Magnús Sigurðsson

Það var mildur sumardagur þegar hann pabbi minn kvaddi þennan heim og hélt í sína för í eilífa Sumarlandið og í dag er komið að kveðjustund. Eftir sitja ótal ljúfar og dýrmætar minningar um hvunndagshetjuna og ljúfmennið sem elskaði fólkið sitt, fjörðinn sinn og landið sitt. Í minningum um samverustundir er alltaf bjart og hlýtt í kringum hann.

Maggi pabbi var falleg sál, elskulegur faðir, tengdafaðir, afi og langafi. Hægur, jafnlyndur og ljúfur og talaði aldrei illa um nokkurn mann en átti það til að gera góðlátlegt grín. Hann kunni kannski ekkert sérstaklega vel við sig í miklu fjölmenni en hann hafði gaman af því að spjalla við fólk og alltaf var stutt í húmorinn, bros og hlátur. Hann var gjafmildur og lét okkur fjölskylduna ætíð ganga fyrir í öllu, talaði alltaf með stolti um afkomendurna og hafði metnað fyrir þeirra hönd.

Pabbi var Tálknfirðingur með stóru t-i, í firðinum fagra var hann fæddur og þar ól hann allan sinn aldur. Honum þótti óendanlega vænt um þennan stað og gladdist þegar vel gekk. Þó að formleg skólaganga hafi verið stutt var pabbi menntaður maður. Alla tíð fróðleiksfús, víðlesinn og kunni þá list að lesa í náttúruna. Hann fylgdist alltaf vel með og nóg var að hringja í hann ef maður missti af fréttum í dagsins önn, þá var alveg víst að maður fékk bæði fréttina og hans fréttaskýringu með. Ég veit að hann hefði gjarnan viljað hafa tækifæri til að mennta sig meira og hann hvatti okkur börnin sín til að sinna námi okkar vel.

Pabbi byrjaði ungur að vinna, fyrir fermingu var hann byrjaður að beita og beitning, sjómennska og önnur störf tengd sjónum urðu hans ævistarf, þótt aldrei losnaði hann almennilega við sjóveikina. Á síldarárunum í landlegu kynntist hann svo ástinni í lífi sínu, henni Bertu mömmu. Saman reistu þau sér hús sem þau nefndu Hlíð og bjuggu í alla sína tíð. Þau voru samrýnd hjón og það var erfitt fyrir hann að þurfa að fylgjast með veikindum hennar og svo kveðja hana fyrir fjórum árum, en við trúum því að nú hafi þau hist á ný.

Pabbi sinnti öllum verkefnum lífsins vel og af trúmennsku og var fús til að takast á við ný verk þegar þau bar að höndum. Eftir að mamma veiktist tók hann að sér heimilishald og eitt af tilhlökkunarefnum afkomendanna var að fá steikta fiskinn hans afa sem var bara bestur í heimi. Við eldhúsborðið í Hlíð var gjarnan tekið í spil og lagður kapall og þar laumaði hann að okkur sögum og fróðleik og bæði þar og í bíltúrum um fjörðinn áttu sér stað innilegar trúnaðarsamræður. Eitt af ráðum hans til okkar var að muna alltaf eftir að hafa spilastokk nálægan. „Ef þú villist leggurðu bara kapal og von bráðar verður einhver kominn til að skipta sér af og bjarga þér úr villu.“. Stóllinn hans við eldhúsgluggann í Hlíð er nú auður, þaðan sem hann fylgdist með náttúrunni og bæjarlífinu, alltaf með sjónaukann innan seilingar. Við sem eftir sitjum þökkum fyrir að hafa verið svo heppin að eiga hann sem fyrirmynd og vin. Minningin mun ætíð lifa í hjörtum okkar allra.

mbl.is/minningar

Margar af mínum fyrstu minningum eru með þér og ömmu í Hlíð, allar sveipaðar hlýju og gleði. Bíltúrar sem mér fannst vera óþarflega langir. Ferðir niður á bryggju. Heimsóknir á byggðasafnið og í fiskeldið. Við að fá okkur fíkjukex saman. Þú hrjótandi yfir fréttunum í litla sófanum.

Þú varst ekki maður margra orða, en frá þér stafaði hlýja og góðmennska og það var alltaf svo notalegt að vera í kringum þig. Þegar sonur minn fæddist frétti ég af þér gorta þig af honum, hvað hann hefði verið stór og myndarlegur við fæðingu og af honum almennt. Það þótti mér ótrúlega vænt um.

Elsku afi, mikið er ég glöð að við fengum að sjá þig daginn áður en þú kvaddir. Hlynur fékk að heilsa upp á langafa og ég sýndi þér myndir úr brúðkaupinu. Við stoppuðum ekki lengi, enda ætluðum við að kíkja á þig fljótt aftur. Það verður víst einhver bið í að við sjáumst aftur, en ég hlakka til að leggja kapal með þér þegar við hittumst í Sumarlandinu.

Stundin líður, tíminn tekur,

toll af öllu hér,

sviplegt brotthvarf söknuð vekur

sorg í hjarta mér.

Þó veitir yl í veröld kaldri

vermir ætíð mig,

að hafa þó á unga aldri

eignast vin sem þig.

Þú varst ljós á villuvegi,

viti á minni leið,

þú varst skin á dökkum degi,

dagleið þín var greið.

Þú barst tryggð í traustri hendi,

tárin straukst af kinn.

Þér ég mínar þakkir sendi,

þú varst afi minn.

(Hákon Aðalsteinsson.)

Hvíl í friði, elsku afi.

Þín