Erna Margrét Jóhannesdóttir

Vertu alltaf hress í huga

hvað sem kann að mæta þér.

Lát ei sorg né böl þig buga.

Baggi margra þungur er.

Treystu því, að þér á herðar

þyngri byrði' ei varpað er

en þú hefir afl að bera.

Orka blundar næg í þér.

...

Þerrðu kinnar þess er grætur

þvoðu kaun hins særða manns

Sendu inn í sérhvert hjarta,

sólargeisla kærleikans

Vertu sanngjarn, vertu mildur,

vægðu þeim sem mót þér braut.

Bið þinn Guð um hreinna hjarta

hjálp í lífsins vanda' og þraut.

(Erla skáldkona)

Elsku mamma

Þetta hafðir þú að leiðarljósi í lífi þínu.

Hafðu þökk fyrir allt og allt.

Tengdaforeldrar mínir luku sinni jarðvist með stuttu millibili. Við sjáum nú á eftir Ernu einungis sjö mánuðum eftir fráfall Svenna. Hjá henni var aðdragandinn stuttur, andstætt því sem átti við um eiginmanninn. Við kveðjum í dag heiðurskonu með söknuði.

Þessi tímamót kalla fram ótal minningar af góðu fólki allt frá fyrstu kynnum af verðandi tengdaforeldrum mínum fyrir margt löngu. Þau hófust í heimsókn okkar Guðrúnar til átthaga hennar á fögrum sumardegi. Eftir móttökur við hlaðið veisluborð á Kirkjubæjarbraut fannst húsráðendum rétt að skreppa í bíltúr með okkur til að sýna aðkomumanninum Heimaey. Hér og hvar var stansað til að njóta þess sem fyrir augu bar á þessari fallegu eyju. Meðal annars var ekið upp á Stórhöfða, sem var og er þekktur fyrir ákveðna sérstöðu í veðurlýsingum RÚV. Þar sem við stóðum á höfðanum nefndi ég hvort landsmenn hefðu ekki fengið full ýkta mynd af þessum stað, enda voru þar ekki 15 eða 20 vindstig þann daginn, heldur blankalogn og bærðist ekki hár á höfði! Svar þeirra var að þau hefðu margsinnis áður komið á staðinn, en það kæmi þægilega á óvart að ná að upplifa logn á Stórhöfða. Í kjölfar þessarar fyrstu ferðar fylgdu fjölmargar aðrar sumarferðir okkar og barnanna á „ Hótel tengdamömmu“ í Eyjum að ógleymdum stökum ferðum um áramót og páska. Eitt áttu þær allar sammerkt og það var að tíminn leið allt of hratt og komið að heimferð fyrr en varði.

Erna var glæsileg og vönduð kona og bjó yfir ríkum mannkostum. Hún hafði það sem stundum er kallað góða og hlýja nærveru. Hluti þess var glaðlyndi, bros í augum og smitandi hlátur. Hún var dugleg og ósérhlífin og það sýndi sig best meðan hún stýrði enn barnmörgu heimili. Hún drýgði þá tekjur þess með því að læra og stunda saumaskap, þar sem hún gat uppfyllt óskir viðskiptamannsins um hvort heldur var brúðarkjól eða einfaldari flík. Erna var líka félagsvera og þátttaka í starfi Oddfellowstúkunnar Vilborgar í um 40 ár var henni mikils virði, en hún gegndi þar einnig trúnaðarstörfum. Líklega hefur þessi eiginleiki einnig ráðið nokkru um þá ánægju sem hún hafði af starfi sínu fyrir Happdrætti Háskóla Íslands í rúm 30 ár þar sem margir áttu erindi á hennar fund í hverjum mánuði til að endurnýja miðann sinn. Erna var þeirrar gerðar sem fólk laðast að. Það kom af sjálfu sér að hún var vinamörg.

Ég þakka tengdamóður minni fyrir samfylgd sem aldrei bar skugga á. Henni tengist fjöldi góðra minninga. Erna bætti það mannlíf sem hún var hluti af. Fari elskuleg tengdamóðir mín í friði, friður Guðs hana blessi.

Með þessum orðum kveð ég þig elsku amma mín. Með söknuði en miklu þakklæti í hjarta. Ömmu mína sem tók á móti mér í þennan heim og minnti mig reglulega á það að hún var sú fyrsta sem sá mig.

Amma Erna eða amma E.T., eins og ég kallaði hana frá því ég var lítil stelpa að reyna að stafa, var eins og ömmur gerast bestar. Amma var alltaf einstaklega þolinmóð við okkur barnabörnin og á Kirkjubæjarbrautinni fengum við að leika okkur með öll húsgögn og allt postulín sem fannst á heimilinu. Snúa öllu á hvolf og gera tjald í stofunni úr öllum stólunum og teppunum.

Amma var svo glæsileg kona og passaði alltaf að líta vel út. Á heimilinu átti líka allt sinn stað og hún var einstaklega snyrtileg. Hún var á mörkunum að vera of snyrtileg og skömmuðum við hana stundum fyrir að nota of mikla sápu þegar hún var farin að fá sár á hendurnar. En hún hló bara að okkur og hélt áfram að skrúbba. Hún var rosalega hláturmild og sá yfirleitt fyndnu hliðina á málunum. Eins og þegar hún var farin að gleyma aðeins, hló hún að vitleysunni í sjálfri sér.

