Laugardagsgátan er sem endranær eftir Guðmund Arnfinnsson:
Hreinlætinu þjónar það.
Þetta menn um hálsinn bera.
Blóðrás heftir strax í stað.
Strangi korns má líka vera.
„Tíminn hljóp frá mér síðast en hér er lausnin,“ svarar Harpa á Hjarðarfelli:
Nú leikur allt í lyndi
á lofti sólin skín.
hér beðið er um bindi
bæði mín og þín.
Guðrún Bjarnadóttir á þessa lausn:
Dömubindabendan floppar.
Bindið hnýtir spenntur karlinn.
Sárabindi blóðrennsl stoppar.
Bindum korns er hent á pallinn.
Þannig leysir Árni Blöndal gátuna:
Á barneignaaldri brúkar hún sín
bera þau karlar með þótta
frá sýkingu verja þau sárin mín
og svo er það heldur ekkert grín
því blæðingar ollu mér ótta.
„Hér kemur lausnin,“ segir Helgi R. Einarsson:
Við dömu bæði og herra hér
held ég bindi tengi.
Korn og sára sýnist mér
að sömu meðferð fengi.
Sjálfur skýrir Guðmundur gátuna þannig:
Drósir nota dömubindi.
Doppótt bindi um háls ég sá.
Bindi stoppar blóð í skyndi.
Bindi korns hér nefna má.
Þá limra:
Það er margt, sem á fjörur flýtur
við Faxaskjól, hvert sem þú lítur,
saur úr mönnum
sést þar í hrönnum,
skítur og aftur skítur.
Og í framhaldi:
Bleiur og dömubindi
og blautþurrkur finna myndi
sá, sem þar gengi
og gengi ekki lengi,
uns gersemar fleiri hann fyndi.
Og að lokum ný gáta:
Væta er mikil á völlum.
Vatn hygg ég orð merki þetta.
Margfróðan mann þennan köllum.
Mikið er brimrót við kletta.
Halldór Blöndal
(halldorblondal@simnet.is)
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein
