Kristjana Stella Árnadóttir

Tengdamóðir mín, Kristjana Árnadóttir, ætíð kölluð Stella, var glæsileg kona. Hún var komin á áttræðisaldur þegar ég kynntist henni en í huga sínum var hún eflaust ekki degi eldri en fimmtug. Alltaf svo fín og flott samkvæmt nýjustu tísku, hárgreiðslan óaðfinnanleg og svo var hún tilbúin í ný ævintýri hvenær sem þau gáfust. Mestu máli skiptu þó hennar miklu mannkostir. Hún var svo undur hlý manneskja, kærleiksrík og alltaf tilbúin að hjálpa með allt það sem var á hennar valdi. Brosmild var hún og glaðvær, eldskörp og skemmtileg.

Hún var barngóð með eindæmum. Ég minnist þess að þegar ég var að kynnast Brynjari syni hennar þá sagði mér ein fyrrverandi skólasystir hans að hún myndi svo vel eftir mömmu hans, hún hefði verið svo einstaklega góð við þau öll krakkana. Og mikið varð Stella glöð þegar þrír strákar fæddust í fjölskyldunni á sex mánaða tímabili á árunum 2006-2007. Sonur okkar Brynjars, hann Kristján Bjartur, var einn þeirra og naut hann ástríkis ömmu Stellu. Engan vildi hann fremur fá til að passa sig en hana sem þolinmóð rétti honum bíla og kubba og með óendanlegri blíðu kenndi drengnum góða siði og fræddi hann um allt milli himins og jarðar.

Seinna var það ómetanlegt fyrir Kristján Bjart að geta skottast upp Safamýrina í heimsókn til ömmu Stellu. Fá að fara í skúffuna þar sem ýmislegt góðgæti var geymt og horfa á teiknimyndir á ótal rásum sem ekki voru í boði heima fyrir. Heim kominn þáði drengurinn aðeins banana í kvöldmat, móðurinni til nokkurrar mæðu enda vel vitað hvað skúffan innihélt. En til hvers eru svo sem ömmur ef ekki til að leiða og að lauma sætindum í litlar hendur barnabarnanna!

Fyrir tveimur árum bættist í hópinn lítil ömmustelpa, hún Tinna Bergdís. Stella var þá orðin heilsulítil og komin á Sóltún. Þær tvær náðu samt að kynnast vel og mikið sem Stellu leist vel á þessa litlu knáu stúlku sem kom ávallt hlaupandi til hennar. „Ertu komin, elskan,“ sagði Stella og andlitið ljómaði af brosi. Á Sóltúni var að sjálfsögðu búið að koma upp skúffu með góðgæti, „súkkubitum“, sem gott var að lauma í lítinn munn.

Stella var heimsborgari. Hún hafði ung að árum haldið til Bandaríkjanna til náms og naut þess æ síðar að ferðast, innanlands sem utan. Hún hafði unun af tónlist og naut þess að fara á tónleika og viðburði. Ég minnist ánægjulegrar stundar okkar Kristjáns Bjarts með henni á 80 ára afmælistónleikum Ragga Bjarna, ég var þar eflaust með bæði elsta og yngsta tónleikagestinn, Stellu 88 ára og drenginn minn átta ára. Bæði höfðu jafn gaman af!

Nú er Stella farin á brott til að kanna nýjar slóðir. Við fjölskyldan söknum góðrar ömmu, mömmu og tengdamömmu en minnumst allra góðu stundanna með þakklæti.

Ferð þín er hafin.

Fjarlægjast heimatún.

Nú fylgir þú vötnum

sem falla til nýrra staða.

Og sjónhringar nýir

sindra þér fyrir augum.

(Hannes Pétursson.)

Hafðu þökk fyrir allt,

Hinn 13. júlí jókst í verndarenglahópnum mínum þegar þú sofnaðir. Það sem yljar mér um hjartarætur er að þú og afi eruð loksins saman á ný.

