Sólveig Sigurðardóttir fæddist 8. desember 1939 á Þingskálum á Rangárvöllum. Hún lést á Hjúkrunarheimilinu Lundi á Hellu 20. nóvember 2017.

Foreldrar Sólveigar voru Sigurður Eiríksson frá Árbæ á Rangárvöllum, ólst upp á Keldum, bóndi á Þingskálum, f. 11. nóvember 1894, d. 15. apríl 1973, og Júlía Guðjónsdóttir frá Nefsholti í Holtum, húsfreyja á Þingskálum, f. 7. júlí 1902, d. 15. apríl 1995.

Systkini Sólveigar voru Málfríður, f. 22.11. 1927, d. 24. s.m., Valgeir, fræðimaður á Þingskálum, f. 16. nóvember 1934, d. 3. febrúar 1994, og Ingólfur, fræðimaður á Þingskálum, f. 10. mars 1930, d. 15. mars 2003.

Sólveig vann lengi hjá Sláturfélagi Suðurlands, fyrst á Hellu til margra ára, síðar á Hvolsvelli og Selfossi. Að auki vann hún mörg ár hjá Landgræðslu ríkisins í Gunnarsholti.

Sólveig bjó alla sína tíð á Þingskálum og stóð þar fyrir búi ásamt móður sinni og bræðrum frá árinu 1973. Frá árinu 2003 bjó hún þar ein.

Sólveig eignaðist ekki maka eða börn.

Útför Sólveigar fer fram frá Keldnakirkju á Rangárvöllum í dag, 2. desember 2017, klukkan 14.

Þá er hún Sólveig mín á Þingskálum farin, veginn sem okkur er öllum ætlað að fara fyrr eða síðar. Sólveig, nágranninn minn góði, leggur í ferðina, síðust af sínu fólki, Þingskálafólkinu. Þegar ég kom á Rangárvellina fögru en harðbýlu, kulda- og kalárið 1979, bjuggu á Þingskálum þrjú systkini með aldraðri móður sinni, Júlíu Guðjónsdóttur. Það voru þau Ingólfur Sigurðsson, fæddur 1930, Valgeir Sigurðsson, fæddur 1934, og nokkuð yngst Sólveig Sigurðardóttir áður nefnd, fædd 1939. Faðir systkinanna og eiginmaður Júlíu, Sigurður, hafði látist nokkru fyrr, árið 1973. Því miður kynntist ég honum ekki persónulega en fékk þó þannig lýsingu á honum og hans mannkostum að mér finnst ég alla tíð síðan þekkja hann. Þær lýsingar passa afar vel við reynslu mína af nágrenni við Júllu og systkinin í nær 40 ár í það heila tekið. Þegar ég kom hér að Kaldbaki, rétt kominn af unglingsaldri, var ég aldrei látinn finna annað en að vera velkominn í samfélagið af nágrönnunum á Þingskálum og í raun gott betur því ég upplifði strax þá tilfinningu að vera á höndum borinn. Og hafði ég þó ekkert til þess unnið, nema ef vera skyldi að hafa unnið hjarta sem Þingskálafólkinu var kært. Þingskálafólkið tók mér opnum örmum frá fyrsta degi og á nágrennið féll aldrei skuggi í 38 ár.

Þegar komið var að Þingskálum á þessum árum fékk maður þá tilfinningu að vera kominn aftur í tímann hvað snerti húsakost og fyrirkomulag innanbæjar og auðvitað viðmót heimamanna. Þegar mann bar að garði var Júlla gjarnan með á prjónum, jafnvel að spinna á rokk og ekki leið á löngu áður en góðgjörðir voru á borð bornar. Bræðurnir Valgeir og Ingólfur voru gjarnan í bókagrúski, en á þessum árum var Valgeir og reyndar báðir þeir bræður að vinna að gerð Rangvellingabókar, sem út kom 1982 í tveimur bindum og er mikið rit og vandað. Sólveig sá um gegningar en um innanbæjarstörf sáu þær mæðgur saman.

Sérgrein Sólveigar í menningu Þingskálaheimilisins var ljóðin og tónlistin. Sólveig kunni ókjör af ljóðum og tækifærisvísum sem hún fór með af munni fram ef svo bar undir. Einnig kunni hún mörg sönglög af ýmsu tagi og hafði góða söngrödd sem hún beitti af lagvissu. Hún hafði mikið yndi af að taka þátt í tónlistarstarfi og var um árabil félagi í Harmonikufélagi Rangæinga og síðar meðlimur í Hring, kór eldri borgara.

