Elna Thomsen

Elsku amma mín og nafna er búin að fá hvíld.

Það er margs að minnast um hana ömmu. Amma í sveitinni var hún alltaf kölluð af barnabörnunum og var yndislegt að keyra í hlaðið í Hnausum og sjá hana standa á tröppunum skælbrosandi.

Það var alltaf nóg að gera í sveitinni, alltaf fullt hús af fólki. Í eldhúsinu leið ömmu best, hún var einstaklega góður kokkur. Alltaf þríréttað í matinn.

Amma var sérstaklega hjartagóð og blíð kona. Hún kenndi mér mikið og við vorum góðar vinkonur.

Hún var mjög sjálfstæð og ákveðin kona sem lét aldrei neitt standi í vegi fyrir neinu sem hún ætlaði sér. Aldrei lognmolla í kringum hana, hávær og sagði alltaf sína skoðun. Það var gaman að vera nálægt henni.

Fyrir sex árum síðan fórum við nöfnur saman til Kanarí. Við áttum yndislegan tíma saman þar sem ég mun aldrei gleyma.

Ég kveð ömmu mína með miklum söknuði og sorg í hjarta en er um leið glöð og ánægð yfir því að hafa fengið tækifæri til að njóta vináttu og tryggðar þessarar stórkostlegu konu. Ég er þakklát fyrir það veganesti sem hún færði mér fyrir lífið.

Ég veit að pabbi, Siggi, afi og fleiri hafa tekið vel á móti ömmu.

Í dag verður til moldar borin elskuleg móðursystir mín Elna Thomsen, ættmóðirin sjálf í svo mörgum skilningi. Ég var ung að árum er ég var send í sveit til dvalar hjá þeim hjónum í Hnausum, Elnu og Leifi. Það gat stundum reynt á fyrir litla sál að vera fjarri foreldrum og lítilli systur og oft erfitt að sofna á kvöldin. Þá var stundum skriðið upp í hjá þeim hjónum í hlýjuna sem ég átti eftir að vera umvafin af þeim alla tíð. Smátt og smátt vandist sveitalífið enda hafði ég mikilvægum störfum að gegna, gaf hænsnum og hirti, hjálpaði við að sækja kýrnar og aðstoða í fjósi svo ekki sé nú talað um rekstur á búi ásamt Andrési frænda mínum, skötuhjúunum á Haugum.

Dvöl mín í Hnausum þroskaði mig og þar naut ég einstakrar hlýju bæði frá Elnu og Leifi og börnum þeirra allra, sem dekruðu við mig hvert í kapp við annað.

Á unglingsárum mínum dvaldi ég oft í Hnausum enda nemandi í Héraðsskólanum að Reykjum og því stutt að fara í sveitina. Alltaf var mér tekið opnum örmum þó að fyrirvarinn væri stuttur. Stundum var hringt fyrir hádegi á föstudegi og spurt „má ég koma?“ og alltaf var sama svarið: „Hvað heldur þú?“ og svo var brunað af stað, oft með hóp af vinkonum með.

Það er erfitt að lýsa með orðum hve þakklát ég er fyrir að vera þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa átt hana Elnu fyrir frænku. Hún var mér svo einstaklega góð, umvafði mig með elsku sinni, hvatti mig til dáða og leiðbeindi mér oft á tíðum, hún kom hreint fram og gat verið óumræðilega skemmtileg enda gustaði af henni til orðs og æðis. Elna hafði þann einstaka hæfileika að láta manni finnast maður skipta máli og kenndi mér svo margt. Það eru gríðarlega margir sem eiga Elnu frænku minni mikið að þakka. Það eru margir sem hafa dvalið hjá henni og Leif í lengri eða skemmri tíma. Börnunum þeirra er ég líka þakklát fyrir að hafa haft þolinmæði fyrir öllum þeim sem þar dvöldu, örugglega oft á þeirra kostnað hvað tíma og athygli foreldranna snertir. Algóðan Guð bið ég fyrir sálu fallegu og góðu frænku minnar, sveitamömmu sem nú hefur verið leyst frá veikindum sínum. Hafðu þökk fyrir allt sem þú hefur gefið mér.

Tómasi, Önnu Kristínu, Andrési, Kristínu Björk og fjölskyldunni allri vottum við Halldór og dætur okkar dýpstu samúð.

Í dag er kvödd frænka mín, Elna Thomsen. Elna bjó bæði í Ólafsvík og síðar meir að Hnausum við Vatnsdalshóla og víðar. Elna var systurdóttir föðurömmu minnar, Magneu Halldórsdóttur frá Ólafsfirði. Í áraraðir keyrði ég með foreldrum mínum norður í Eyjafjörð á skódanum hans pabba eða afa. Leiðin var löng, eða einir tíu klukkutímar, og oft lengri. Þegar við nálguðumst Hnausa var beygt inn á heimreiðina og hlaupið í í hlýjan bæinn hjá Elnu og Leifi. Þá vorum við orðin svöng og fengum aldeilis gott hlaðborð af heimabökuðu í eldhúsinu á Hnausum. Efir kaffið var mikið skrafað en Jón Guðjónsson, pabbi minn, var orðinn syfjaður og lagði sig inni í stofu. Þar svaf hann í nærri klukkustund og svo var haldið áfram. Með pabba undir stýri var ekki hægt að halda lengra án hressingar og að sofna djúpum svefni í heitri stofunni undir skrafi okkar hinna í eldhúsinu. Þetta er dásamleg minning. Ég segi mínu fólki þetta alltaf þegar við keyrum í dag fram hjá Hnausum, því enn erum við að fara norður í Eyjafjörð, nú er stoppað í Staðarskála.

