Einar Magnús Erlendsson

...

Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga

og góða

svo fallegur, einlægur og hlýr

en örlög þín ráðin – mig setur hljóða

við hittumst ei aftur á ný.

(Höf. ók.)

Ég elska þig endalaust.

Þín

Það er erfitt að þurfa að kveðja þig, elsku afi. Þú varst alltaf svo hress og satt best að segja hélt ég að þú yrðir hundrað ára! Það er ómetanlegt að geta rifjað upp allar góðu stundirnar okkar saman þegar ég reyni að sætta mig við þá hugsun að þú sért farinn. Alltaf var gott að koma við hjá ykkur ömmu á Illugagötunni, bæði þegar ég var lítil stelpa og ekki síst eftir að ég varð fullorðin og komin með fjölskyldu.

Við erum svo heppin að hafa fengið að hafa ykkur ömmu svona nálægt okkur í daglegu lífi, geta alltaf rennt við hjá ykkur og spjallað um allt og ekki neitt. Alltaf tókstu vel á móti okkur og umvafðir okkur hlýju þinni og ást, alltaf varstu boðinn og búinn að aðstoða okkur ef þess þurfti, hvort sem var að sækja á leikskólann, skólann eða aðstoða í alls kyns framkvæmdum á heimili okkar. Elsku afi minn, sumt fólk er þeim kostum búið að einhvern veginn er alltaf gaman í návist þess og allar minningar því tengdar kalla fram góða hluti. Þannig minnist ég þín, elsku afi, svo langt sem ég man.

Þín

Elsku afi minn, aldrei hefði mig órað fyrir því þegar ég kvaddi þig síðastliðið sumar áður en ég hélt út til Svíþjóðar að það væri okkar hinsta kveðjustund. Þrátt fyrir að vera staddir hvor í sínu landinu og langt væri á milli okkar áttum við nokkur góð símtöl yfir hafið þar sem við náðum góðu spjalli. Við töluðum mikið um hvað það yrði nú gott þegar ég kæmi heim til Íslands og ég myndi kíkja í heimsókn til Eyja. Núna er ég kominn, en þú því miður farinn. Okkur tókst ekki að hittast í þetta skiptið, það verður bara að bíða betri tíma.

Ég minnist allra þeirra frábæru stunda sem við áttum saman. Þegar ég hugsa til baka eru mér minnisstæðastir allir þeir golfhringir sem við spiluðum og þolinmæðin sem þú bjóst yfir þegar þú varst að reyna að sýna mér sveifluna. Einnig hvað þér var alveg sama þegar ég varð betri en þú.

Þegar þú komst í heimsókn til Reykjavíkur var alltaf mjög mikilvægt fyrir þér að við tækjum að minnsta kosti einn bíltúr þar sem við skoðuðum alla helstu golfvelli höfuðborgarsvæðisins. Man ég hvað þér fannst gaman að skoða Urriðavöllinn og hvað þú vildir að við myndum spila litla æfingavöllinn þar við hliðina sem heitir Ljúflingur. Nú veit ég af hverju þú varst svona hrifinn af þeim síðarnefnda; hann átti svo vel við þig, algjör ljúflingur.

Mér þykir svo vænt um allt sem þú gerðir fyrir mig og ég gæti haldið endalaust áfram og rætt þær minningar sem ég á um þig, en það er efni í metsölubókina „Minningar Hafþórs um afa Einar“.

Elsku afi minn, ég vona að þú sért nú kominn á betri stað.

Elsku afi langi, við vildum bara segja takk fyrir allar góðu stundirnar sem við áttum saman. Heimsóknirnar á Illugagötu eftir æfingar, þar sem þið tókuð alltaf á móti okkur með nýblandaðan djús og jólaköku, voru ómetanlegar. Þú varst alltaf til þjónustu reiðubúinn, alveg sama hvort það var skutl (hvort sem það var bara heim eða að bera út blöð) eða hreinlega að gera upp herbergi. Þú munt alltaf eiga stóran stað í hjarta okkar.

Umhyggju og ástúð þína

okkur veittir hverja stund.

Ætíð gastu öðrum gefið

yl frá þinni hlýju lund.

Gáfur prýddu fagurt hjarta,

gleðin bjó í hreinni sál.

Í orði og verki að vera sannur

var þitt dýpsta hjartans mál.

(Ingibjörg Sigurðardóttir)

Þín er sárt saknað.

Þegar Lilja Garðarsdóttir bróðurdóttir mín hringdi í mig til að tilkynna mér andlát Einars Magnúsar brá mér verulega. Ég vissi auðvitað af veikindum hans, sem stóðu stutt en voru snörp. Ég hafði vonast til að geta hitt hann í vor áður en ég færi af landinu í sumarfrí en örlögin höguðu því þannig að ég átti því miður ekki heimangengt. Magnús var æðrulaus og bjartsýnn þrátt fyrir veikindin og alltaf var jafn gaman að heyra í honum þó að við yrðum að láta símtöl nægja.

Á æskuheimili mínu í Vestmannaeyjum gekk Einar Magnús Erlendsson alltaf undir Magnúsarnafni sínu. Magnús ólst upp í næsta húsi við eldri bræður mína, Guðmund og Garðar, og var mikill vinur þeirra. Sigríður Einarsdóttir móðir Magnúsar var að sama skapi mikil vinkona Sigurbjargar móður minnar og því var mikill samgangur á milli heimilanna. Guðmundur var tveimur árum eldri en Magnús, en Garðar og Magnús voru jafnaldrar. Garðar og Magnús voru auk þess að vera skólabræður líka mikið saman í skátastarfi. Vinskapur bræðranna varð ævilangur og til marks um hann má nefna að Garðar bróðir og Magnús reistu sér hús hlið við hlið á Illugagötunni snemma í sínum búskap og það rifjaðist upp fyrir mér fyrir fáeinum dögum þegar ég hringdi í Ásu að gömlu símanúmerin þeirra voru valin af þeim í sameiningu og voru 1733 og 1734.

Þó að ég væri örverpi foreldra minna og tveimur áratugum yngri en fyrrnefndir bræður mínir varð Magnús ekki minni vinur minn. Á yngri árum leit ég oft á hann sem þriðja bróður minn og til marks um það má sjá að á gömlum uppstilltum ljósmyndum af okkur bræðrum teknum á ljósmyndastofu var Magnús oftast með okkur. Eldri bræðurnir og Magnús í sínu fínasta pússi og ég í matrósafötum.

Síðustu æviár bræðra minna einkenndust af veikindum, fyrst hjá Guðmundi og síðar hjá Garðari. Í veikindum þeirra var Magnús daglegur gestur hjá þeim á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja og bar þá alltaf með sér hlýju og léttan andblæ.

Við Guðlaug kona mín höfum alltaf mætt mikilli hlýju og gestrisni á heimili Ásu og Magnúsar þegar við höfum verið á ferðinni í Eyjum og í samtali við Magnús nú í vor tók hann sérstaklega fram að við yrðum að heimsækja þau á nýja heimilið þeirra næst þegar við yrðum á ferðinni. Okkur þótti afskaplega vænt um Magnús og eigum eftir að sakna hans og hlýjunnar og mannkærleikans sem einkenndu hann.

Elsku Ása, megi þér veitast styrkur til að takast á við sorgina og innilegar samúðarkveðjur til barna ykkar og afkomenda þeirra. Við hlökkum til að hitta þig þegar við komum heim í ágúst.

Á kveðjustund vil ég þakka Einari kærum vini mínum allar góðu samverustundirnar í gegnum tíðina. Vinátta er þá aðeins sönn þegar tveir vinir una glaðir í návist hvor annars án þess að talast við, þannig var það hjá okkur vinunum.

Við áttum saman margar góðar stundir og sameiginleg áhugamál. Báðir miklir Kiwanismenn í Kiwanisklúbbnum Helgafelli, vorum saman í stjórn og hússtjórn og störfuðum mikið við uppbyggingu hússins og klúbbsins. Báðir vorum við miklir fótboltaáhugamenn og fórum saman á völlinn hin síðari ár, hvöttum okkar menn og höfðum miklar skoðanir á frammistöðu þeirra. Oft þegar illa gekk hjá okkar mönnum sagðir þú að „það ætti að borga þessum snillingum meira“. Á síðustu árum púttuðum við daglega með eldri borgurum og höfðum mikið gaman af, enda miklir keppnismenn báðir tveir.

Vinskapur okkar hjónanna var einstakur og hefur staðið í áratugi, upp úr standa Kanaríferðirnar á hverju ári. Alltaf jafn gaman, mikil tilhlökkun og góður undirbúningur. Í þeim ferðum nutum við lífsins og eignuðumst marga góða sameiginlega vini.

Núna yljum við okkur við að skoða allar myndirnar sem teknar voru í ferðalögunum og lesa dagbækurnar sem skrifaðar voru. Þú varst góður penni og skráðir margt hjá þér og ef við vorum að rökræða fórstu bara upp á loft á Illugagötunni og komst með allt skjalfest, mörg ár aftur í tímann.

Við Dúra sendum Ásu vinkonu okkar og fjölskyldu innilegar samúðarkveðjur.

Megi góður Guð styrkja ykkur öll á þessari sorgarstund.

Hvíl í friði kæri vinur, þín verður sárt saknað.

Mig langar til að minnast hér í fáum orðum og kveðja kæran vin og samferðamann, Einar Magnús Erlendsson, sem jarðsunginn verður frá Landakirkju í Vestmannaeyjum, í dag, 29. júlí. Fyrstu kynni mín af Einari voru þegar ég flutti til Vestmannaeyja, í októbermánuði árið 1969. Var ég búinn að læra húsasmíði hjá föður mínum í Reykjavík og fór að vinna hjá þeim félögum Bóa og Einari, eða Þorvaldi og Einari, eins og fyrirtækið hét. Ég tæplega 22 ára fékk vinnu hjá þeim félögum eftir að góður vinur, Gauji Manga bróðir tengdaföður míns sáluga, fékk þá til að ráða mig, þar sem við, unga fjölskyldan, vorum að flytja til Eyja. Starfaði ég hjá þeim félögum fram til ársins 1980, með örlitlum hléum. Grunar mig að þeim félögum hafi ekki alltaf líkað fyrirgangurinn í þessum peyja, en viss er ég um að pabba hafi létt við vistaskiptin. En þetta voru fyrstu árin. Ég veit eiginlega ekki hvernig ég á að orða það en með okkur Einari jókst vinskapurinn og væntumþykjan með árunum. Hittumst aldrei öðruvísi en að faðmast, og eins og Einar sagði svo oft: „Gummi, mér finnst ég eiga svolítið í þér.“ Það voru orð að sönnu, þau Ása eiginkona Einars voru mér og fjölskyldunni alla tíð mjög góð. Við búandi í næsta húsi fyrstu árin og því töluverður samgangur krakkana í hverfinu. Við Einar urðum síðan samferða í starfi Kiwanisklúbbsins Helgafells sem hann tók þátt í að stofna árið 1967, klúbburinn nú 50 ára. Varð hann m.a. forseti klúbbsins árið 1981 og gegndi þar mörgum trúnaðarstörfum sem spönnuðu frá árinu 1968 til ársins 1999. Var Einar sæmdur Gullstjörnu klúbbsins sem og gerður að heiðursfélaga. Ég gekk í klúbbinn 1974. Það var oft glatt á hjalla, margt rifjað upp og mikið hlegið.

Þegar Einar hóf að stunda golf gerði hann tilraun til að taka mig með og pota bakteríunni í mig. Hann hætti þeim tilraunum fljótt, sennilega séð fáa slá í vinkil já og reyndar aftur fyrir sig. Einar tók mikinn þátt í félagsstarfi í Vestmannaeyjum, var mikill skáti, í Lúðrasveit Vestmannaeyja o.fl.

Já, það er margs að minnast sem allt var í björtu, annað var ekki á dagskrá. Þær minningar gleðja og verður haldið á lofti.

Það er komið að leiðarlokum. Lífið heldur áfram og hefur sinn gang, en minningarnar um Einar gleðja á sorgarstund sem þessari. Ég vil biðja algóðan Guð að styrkja og blessa fjölskyldu og vini. Far þú í friði, vinur, blessuð sé minning þín, hafðu þakkir fyrir allt og allt.

Kveðja frá Kiwanisklúbbnum Helgafelli í Vestmannaeyjum

Fallinn er frá Einar Magnús Erlendsson, einn af stofnfélögum Kiwanisklúbbsins Helgafells í Vestmannaeyjum. Klúbburinn var stofnaður árið 1967 af mörgum dugmiklum Eyjamönnum, en klúbburinn er 50 ára á þessu ári og sá þriðji elsti á landinu. Starfið hefur verið mikið í gegnum árin og lét Einar sitt ekki eftir liggja. Þeir voru stórhuga sporgöngumennirnir í klúbbnum, keyptu hús undir starfið, sem varð fyrsta Kiwanishúsið í Evrópu. Í Heimaeyjargosinu 1973 fór húsið undir hraun og eyðilagðist. Menn brettu upp ermar, keyptu hálfbyggt hús og fullgerðu það síðan. Það reyndi mikið á menn í allri þessari starfsemi og naut klúbburinn þess þá vel að Einar var húsgagnasmiður, jafnvígur á alla innréttingasmíði sem og önnur verk. Einar gegndi mörgum trúnaðarstörfum og stjórnarstörfum frá árinu 1968 til 1999 og var forseti klúbbsins árið 1981. Klúbburinn á Einari mikið að þakka og það er ekki síst fyrir félaga eins og hann að klúbburinn er stærstur allra kiwanisklúbba í Evrópu og þótt víðar væri leitað. Einar var sæmdur gullstjörnu sem stofnfélagi þegar klúbburinn varð 40 ára og gerður að heiðursfélaga þegar hann varð áttræður. Á þessum tímamótum kveðjum við góðan vin og félaga, sem við viljum þakka af alhug fyrir sitt góða starf fyrir klúbbinn og samfélagið, sem og ánægjulega samfylgd alla tíð. Hugur okkar er hjá fjölskyldu Einars, sem að stórum hluta hefur einnig komið að starfi klúbbsins.

Elsku Ása og fjölskylda, megi góður guð styrkja ykkur og blessa. Minningin um góðan félaga og vin mun lifa. Blessuð sé minning Einars Magnúsar Erlendssonar.

Fyrir hönd kiwanisfélaga í Vestmannaeyjum,