Stefán Pálsson

Það eru forréttindi barns að deila áhugamáli með foreldrum sínum. Fyrsta minningin sem ég á er á Verði frá Árnanesi. Gæðingi í eigu pabba. Ég er tveggja ára á leið í reiðtúr, sit á hnakknefinu. Vörður var flugviljugur en pabbi segir að þegar ég var nálægt hafi hann hegðað hann sér öðruvísi. Hann varð yfirvegaðri og fjörviljinn breyttist í góðan reiðvilja. Ég get ekki munað svona langt aftur en saga sem sögð er nógu oft endar sem minning.

Við pabbi eigum afmæli með dags millibili. Margt er líkt með skyldum. Man ekki eftir mér öðruvísi en með hann mér við hlið. Alltaf til staðar, vakinn og sofinn yfir velferð minni. Hafði óbilandi trú á mér og öllu sem ég tók mér fyrir hendur. Hestamennsku stundaði fjölskyldan og fór allur frítími okkar í hrossin. Það var ekki fórn heldur lán að eiga áhugamál sem við sameinuðust um. Lífsstíll sem innifól svo margt gott. Fór kornung að fara í hálendisferðir. Það fannst mér áfangi og upp á Kjöl var haldið, með trússhesta og krakkann. Yndislegar minningar þar sem ég lærði að lesa í skýin, skoða vöð, liggja áhyggjulaus á milli þúfna með strá í munni og mala við mömmu og pabba. Sofa í tjaldi, gista í heiðarbýlum og gangnamannakofum. Sólbakaðar kinnar. Híma af okkur veður og treysta fararskjótanum til að koma okkur á áfangastað. Gott nesti sem varð þreytt nesti þegar leið á ferð. Gestrisnir bændur í sveitum, kennileiti, fjöll og ár. Þessar árlegu ferðir voru tilhlökkun barnsins sem naut þess að kynnast góðum hestum, fá smátt og smátt ábyrgð og styrk til að spreyta sig á betri hrossum.

Lokatakmarkið var alltaf að geta riðið þeim bestu og fá að temja sjálf. Pabbi treysti mér.

Árin liðu og enn var farið í hestaferðir, börn urðu fullorðin, fullorðnir urðu rosknir en ferðuðust enn, hópurinn eins samsettur en við bættust barnabörn.

Þetta áhugamál var hvíld pabba frá erilsömu starfi sem bankastjóri í Búnaðarbankanum. Hann hafði ótrúlega orku, léttur á fæti, hláturmildur og blíður. Lítil skotta hljóp við fót til að halda í við hann. Var eins og skugginn. Hann kallaði mig alltaf stelpu. Langyngst úr fimm systkina hópi. Við pabbi ræddum allt milli himins og jarðar. Skarpgreindur, skynsamur og röggsamur.

Við heyrðumst mörgum sinnum á dag og enduðum oft kvöldin á því að ræða ættir hrossa, ég með tölvuna í fanginu að lesa upp dóma og hann hinum megin á línunni að bæta við lýsingum á því þegar gamlir höfðingjar liðu um brautina.

Pabbi var yndislegur afi. Natinn og stelpurnar mínar nutu þess að eiga þau mömmu að. Hann lagði mikla áherslu á að þær yrðu reiðfærar. Átti hest sem hæfði. Gömlu höfðingjar pabba enduðu sem fararskjótar þeirra. Hann treysti því að við færum vel með þá.

Ferðin er á enda, fararskjótinn bíður. Held hann velji sér Kveik, flugvakran leirljósan gæðing, Patti kemur síðar.

Yndislegur pabbi kveður, sakna hans sárt.

Þín

Þegar ég minnist afa stendur það upp úr hversu félagslyndur hann var. Svo lengi sem ég man var hann virkur í margs konar félagsstarfi, svo sem í starfi Rótarýklúbbsins og auðvitað í hestamennskunni með fjölskyldunni og vinafólki. Leikni hans með tölur og áhugi hans á öðru fólki var áberandi. Hann gat skemmt okkur barnabörnunum með því að þylja upp fæðingardaga og símanúmer fyrir það sem virtist hálft Ísland auk þess sem bókahillurnar voru fullar af manntölum og ævisögum.