Minning mín um Elnu nær líka í Ólafsfjörð þegar Jón Guðjónsson á MB Andvara kíkti í heimsókn til Önnu frænku og Tomma.

Þá var ég 15 ára hálfur háseti á sjó með pabbanum. Ég horfði með aðdáun á flottu heimasæturnar túbera hárið og strika í augabrýr og varir til að heilla strákana á ballinu.

Allt í einu finnst mér orðið svo tómlegt í fjölskyldunni okkar því svo margir af skyldmennum okkar eru farnir yfir móðuna miklu. Ég finn til söknuðar.

Elna var glaðleg kona, falleg og bar sig eins og drottning. Ég veit að hún heldur áfram að bera af á himnum og hlæja með ættingjum sínum með glaðlegan glampa í augunum. Hvíl þú í friði, kæra frænka, og takk fyrir góðu móttökurnar á þínum heimilum. Minning þessi mun lifa. Frændfólki mínu og aðstandendum votta ég innilega samúð.

Það var komið fram undir sumarmál vorið 1973. Ég hafði verið á prýðilegum bændafundi í Flóðvangi sunnan undir Vatnsdalshólum með nemendum mínum úr Framhaldsdeild Bændaskólans á Hvanneyri, varð eftir í Hnausum í Þingi hjá Leifi móðurbróður mínum og Elnu konu hans, en þeir héldu aftur suður í Borgarfjörð. Þau höfðu gengið í hjónaband sumarið 1967 en ég þekkti Elnu lítið, kom sjaldan norður vegna námsdvalar minnar í Wales frá 1966-1972. Í Hnausum var ég hagvanur eftir langdvalir á barns- og unglingsárum hjá Sveinbirni afa, Kristínu ömmu og þeim systkinunum, Leifi og Svövu.

Tímarnir voru breyttir. Áfram var rekinn góður blandaður búskapur á jörðinni og Elna hélt myndarlegt heimili með Leifi og vænum barnahópi. Þau voru mjög gestrisin, marga bar að garði og Elna hafði frá mörgu að segja þegar spurt var frétta úr sveitinni þar sem hún hafði fest vel rætur. Húsum var vel við haldið, ekki síst íbúðarhúsinu sem afi og amma höfðu byggt 1942 eftir að gamli torfbærinn brann til grunna þá um vorið, komið var eldhús upp á hæð og stofan mikið endurbætt, allt smekklegt að hætti Elnu og Leifs.

Móttökurnar þá og síðar voru alltaf ánægjulegar og þótti mér sérlega gott að gista í kjallaraherberginu þar sem amma hafði staðið löngum stundum við kokseldavélina á milli þess sem hún skaust upp á hæðina til að sinna símstöðinni fyrir Sveinsstaðahrepp. Inn í þetta umhverfi kom Elna 1967, varð bóndakona sem hafði í mörg horn að líta og sinnti öllum verkum með sóma. Frá fyrstu tíð voru kynni okkar með ágætum. Elna skildi strax vel hve sterk tengsl mín við Leif og Hnausa voru. Fyrir þetta hef ég alltaf verið henni þakklátur.

Þegar þau hjónin fóru að draga hefðbundinn búskap saman var hafist handa við að byggja upp ferðaþjónustu sem þau sinntu bæði af alúð um árabil. Síðast kom ég til þeirra í heimsókn að Hnausum með yngstu dætrum mínum í ágúst 1999, en sonur minn hafði verið sumarmaður hjá þeim allnokkrum árum áður. Frá honum og öðrum í fjölskyldunni bárum við kveðjur og þá fréttum við að þau væru búin að selja jörðina og ætluðu að flytja á Garðabæ um það leyti sem ný öld gengi í garð. Vistlegt sumarhús uppi í fjalli varð síðan athvarf Elnu og Leifs á ýmsum tímum, á meðan líf og heilsa leyfði. Þangað var líka gott að koma og gladdist ég sérstaklega við að sjá, sunnan við húsið, aldinn félaga frá fyrri tíð, Massey Harris Pony árgerð 1953 sem tók þá við af dráttarhestunum sem mér voru einnig kærir. Enn breyttir tímar en gömul gildi í heiðri höfð.

Á seinni árum, einkum þegar foreldrar mínir voru vistmenn á Hrafnistu í Hafnarfirði, kom ég stundum við hjá Elnu þar í húsi og átti skemmtilegt spjall við hana þar sem fréttir úr sveitinni fögru voru efst á baugi. Hún fylgdist vel með öllu. Hugurinn leitaði norður í Húnaþing og þangað flutti hún aftur fyrr á þessu ári.

Ég og fjölskylda mín minnumst Elnu með virðingu og þökk og við vottum börnum hennar og öðrum aðstandendum innilega samúð.