Jón Agnarsson

Það er í senn þakklæti og sorg sem fyllir huga minn. Þakklæti fyrir að hafa haft Jonna í lífi mínu, hann kenndi mér svo ótalmargt, var alltaf svo góður við mig, tók á móti mér með opinn faðm og yfirleitt með bros á vör. Sorg fyllir hjarta mitt yfir að fá ekki að sjá fallega brosið hans, faðma hann og heyra hann segja: „Sanda mína, ég er svo góður við þig.“

Jonni var 11 árum eldri en ég og var þannig stóri frændi minn þótt ég upplifði það ekki þannig þegar ég var barn, við lékum okkur saman og í minningunni vorum við eins og jafnaldrar. Við lékum okkur saman í bílaleik, boltaleik, kubbaleik, hlustuðum á Dýrin í Hálsaskógi og margt fleira. Eftir því sem ég varð eldri jókst skilningur minn á því að hann var öðruvísi, einstakur. Það var sárt þegar honum leið illa, grét yfir því að vera öðruvísi og sagði við ömmu: „Ég vil ekki vera svona hinsegin.“ Hann fékk ekki tækifæri til að fara í skóla, samfélagið var ekki tilbúið að hlúa að einstökum börnum eins og honum með sama hætti og gert er í dag.

Fótbolti og aðrar íþróttir voru sérstakt áhugamál og Jonni var dyggur stuðningsmaður Skagamanna. Jonni horfði yfirleitt ekki á annað í sjónvarpinu en íþróttir og meðan afi var á lífi horfðu þeir félagarnir á enska boltann á laugardögum. Boltaleikur var hans líf og yndi og margar kynslóðir fótboltakrakka á Akranesi hafa sparkað í bolta með Jonna. Alla tíð hefur verið þrautin þyngri að ná honum heim á skikkanlegum tíma af íþróttavellinum eða úr íþróttahúsinu. Hann tók líka sinn tíma í hlutina og það var betra að hafa þolinmæðina með í farteskinu því það stoðaði lítið að reka á eftir honum. Oft höfðum við áhyggjur af því að honum væri kalt. Hann vildi helst aldrei vera með húfu og vettlinga og þegar það tókst að fá hann til að setja það upp tók hann hvort tveggja af sér um leið og enginn sá til. Hann vissi hvað hann vildi og hafði sínar leiðir til að ná því fram.

Jonni var oft orðheppinn og það var ósjaldan að hann slengdi fram einhverju gullkorni á hárréttu augnabliki sem gerði það að verkum að allir hlógu dátt og innilega saman. Jonni var mikill kökukall og ekkert skemmtilegra en að gefa honum rjómatertu og appelsín eða ís með dýfu. Þegar hann var yngri hjólaði hann um allan bæ, fór oft og iðulega niður á bryggju til að taka á móti Akraborginni og átti marga góða vini þar. Hann var lífsglaður og blíður og góður við alla sem gerði það að verkum að hann eignaðist marga velunnara hér á Akranesi og þótt víðar væri leitað. Jonni var líka mikið sjarmatröll og átti vinkonur í gegnum tíðina. Heiðrún átti alveg sérstakan sess í hjarta hans og það var yndislegt að fylgjast með ástinni og vinskapnum sem þau áttu saman. Jonni naut líðandi stundar, átti mikla ást að gefa og gerði lífið svo miklu litríkara.

Hvíldu í friði, elsku vinur.

Elsku amma mín, missir þinn er mikill. Megi góður Guð styrkja þig í sorginni.

Fyrir hönd fjölskyldunnar vil ég þakka öllum þeim sem hafa veitt Jonna umhyggju í gegnum tíðina. Sérstakar þakkir sendum við starfsfólkinu á Holtsflöt og í Fjöliðjunni.

Núna þegar við minnumst vinar okkar hans Jóns Agnarssonar, eða Jonna eins og við kölluðum hann oftast, koma margar góðar minningar upp í hugann. Jonni var á unglingsaldri þegar ég kynntist honum fyrst. Þá bjó hann hjá foreldrum sínum. Á þeim tíma byrjaði hann að sækja fundi hjá KFUM og K á Akranesi. Ég var þar einnig og átti það til að keyra krakkana heim eftir fundina, meðal annars hann, svo að við urðum fljótt góðir vinir. Jonni sótti fundina hjá KFUM og K nokkuð lengi. Hann kom með okkur á nokkur mót í sumarbúðunum Ölveri og Vatnaskógi. Jonni tjáði sig ekki mikið en maður sá það og fann á honum að hann átti góðar minningar frá þeim árum.