Amma átti ekki áfallalausa ævi og barðist oftar við krabbamein en flestir, en alltaf stóð hún upp og jafnaði sig á ógnarhraða. Hún kvartaði lítið og stundum of lítið því hún vildi nú ekki trufla læknana. Í fyrra kom svo stærsta áfallið þegar elsku afi veiktist og lést eftir baráttu við sama sjúkdóm. En saman áttu þau mörg ár sem gott er að minnast.

Amma og afi hringdu í mig á hverjum einasta afmælisdegi frá því ég man eftir mér. Það verður skrítið að heyra ekki í ykkur meir en ég geymi síðasta símtalið okkar ömmu í hjarta mínu.

Ég var einstaklega þakklát að hafa þig viðstadda brúðkaup okkar Davíðs í vetur og þú lagðir á þig langt ferðalag til að geta verið með okkur. Fyrir það verð ég ævinlega þakklát og veit að afi var með okkur þar líka, sitjandi á stól úti í horni eins og hann hafði óskað sér.

Við áttum ýmislegt sameiginlegt, elsku amma, en kannski mest ást okkar á sósum og mun sósuskammturinn minn alltaf minna mig á þig. Því meiri sósa því betra.

Takk fyrir allt elsku amma E.T.

Þín

Eftirfarandi orð um hana ömmu í Eyjum skrifa ég einungis sjö mánuðum eftir að hafa ritað minningargrein um afa sem kvaddi í lok október sl. Það er sannanlega skammt stórra högga á milli. Við kveðjum í dag ömmu eftir baráttu hennar við erfið veikindi sem höfðu að lokum betur. Afi tekur á móti henni fagnandi hinum megin hliðsins eftir stuttan viðskilnað. Þau hjónin voru gift í 60 ár og ekki leið langur tími milli þeirra þegar kom að því að kveðja þennan heim. Það er fallegt til þess að hugsa að þau eru nú aftur sameinuð og halda vegferð sinni áfram hönd í hönd. Þegar litið er tilbaka trúi ég því að þau hafi verið sköpuð hvort fyrir annað.

Minningar mínar um hana ömmu eiga það sammerkt að fallegt bros hennar, hlátur og gleðilegt viðmót koma við sögu í þeim öllum. Mjóu dömusígaretturnar tilheyra einhverjum minningarbútum en það er önnur saga sem ekki verður rakin hér. Gestrisnin var meiri en gengur og gerist og það þekkja þeir sem komu í heimsókn á Kirkjubæjarbrautina. Við elstu barnabörnin vorum m.a. dekruð langt umfram það sem eðlilegt getur talist þegar við fengum að gista uppi á lofti hjá ömmu og afa um þjóðhátíð. Í því sambandi eru mér sérstaklega minnisstæð árin 2005 og 2006 þegar prinsinn úr bænum reisti þjóðhátíðarbækistöðvar sínar á Kirkjubæjarbrautinni. Höfðinglegar móttökurnar slógu öllu öðru við; nýbakað brauð, kökur, kruðerí og svellköld nýmjólk. Amma þekkti sinn mann. Síðan var haldið í dalinn og alla jafna komið heim snemma morguns. Þegar heim var komið beið nætursnarl á eldhúsborðinu svo þjóðhátíðargesturinn fengi nægjanlega orku til að drífa hátíðina á enda. Síðan, þegar barnabarnið vaknaði upp úr hádegi, brást ekki að skemmtigalli hans beið við rúmstokkinn, nýþveginn og brotinn saman. Þá má ekki gleyma veislunum sem haldnar voru áður en haldið var í dalinn þar sem m.a. lambakjöt var borið fram á laugardagskvöldinu og lundaveislu snarað fram á sunnudeginum. Þessa gestrisni leyfi ég mér að kalla fyrsta flokks dekrun. Þannig var hún amma nefnilega, hugsaði vel um alla í kringum sig og sá til þess að öllum liði vel. Hótel amma var sannanlega fimm stjörnu!.

Ég vildi óska þess að ég fengi að heimsækja þau gömlu hjónin á Kirkjubæjarbrautina aftur. Því miður fæ ég þá ósk mína ekki uppfyllta. Eftir standa þó minningarnar, gleðilegar og fallegar. Þær mun ég að sjálfsögðu varðveita vel. Ég tók það loforð af ömmu þegar ég hitti hana í síðasta skipti í byrjun maí sl. að hún byði mér í lundaveislu næst þegar við hittumst. Ég mun að sjálfsögðu herma það loforð upp á hana þegar sá tími kemur. Þangað til fær afi að njóta góðgætisins, sæll og glaður.

Fyrir elsku ömmu er ég þakklátur. Hún var góð kona og umfram allt yndisleg amma sem ég var svo heppinn að fá að eiga að í rúmlega 30 ár. Ég mun hlusta vandlega eftir góðlátlegum hlátri hennar á Kirkjubæjarbrautinni um helgina. Ómur hans mun vafalaust heyrast.

Guð geymi hana og varðveiti.

Með söknuði í hjarta kveð ég Ernu vinkonu mína og þakka allar samverustundir sem voru margar og góðar en áttu að verða miklu fleiri. Mikið er ég fegin að við gátum samfagnað með Birnu Vigdísi og Davíð á brúðkaupsdegi þeirra þann 19. nóvember en þá var Svenni þinn nýfarinn eftir erfið veikindi. Einstakt æðruleysi einkenndi baráttu Ernu síðustu vikurnar sem hún lifði. Erna var hógvær og heilsteypt persóna sem gott var að eiga sem vin.