Það verður skrýtið líf án þín en það er svo margt sem þú hefur skilið eftir í minningunum mínum að ég tel það ómögulegt að ég muni nokkurn tíma gleyma þér. Það sem ég man mest eftir er öll hjálpin sem þú veittir öðrum, hvernig allt annað gat beðið ef einhver bað þig um hjálp. Það sem ég mun alltaf muna eftir líka er þegar fólk kom í heimsókn, til þín og afa, er hversu mikið var til af öllu og aldrei var ég send inn í herbergi eða sagt að þegja. Ég mátti dansa, syngja og tala út í eitt við gestina ykkar afa og hvorugt ykkar sagði orð.

Ég gleymi heldur aldrei hversu yfirnáttúrulega góð þú varst alltaf, það var ekki til neitt annað í þér en góðmennskan. Enn þann dag í dag man ég ekki eftir að hafa heyrt þig tala illa um nokkurn mann alveg sama hvað sú manneskja hafði gert þér eða öðrum þá tæklaðir þú hlutina með góðmennskunni.

Mínir bestu tímar á ævinni er að hafa fengið að búa hjá ykkur afa í svona mörg ár. Hvernig heimilinu var umturnað til að mér liði betur, leikfangaaðstaða undir stiganum, mitt eigið herbergi og minn eigin staður í sófanum í stofunni. Mér þótti langskemmtilegast að hjálpa þér með heimilisstörfin, þvo þvotta, strauja allan þvottinn, þrífa, ganga frá, ryksjúga og svo mætti lengi halda áfram. Í mörg ár langaði mig að vera húsfrú og hugsa um börnin mín, heimilið og hjálpa öðrum þegar ég yrði stór, alveg eins og þú gerðir en tímarnir buðu ekki upp á það.

Appelsínuguli stóllinn og kollurinn, þú veist hvað ég er að tala um. Það muna ekki margir eftir honum en þegar fréttatíminn byrjar man ég alltaf eftir honum og hvernig við gátum setið þar saman svo lengi, þú í stólnum og ég lá á kollinum með höfuðið í kjöltunni á þér. Þar kviknaði áhuginn minn á snyrtifræðinni þegar þú gafst mér andlitsnudd og fræddir mig um mikilvægi þess að hugsa vel um húðina sína enda vissi amma allt. Við gátum eytt endalausum tímum saman inni í eldhúsi að spjalla, teikna eða lakka á okkur neglurnar og eini liturinn í boði var bleikur og hvorug okkar kvartaði. Ég held að uppáhaldsliturinn minn komi frá þér.

Ég er svo ánægð að þú fékkst að kynnast syni mínum og að hann fékk að kynnast þér. Ég gleymi því aldrei hversu ánægð og stolt þú varst þegar ég sagði þér hvað hann ætti að heita og það var alveg sama hversu mikið þú þoldir ekki myndavélar en þegar þú hélst á honum mátti ég taka eins margar myndir og ég vildi.

Það er eins og ég sagði. Lífið verður ekki eins án þín en það er svo margt sem ég mun halda í hjarta mér svo lengi sem ég lifi. Það sem er efst í huga mér er það sem þú sagðir mér í síðasta skipti sem ég kvaddi þig:„Hugsaðu vel um hann og hann mun hugsa vel um þig.“ Ég mun standa við þau orð allt mitt líf. Ég elska þig, amma, og mun alltaf gera það.

Þú ert búin að vera sú flottasta kona sem ég hef séð.

Mér líður vel að vita af þér hjá fjölskyldunni þinni á himninum.

Mér fannst alltaf langbest að þú áttir alltaf eitthvert gotterí handa mér og frænda mínum, í skúffunni heima hjá þér.

Þú varst mjög góð við mig og frænda minn.

Mér þótti svo gaman að vera með frænda mínum að hjálpa þér að flytja dótið þitt upp á Sóltún.