Alltaf þegar maður hitti hann brosti hann til manns. Hann var alltaf jafn ljúfur og góður. Hann átti það til að stríða öðrum, svo hló hann hátt á eftir. Það var alltaf jafn gaman að vera í návist hans, hann laðaði að sér fólk með því að brosa. Hann var mikill gleðigjafi.

Í nokkur ár bjó hann í húsi beint á móti heimili okkar svo krakkarnir okkar voru oft að leika við hann, t.d. körfubolta, og eiga góðar minningar frá þeim tíma.

Kæra Jóna og fjölskylda. Við viljum votta ykkur dýpstu samúð og ljúfar minningar um góðan dreng munu lifa.

„KR-ingar, nei það passar ekki. Skagamenn, þeir eru laaangbestir.“

Eitthvað á þessa lund byrjuðu oft samræður okkar Jonna þegar við hittumst. Þó að við hefðum sumpart ólíkar skoðanir á knattspyrnuliðum, ég uppalinn KR-ingur og hann harðastur Skagamanna, vorum við bestu vinir frá því við hittumst fyrst.

Það má segja um Jonna að þótt hann hafi ekki verið mikill maður að vexti fyllti hann út í mikið rými með nærveru sinni. Blíður og brosandi tók hann á móti manni með þéttu faðmlagi og sagði af einlægni „við erum svo miklir vinir“. Hann hafði líka sterkar skoðanir á því sem skipti hann máli og lét ekki segja sér fyrir verkum meira en hann vildi sjálfur. Þá var heppilegra að reyna að fara samningaleiðina.

Það er mikill missir að góðum dreng og margt sem við sem eftir sitjum höfum lært af því að umgangast Jonna, en ég er þess fullviss að hann er nú á góðum stað, glaður eins og oftast, og það er nokkuð víst að þar eru Skagamenn líka langbestir.

Elsku besti Jonni minn. Þegar maður hugsar um þig þá hlýnar öllum um hjartarætur, þú snertir svo marga samferðamenn þína í okkar samfélagi hér á Akranesi.

Þegar ég var lítil stelpa bjuggum við í sömu götu, við hittumst oft á lóðinni við Brekkubæjarskóla og þú spilaðir við okkur krakkana bæði körfubolta og fótbolta. Þú varst alltaf langbestur og enginn hallmælti þér. Þú stóðst líka oft og lést okkur vita hvað tímanum leið, með því að segja okkur hvað klukkan væri.

Leiðir okkar lágu saman aftur haustið 2011 þegar ég byrjaði að vinna á Sambýlinu við Vesturgötu. Við urðum strax góðir vinir enda nærvera þín einstök. Þú kenndir mér margt, meðal annars þolinmæði, þú gast alveg látið bíða eftir þér og tókst þinn tíma í hlutina. Við höfum átt góðar stundir saman og minningin um þig mun lifa um ókomna tíð.

Margar kynslóðir hérna á Skaganum hafa spilað mér þér körfubolta og fótbolta. Mér er minnisstætt eitt skipti þegar við sátum saman á biðstofunni hjá Gísla rakara fyrir jólin. Margir komu og fóru inn á stofuna og þú heilsaðir öllum. Margir komu sérstaklega til þín og heilsuðu þér með mjög vingjarnlegri kveðju. Þegar ég spurði: „Hvernig þekkir þú þennan?“ svaraðir þú: „Salana mína, einu sinni voru þeir litlir strákar í boltaleik.“ Þarna áttaði ég mig á því hversu marga þú hefur hrifið með þér í samfélagi okkar með kærleika þínum og brosi. Knúsið frá Jonna sveik engan.

Það eru forréttindi að hafa fengið að kynnast þér og fá að vera partur af þínu lífi, takk fyrir mig.

Elsku Jonni, núna ertu kominn til draumalandsins og getur fengið þér ís með dýfu, hangikjöt eða pítsu með hakki, horft á enska boltann með pabba þínum og notið þess að spila boccia upp á hvern einasta dag. Hvíldu í friði elsku vinur.