Ekki má svo gleyma því að Sólveig var sjálf hagyrðingur góður og til eru margir þorrablótsbragir og tækifærisvísur úr ranni Sólveigar og einnig vísur og ljóð með dýpri meiningu lífsins.

En nú er hún Sólveig mín farin yfir móðuna miklu og veröld okkar nágrannanna verður ekki söm. Við höfum fylgst að í langan tíma og það er sárt þegar leiðir skiljast.

Það er haust í sálinni og ekkert eftir annað en að fylgja góðum granna „að vaðinu í ánni“ og þakka fyrir sig. Takk fyrir samfylgd í nágrenni af bestu gerð í 38 ár og megi allt sem gott er fylgja þér og minningu þinni inn í eilífðina.

Þinn nágranni og vinur,

Viðar Hafsteinn Steinarsson.

20. nóvember síðastliðinn lést góður vinur og nágranni, Sólveig á Þingskálum.

Sólveig fæddist á Þingskálum og ólst upp við almenn sveitastörf eins og þau tíðkuðust hér um slóðir.

Fastheldni og nægjusemi var í hávegum höfð á heimilinu en jafnframt var mikil áhersla lögð á að fræðast og kryfja málin. Bóklestur var mikill, enda sjaldgæft að sjá annan eins fjölda bókatitla og til eru á Þingskálum.

Þegar ég gekk um bæjarhlaðið á Þingskálum í vikunni og lágir sólargeislarnir lýstu bæjarþilið á gamla bænum varð mér hugsað til þess láns að hafa alist upp í nágrenni við Þingskálafólkið. Foreldrar mínir fluttu hingað að Kaldbaki með Elínu systur mína í sumarbyrjun árið 1958 og þremur árum síðar bættist ég í fjölskylduna.

Sú vinsemd og hlýja sem þau mættu frá fyrstu stund frá Þingskálafólkinu var pabba og mömmu mikils virði. Samgangur milli bæjanna hér hefur alltaf verið mikill og samvinna og hjálpsemi á báða bóga. Óhætt er að fullyrða að á nágrennið hefur aldrei borið skugga hvorki fyrr né síðar. Við Ella nutum þeirra forréttinda að eiga óskipta athygli allra á Þingskálum, enda litum við alltaf á þau sem frændfólk, þótt enginn væri skyldleikinn.

Eftir að Sólveig var orðin ein á Þingskálum varð það að vana hjá mér að sjá alltaf til hennar dag hvern og ef ég sá ekki til hennar hringdi ég eða fór. Hún hafði gaman af þessu og sagðist ekki geta gert neitt án þess að ég væri að fylgjast með. Aldrei slepptum við heldur að koma í afmæliskaffi hvor til annarrar og auðvitað var Sólveig alltaf boðin í barnaafmælin bæði þegar mínar stelpur, Klara og Ösp, voru litlar og svo núna seinni árin þegar haldið var upp á afmæli barnabarnanna minna.

Sólveig hafði gaman af því að ferðast og eftir að hún var komin í Félag eldri borgara í Rangárþingi fór hún margar ferðir um landið með þeim og einnig nokkrar erlendis. Þá ferðaðist hún einnig oft með félögum sínum í Harmonikkufélagi Rangæinga. Sönggleði Sólveigar fékk að njóta sín með Hring, kór eldri borgara hér í Rangárþingi.

Síðustu 15 mánuðir voru Sólveigu erfiðir. Hún háði hverja baráttuna af annarri og náði oft nokkrum sigrum, enda ekki á því að gefast upp.

Ég er fegin því að hafa getað staðið að baki henni á þessum erfiðu stundum. Mér er þakklæti efst í huga til starfsfólks á Hjallatúni í Vík, en þar dvaldi Sólveig nokkrar vikur síðastliðið haust og síðan auðvitað til allra á Hjúkrunarheimilinu Lundi, þar sem Sólveig naut góðrar umönnunar allt þar til yfir lauk. Það hefur verið tómlegt að geta ekki farið fram að Þingskálum, sest við borðið og spjallað eins og við Sólveig gerðum svo oft, vitandi nú að ekkert verður sem áður.

