Helga Sigfúsdóttir

Ég minnist Helgu Sigfúsdóttur með mikilli hlýju og þakklæti.

Á lífsleiðinni kynnist maður samferðafólki af mörgum toga. Sumir standa upp úr eins og fjallstindar. Og eiga hjartnæmt pláss í minningunni.

Haustið 1974 kem ég frá heimahaganum vestur í Bolungarvík og hef nám í Menntaskólanum á Akureyri. Það kom aldrei til greina annað en að fara í MA. Ýmislegt spilaði þar inn í, s.s. að þaðan hafði faðir minn Guðmundur Sigmundsson, mágur Helgu, útskrifast á sínum tíma. Ennfremur, og ekki síður, fallegar og góðar minningar frá Akureyri eftir margar heimsóknir frá barnsaldri á sumrin til Rúnars og Helgu og fjölskyldu og föðurafa og ömmu.

Þegar ég mætti 16 ára til leiks í MA haustið 1974 var maður ekki alltaf stór í sér. Mætti segja á stundum frekar smár. Mér var það þá ómetanlegt að eiga svo vísan stað í Espilundi 14 hjá Helgu, Rúnari og börnum. Hvort sem það var kvöldmatur með fjölskyldunni á sunnudagskvöldi eða spjall á virkum degi.

Það var alltaf létt yfir. Ég man varla eftir Helgu öðruvísi en með bros á vör. Helga hafði þannig áhrif að hafi maður komið eitthvað boginn, þá sneri maður heim á leið uppréttur og fullur af gleði og bjartsýni. Hún tók á móti mér hlý, létt í bragði, ákveðin og skemmtileg.

Ég þakka fyrir mig. Ég átti eftir að gera það svo miklu, miklu betur. Innilegar samúðarkveðjur til Rúnars og fjölskyldunnar allrar. Guð blessi minningu Helgu Sigfúsdóttur.

En svo kom að þeim tíma sem árið á milli okkar Helgu varð gríðarlega stórt. Það var fermingarveturinn minn og ég komin í Gagnfræðaskóla og færi bráðum að ganga í silkisokkum og fá mér permanent. Þá leit ég smáum augum á krakkagríslinga í barnaskóla. Svona hroki hefnir sín ávallt enda mönnunum hollt. Ég tafðist í skóla og þegar ég hóf aftur nám var það í bekk með þessum sömu barnaskólagríslingum. Mér var það ekki ljúft í fyrstu, en fljótlega undi ég hag mínum vel og hefði ekki viljað missa af því fyrir nokkurn mun að eiga þessi skólasystkini. Seinasta veturinn í skólanum tók besta vinkona mín upp á því að fara að trúlofa sig og um stund var ég hálfeinmana. En þá tóku þær Helga og Katý mig upp á arma sína og tóku mig með á bíó og böll. Það er vinargreiði sem ég gleymi aldrei. Það hefur aldrei verið vinsælt að bæta þriðja hjóli undir.

Ég hef aldrei skilið af hverju Helga faldi Rúnar svo vandlega fyrir mér þegar þau voru að taka saman. Við höfðum aldrei sama smekk á strákum. Ef ég var skotin í strák fannst Helgu hann alltaf hroðalega ljótur og leiðinlegur. Mér fannst strákarnir hennar Helgu of háfleygir fyrir mig, alltaf einhverjir menntamenn.

Fyrstu kynni mín af Rúnari voru þegar þau bjuggu inni í bæ. Ég kom í heimsókn rétt eftir kvöldmat. Átti eitthvert erindi, en Helga bauð mér inn. Mér leið illa, það var eftir að þvo upp eftir kvöldmatinn og koma börnunum í rúmið. Mér fannst ég vera fyrir. En steinþegjandi tók Rúnar börnin sín og háttaði þau, svo að Helga gat spjallað við mig. Þetta var í fyrsta en ekki síðasta sinn sem ég dáðist að Rúnari og sá þvílíkur mannkostamaður hann var. Kynnin áttu eftir að aukast.

Sem betur fer var hún sátt við val mitt á eiginmanni. Þau Andri urðu bestu vinir þó að þau væru sjaldan sammála. Við áttum saman svo margar ánægjustundir og kunningsskapurinn varð að vináttu, en vinátta er eitt af því dýrmætasta sem við eigum. Þegar við höfðum komið börnunum af höndum fórum við að njóta lífsins saman. Sjóstöngin veitti okkur margar ánægjustundir. Við fórum saman á mót og gjarnan ferðalag í leiðinni. Oft með tjaldvagninn þeirra og seinna fellihýsið og loks ferðuðumst við saman á húsbílunum okkar. Og ekki má gleyma unaðslegu vikunum í Hrísey. Já, það má segja að við höfum dansað saman gegnum lífið og það er svo ótal margt að þakka. Ég mun sakna Helgu. Sakna þess að geta ekki hringt í hana á morgnana til að spjalla og heimsóknanna hennar á miðvikudögum. En ég ætla ekki að syrgja hana heldur þakklát hugsa um allar skemmtilegu stundirnar sem við höfum átt saman.

Elsku Rúnar, Gunnar, Sigrún, Sigmundur, Guðrún og fjölskyldur við Andri sendum ykkur samúðarkveðjur og þökkum liðnar samverustundir.

Ég hitti Helgu síðast núna í vor við fermingu sonar míns og þá var hún eldhress að vanda. Ekki hefði maður getað ímyndað sér þá að þetta væri í vændum.

Ég dvaldi oft hjá Helgu og Rúnari á Akureyri þegar ég var barn og átti þar margar yndislegar stundir sem ég er óendanlega þakklát fyrir. Þegar ég varð eldri var ég yfirleitt hjá þeim í einhvern tíma áður en ég fór í sveitina á Mýri í Bárðardal. Þau tóku mig að sér á sumrin og létu mér líða eins og ég væri ein af fjölskyldunni. Ég man eftir því hvað það var gaman að leika sér í stóra garðinum þeirra í Espilundinum með kanínunum hans Simma frænda. Þar fyrir aftan var stórt svæði með mjög háu grasi og það var algjör paradís fyrir barn. Þarna hljóp ég um í grasinu sem náði mér yfir höfuð og lenti í alls kyns ævintýrum. Ég kynntist líka nokkrum krökkum í götunni og lék mér stundum með þeim langt fram á kvöld.

Það var alltaf gott að koma norður til Helgu og Rúnars og það var svo sannarlega líf og fjör á heimilinu. Helga var einstaklega hlý og góð manneskja og hafa þau hjónin svo sannarlega reynst mér vel í gegnum tíðina. Þess vegna kveð ég Helgu núna með miklum söknuði og ást í hjarta.