Sigurbjörg Örlygsdóttir

Mig langar að minnast elskulegrar mágkonu minnar Sigurbjargar með nokkrum orðum.

Sigurbjörg fékk það erfiða hlutskipti í lífinu að missa með aldrinum sjón, heyrn og hreyfigetu og er ég kynntist henni fyrir ca. 30 árum hafði hún enn smá heyrn sem fór dvínandi. En hún hafði þann hæfileika að skilja okkur með því að við skrifuðum á enni hennar og hún svaraði okkur. Engan þekki ég með betra minni en hana. Hún mundi allt sem henni var sagt og var mjög dugleg að segja manni fréttir af sínu fólki og öðru samferðafólki.

Ekki þýddi að segja eitt í dag og annað á morgun, maður fékk það beint í hausinn aftur. T.d. er við svöruðum því hve há börnin væru, kannski ekki alveg viss, þá sagði hún stundum: „Það getur ekki verið, þú sagðir annað síðast.“ Alla afmælisdaga mundi hún. Var óspör á að hnippa í foreldra og systkini út af þeim því hún vildi alltaf vera að gleðja aðra og gladdist alltaf með öðrum þegar vel gekk hjá þeim.

Aldrei heyrði ég hana tala illa um fólk. Þegar við komum í heimsókn og hún áttaði sig á að Egill bróðir hennar var kominn hrópaði hún ávallt „Egill! Egill minn“ og svo fylgdi innilegt faðmlag á eftir. Sýndi hún honum og fjölskyldunni allri mikla væntumþykju alla tíð og mat það mikils að við skírðum okkar fyrsta barn Sigurbjörgu. Í ófá skipti bauðst hún til að lána bróður sínum peninga ef hann þyrfti.

Sigurbjörg elskaði lömb og kom oft á vorin í heimsókn til okkar í Skagafjörðinn. Faðmaði lömbin og fann lyktina af þeim. Áður fyrr náði hún að heyra þau jarma en saknaði þess í seinni tíð. Á ferðum sínum hingað spurði hún aðstoðarfólk sitt út í landslagið, bæi, ár og fjöll og spurði svo í næstu ferð hvort þau væru að fara framhjá þessum og þessum stað núna. Hún hafði aldrei séð Skagafjörðinn og reyndi að sjá fyrir sér hvernig umhverfið var. Þegar við hittum hana í hinsta sinn rétt fyrir jól var það síðasta sem hún spurði okkur hvort hún mætti koma í heimsókn í vor.

Vil ég þakka öllu því góða fólki sem gerði henni það kleift að koma til okkar sem og öllum sem aðstoðuðu hana á lífsleiðinni á Kristnesi, Hafnarstræti, Geislatúni, Bjargi og Hæfingarstöðinni Skógarlundi. Yndislegt var að hún fékk ósk sína uppfyllta að fá séríbúð í Geislatúni og gat þá tekið á móti gestum þar.

Í starfi sínu í endurhæfingunni bjó hún til ófáa tágabakka og voru þeir orðnir 1.799 er hún féll frá.

Góðar minningar um elsku Sigurbjörgu munu fylgja okkur alla tíð. Hvíli hún í friði.

Það hvarflaði ekki að okkur systkinunum í árlegu jólaheimsókninni okkar til Sigurbjargar frænku að það yrði síðasta skiptið sem við myndum hitta hana. Hún var svo hress og kát, sagði okkur fréttir, sögur og við ræddum um lífið og tilveruna. Líkt og alltaf þegar við komum bauð hún okkur upp á hraunbita og kók með spjallinu. Heimsóknir okkar í Geislatúnið voru ekki jafn margar og við hefðum viljað en þær voru okkur mjög dýrmætar og við eigum fullt af góðum minningum með henni þaðan.

Einnig eigum við fullt af skemmtilegum minningum frá því þegar Sigurbjörg kom til þess að heimsækja litla bróður sinn og okkur fjölskylduna vestur í Skagafjörð. Hún kom ævinlega á vorin til þess að kíkja á lömbin.

Þessar heimsóknir voru bæði okkur og henni mjög kærar. Hún talaði reglulega um þær og þar sem Sigurbjörg vildi alltaf hafa allt á hreinu þá spurði hún yfirleitt alltaf snemma vetrar hvort hún mætti koma og skoða lömbin um vorið.

Þessi spurning er einmitt eitt það síðasta sem við heyrðum hana segja. Hún elskaði lyktina af lömbunum, finna fyrir mjúku krullunum og það skemmdi ekki fyrir ef þau jörmuðu. Þegar hún var búin að skoða lömbin þá kom hún inn í kaffi og hún spurði alltaf hvort karamellukakan sem hún elskaði væri á boðstólum en það var alltaf passað upp á að svo væri. Þessi kaka er alltaf kölluð „karmellukakan sem Sigurbjörg frænka elskar“ á okkar heimili og við systkinin höfum það líklegast frá henni að dýrka þessa köku.

Sigurbjörg frænka kenndi okkur svo margt, m.a. þolinmæði, og að segja alltaf satt og rétt frá. Þegar við systkini vorum yngri spurði hún alltaf pabba eða mömmu um hæðina á okkur.

Það kom fyrir að þau voru ekki alveg viss og þá giskuðu þau á hvað við værum há. Stundum passaði hæðin ekki vegna þess að hún mundi alltaf hvað hafði verið sagt síðast og það gæti bara ekki staðist að við hefðum minnkað. Þannig að við reyndum alltaf að vera klár á þessu þar sem minnið hennar var ótrúlegt og það var fátt sem hún var ekki með á hreinu.

Hún kenndi okkur líka að lífið er ekki alltaf dans á rósum en það þýðir ekkert að gefast upp.

Hún var okkur mjög kær og minning hennar lifir með okkur um ókomna tíð. Okkar von er sú að hún hafði það gott í draumalandinu sem er vonandi nákvæmlega eins og hún sá fyrir sér.

Hvíldu í friði, elsku frænka, þín verður sárt saknað.