kominn af léttasta skeiði var hann samt ungur, ekki sízt í andanum og víst er að erfitt er að ímynda sér annað en að öllum heimsins guðum hafi þótt vænt um þennan öðlingsdreng, sem öllum vildi gott gera og allra manna vanda leysa af dæmafárri hlýju og hjálpsemi. Hann verður því án efa aufúsugestur á nýju tilverustigi í öðrum heimi.

Leiðir okkar Jóns Vignis lágu saman í árdaga tölvualdar er hann réðst til starfa hjá Ottó A. Michelsen skrifvélameistara, þar sem ég hafði starfað um nokkurt skeið. Þessi ungi maður hafði átt glæstan feril í Tækniskólanum að ógleymdum síldveiðum í Norðurhöfum. Það vafðist fátt fyrir þessum tæknimenntaða sjóara er að því kom að setja sig inn í flókna veröld tölvunnar, sem á þessum árum var flestum dulinn heimur og þekktist vart í skólakerfinu nema af afspurn. Við áttum síðan samleið í nærfellt þrjá áratugi hjá IBM á Íslandi og síðar Nýherja. Jón Vignir gegndi jafnan stjórnendastöðum og má segja, að með hæfileikum sínum og dugnaði hafi hann átt drjúgan þátt í velgengni tölvufyrirtækisins IBM og jafnframt unnið markvert brautryðjandastarf í tölvumálum landsins. Í hans tíð átti sér stað mikill innflutningur á tækniþekkingu og viðskiptalífið ásamt skólum landsins kynntist því bezta sem þá var völ á á sviði tölvutækninnar. Framfarir voru stórstígar og var aðdáunarvert hvernig Jón Vignir fetaði sig í gegnum þá refilstigu af stakri elju, einstakri kostgæfni og með tilsvarandi árangri fyrir íslenzkt samfélag. Torveld mál urðu gjarnan auðveld í höndum þessa drenglundaða heiðursmanns.

Skarpur hugur og glögg hugsun ollu því að Jóni Vigni tókst jafnan að fara farsælar og fengsælar leiðir í starfi sínu. Heiðarleiki hans og trúmennska gagnvart viðskiptavinum mótuðu jafnan viðhorf hans til þeirra. Hann var hollráður og ráðagóður og ávann sér þannig traust viðskiptamanna sinna. Hann bar virðingu fyrir keppinautum en var jafnframt fastur fyrir og ákveðinn, ef því var að skipta, en jafnan á forsendum gæða þeirra afurða, sem hann var að markaðssetja. Einhvern veginn urðu menn ekki mikið varir við kappsemina og metnaðinn, sem hann átti sannarlega nóg af. Ótvíræðir hæfileikar hans í mannlegum samskiptum áttu sinn þátt í því.

Jón Vignir var skarpvitur hæfileikamaður. Hann var líka einstakur mannkostamaður. Það var auðvelt að láta sér þykja vænt um hann vegna manngæzku hans og hins góða hugar, sem hann jafnan bar í brjósti til samferðamanna sinna. Hann hafði skopskyn gott og var þolinmóður gagnvart þeim sem vitgrannir voru. Lítillætið var hans aðalsmerki og hófsemin var í öndvegi hjá honum. Hann hafði hjarta úr hvítagulli.

Það eru mikil forréttindi að hafa átt öðlinginn Jón Vigni að samferðamanni. Af þessum góða dreng mátti margt læra. Minningin um hann mun því jafnan lifa.

Jón Vignir vann hjá IBM á Íslandi öll 25 árin sem fyrirtækið starfaði, frá 1967 til 1992, og sem einn af æðstu og áhrifamestu yfirmönnum IBM tók hann virkan þátt í þeirri byltingu sem tölvutæknin hefur skapað.

Hann var einn af stofnendum Nýherja og starfaði þar til 1996 er hann stofnaði ásamt bróður sínum tölvuskólann NTV sem hann rak þar til hann seldi skólann haustið 2015.

Það eru margar ánægjustundirnar sem við höfum notið með honum við spilaborðið undanfarna áratugi. Einnig eru minnisstæðar samverustundirnar með Jóni og Dísu m.a. þegar hann starfaði hjá IBM erlendis í nokkur ár og svo skemmtiferðirnar til útlanda, til Parísar, siglingin um síkin í Englandi og víðar auk margra ferða innanlands.

Jón var mjög góður yfirmaður og félagi, léttur í lund og skipti sjaldan skapi. Hann treysti undirmönnum sínum fyrir ábyrgðarmiklum verkefnum og naut virðingar samstarfsmanna og viðskiptavina.

Við vottum Hjördísi og öðrum aðstandendum okkar innilegustu samúð.

Nonni var flottur. Algjör öðlingur. Hafði rólega og hlýja nærveru og var hógvær og lítillátur í allri framkomu. Ég hitti Nonna fyrst, ætli það hafi ekki verið 2005 eða 2006. Mig minnir að Ingvar hafi platað mig til að spjalla við hann um þann möguleika að ég tæki að mér kennslu í NTV. Það fór strax vel á með okkur. Og bar aldrei neinn skugga á. Ekki einu sinni þegar ég gerði hraustlega upp á bak í Póllandi um árið! Þá var það ekki til að spilla fyrir að hann var mikill stuðningsmaður Hauka en pabbi hans var einn af stofnfélögum og fyrsti formaður félagsins. Ég stríddi honum reyndar stundum á því að hann væri eiginlega orðinn meiri Keilismaður (golfið) og FH-ingur (Jóhann Birgir) en Haukamaður. Var þá ýmist glott eða hlegið. Nonni reyndist mér vel alla tíð, hvort heldur var innan skólans eða utan. Fyrir það er ég ævinlega þakklátur.