Að lokum eftir langan, þungan dag,

er leið þín öll. Þú sest á stein við veg inn,

og horfir skyggnum augum yfir sviðið,

eitt andartak.

Og þú munt minnast þess,

að eitt sinn, eitt sinn, endur fyrir löngu

lagðir þú upp frá þessum sama stað.

(Steinn Steinarr)

Minningin um Sólveigu mun lifa.

Fyrir hönd Kaldbaksfjölskyldunnar,

Sigríður H. Heiðmundsdóttir.

Hún Sólveig á Þingskálum er nú búin að kveðja þetta líf, en það hefur verið henni afar erfitt síðasta árið eftir að hún fékk heilablæðingu seinnipart árs 2016.

Þá eru allir úr Þingskálafjölskyldunni farnir í ferðina löngu og því langar okkur að minnast okkar góðu nágranna fáum orðum í kveðjuskyni.

Þegar við vorum að alast upp á Heiði bjuggu foreldrar Sólveigar, Siggi og Júlla, á Þingskálum með þremur börnum sínum, Ingólfi, Valgeiri og Veigu, eins og við kölluðum þau og voru þessir nágrannar í miklu uppáhaldi hjá okkur systkinum. Það var alltaf gaman að fá Sigga í heimsókn, þegar við vissum að hann var að koma ríðandi með hestvagn að sækja eitthvað sem hafði komið með kaupfélagsbílnum, hlupum við gjarnan á móti honum til að fá að sitja í kerrunni.

Alltaf gaf hann okkur góðan tíma, spjallaði við okkur og kenndi okkur að sulla í pollunum. Aldrei var smalað öðruvísi á Heiði en að Siggi kæmi ríðandi og hjálpaði okkur og mikið höfðu þeir nú gaman af því að karpa um pólitík afi og Siggi, enda fylgdu þeir hvor sínum flokki en allt var það í góðu.

Eftir að Valgeir eignaðist bíl kom Siggi sjaldnar ríðandi en saman komu þeir feðgar keyrandi á laugardögum í mörg ár að sækja póstinn sem skilinn var eftir á Heiði.

Þá var það mikið tilhlökkunarefni að fara að Þingskálum, þar var vel tekið á móti okkur í baðstofunni þar sem hver heimilismaður átti sitt sæti og allir tóku þátt í umræðum um landsins gagn og nauðsynjar. Sólveig lá nú aldrei á skoðunum sínum og sagði þær hátt og skýrt hver sem í hlut átti. Þá voru veitingarnar hennar Júllu mikið lostæti fannst okkur börnunum, sérstaklega rúsínukökurnar.

Það var spennandi að skoða í allar bókahillurnar sem voru fyrir ofan rúmin hjá systkinunum, margar bækurnar voru um ættfræði, en hjá Sólveigu voru líka ástarsögur og aðrar skáldsögur. Það kom enginn að tómum kofunum á þeim bænum ef eitthvað þurfti að fræðast um ættir manna og það var alveg ótrúlegt hvað Júlla, sem fór helst aldrei af bæ, var fróð og fylgdist vel með öllu.

Sólveig tók bílpróf og keypti sér bíl þegar hún var komin á miðjan aldur og varð þá mikil breyting á lífi hennar. Hún fór að vinna í Gunnarsholti og eignaðist þar góða vini, varð síðan virk í starfi Harmonikkufélags Rangæinga og eldri borgara kórsins Hrings.

Þessi félagsskapur veitti henni mikla ánægju enda hafði hún gaman af því að hlusta á tónlist og syngja og kunni mikið af lögum og textum og ekki síst eignaðist hún þarna marga vini.

Ekki eignuðust Þingskálasystkini neina afkomendur en fjölskyldan á Kaldbak var eins og þeirra fjölskylda og gerðu þau Sólveigu kleift að búa með kindurnar sínar þangað til hún veiktist og það er hægt segja að Sigga á Kaldbak hafi reynst Sólveigu sem besta dóttir og aðdáunarvert var að sjá hversu vel hún reyndist henni í veikindunum.

Að leiðarlokum viljum við þakka Sólveigu og þessum góðu nágrönnum okkar fyrir samfylgdina í gegnum árin.

Helga, Birna og Reynir

Þorsteinsbörn frá Heiði.