Pálmi Þorsteinsson

Okkur Axfjörð-systkinin langar að skrifa örfá orð um mág okkar Pálma Þorsteinsson. Við vorum á ýmsum aldri þegar hann giftist systur okkar Maríu, en fljótlega fundum við öll að þarna var kominn góður vinur og félagi sem ekki var svo bundinn við kynslóðir.

Stundum vorum við jafnaldrar en stundum var hann fullorðinn maður sem hægt var að leita til sem slíks. Pálmi var næmur á að lesa hvenær hann átti að vera jafningi, hvenær hann þurfti að vera fullorðni maðurinn og hvenær vinur og félagi.

Hann náði góðum tengslum við aðra og skipti þá ekki miklu máli á hvaða aldri þeir voru – á sinn hæverska og hreinskiptna hátt.

Við systkinin kynntumst Pálma í mörgum hlutverkum en hann var fyrst og fremst mágur okkar. Óaðskiljanlegur og ómissandi helmingur tvíeykisins yndislega, Maju-og-Pálma, en hann var líka yfirmaður sumra okkar á tímabili, vinur, ráðgjafi, leigusali, gestur og ekki síst gestgjafi nú seinni árin ásamt Maríu.

Pálmi átti sinn þátt í stemmingunni sem varð til í Sólbrekkunni.

Stemmingu sem allir sem þangað komu fundu og öllum er svo dýrmæt en enginn getur samt lýst nákvæmlega. Þarna var áhyggjuleysi ungdómsáranna í algleymi og Pálmi og Maja urðu einhvern veginn sjálfkrafa höfuð systkinahópsins og þangað gátum við alltaf leitað með gleði okkar og sorgir.

Margt var nú spjallað við eldhúsborðið í Sólbrekkunni á Húsavíkurárunum og þar var Pálmi ómissandi með sinn góða húmor og hlýju.

Þá gat umræðan snúist um bókstaflega allt milli himins og jarðar.

Við gátum rennt í gegnum undirbyggingu vega í mýrlendi, bókmenntir, limrur, mótorhjól, trúmál og dægurmálin eða bara galsast eitthvað og verið glöð.

Oft höfum við systkinin nefnt það okkar á milli seinni árin hve mikla þolinmæði og skilning Pálmi sýndi okkur Axfjörðunum á þessum tíma þegar við á köflum nánast tókum yfir heimili þeirra Maríu í Sólbrekkunni á Húsavík.

Fyrir það erum við honum þakklát þótt við höfum ef til vill ekki verið nógu dugleg að segja honum það nú á fullorðinsárunum.

Öllum til mikillar gleði fylgdi þessi stemming þeim heiðurshjónum Maríu og Pálma í Klettaborgina þegar þau fluttu til Akureyrar og sannaðist þar að hlýjan fólst ekki í húsinu sjálfu heldur manneskjunum sem þar bjuggu og fluttu hana svo með sér til Akureyrar.

Þau náðu því að eiga 45 ára brúðkaupsafmæli aðeins fjórum dögum áður en Pálmi kvaddi.

Meira að segja á dánarbeðinum þegar honum var fullljóst hvert stefndi hélt hann sínum gamla góða húmor, tók hjartalaga piparkökurnar, sneri þeim á hvolf og kallaði þær rassa. „Eigum við ekki að fá okkur rass núna?“ spurði hann og lét kökuna setjast aðeins í kaffið. „Þær eru betri á bragðið svona rassblautar,“ sagði hann og gaf þumal upp.

Kjarkur hans þegar hann horfðist í augu við dauðann var aðdáunarverður.

Það tóm sem brotthvarf Pálma skilur eftir í fjölskyldunni verður ekki fyllt en við eigum minningarnar og þær eru svo óendanlega dýrmætar. Sem betur fer hafa börn þeirra Pálma og Maríu erft mannkosti foreldra sinna og þannig lifir Pálmi Þorsteinsson í þeim á einhvern hátt.

Því má segja að hann hafi bæði skilað góðu dagsverki og góðum genum áfram til afkomenda sinna.

Við vottum öllum aðstandendum okkar dýpstu samúð um leið og við kveðjum Pálma Þorsteinsson með miklum söknuði og umfram allt þakklæti.

mbl.is/minningar