Afi var ákaflega glaðlyndur og mikil ánægja að umgangast hann. Hans verður saknað.

Við systur eigum yndislegar minningar um þau ömmu og afa. Við mamma fluttum til þeirra þegar ég var fjögurra ára og bjuggum hjá þeim um stund. Þar byrjuðu allir morgnar á því að ég sótti Morgunblaðið upp, tróð mér á milli þeirra og kúrði aðeins lengur áður en við fórum öll upp og fengum okkur te. Ég minnist þess að afi hafi farið með mig í leikskólann í bankastjórafötunum. Hann hafði aldrei sinnt því hlutverki áður. Vissi ekki hvernig ætti að bera sig að og lét duga að setja mig inn fyrir hliðið. Við mamma fórum oft til hans í heimsókn í bankann. Ég kom stolt með fullan bauk af smápeningum sem afi hrósaði mér fyrir og leysti mig út með gjöfum. Afi var alltaf stoltur af mér, hrósaði og var svo hrifnæmur.

Það er ómetanlegt að vera hvattur áfram. Hann vildi alltaf hafa okkur hjá sér og fórum við mæðgur ótal ferðir til Kanarí og Tenerife þar sem við nutum samvistanna, spiluðum og spjölluðum. Afi taldi það nú best að við værum alltaf hjá þeim á þeirra hóteli og hikaði ekki við að sækja okkur ef honum fannst við of lengi að koma okkur til þeirra. Paradísin sem þau amma byggðu sér á Akri á fullorðinsárum, sem var samkvæmt honum miðpunktur alheims, var vel nýtt, sannkallaður sælureitur.

Afi fór aldrei hestlaus norður og var hann aldrei rólegur fyrr en ég var komin á bak því hann þurfti að finna gamlar geitagötur frá því hann var lítill að smala og sýna mér bæinn og landið. Hann hló alltaf svo mikið og var svo glaður þegar maður var á baki. Afi lofaði alltaf góðu veðri og hringdi ótal símtöl til að segja frá hitatölum en minntist aldrei á veðrið ef það var kalt og rigndi. Alla morgna fór hann í Ásbyrgi að sækja blöðin og kom aldrei tómhentur heim, annaðhvort af aðföngum eða gestum. Við sögðum í gríni að hann færi í Ásbyrgi að smala. Félagsveran bauð öllum heim í kaffi og amma hafði ekki undan að baka pönnukökur.

Elsku afi. Takk fyrir að vera frábær fyrirmynd í einu og öllu. Þín er sárt saknað.

Ég fæddist ári eftir að afi hætti í bankanum. Hann kom til okkar nær daglega, bauðst til að passa okkur systur og sækja mig til dagmömmu og tók þátt í okkar daglega lífi. Afi hefur alltaf verið stór hluti af okkur. Hafði mikinn áhuga á því sem við vorum að gera. Við bjuggum lengi vel skammt frá ömmu og afa. Þau löbbuðu oft við hjá okkur og stundum fórum við með upp í hesthús. Dögun og Leira voru bestar. Afi sagði að þær væru barnahestar. Fyrst var teymt undir okkur, síðan var aukataumi sleppt. Afi vildi helst aldrei sleppa aukatauminum en ég vildi fá að vera ein. Suðaði svolítið og stundum tókst það. Ég er ótrúlega þakklát fyrir yndislegan afa, blíðan og góðan, og þakklát fyrir allar samverustundirnar hjá ömmu og afa, í Vindási og Akri. Þegar afi fór að verða lélegur að komast á bak hjálpuðum við mamma honum svo hann gæti haldið áfram að ríða út með okkur. Ég stökk af baki og opnaði hlið og við fórum hvert sem við vildum. Ég er svo þakklát fyrir að hafa kynnst afa svona vel, átt með honum óteljandi stundir á Kanarí og Tenerife og allar stundirnar í hestunum og sveitinni. Afi var alltaf svo yndislegur, las fyrir mig á kvöldin þegar ég var yngri og kom mér í ró, ég las svo fyrir hann undir lokin. Alltaf sama bókin, Bernskubók Sigurðar bróður hans.

Fyrstu minningar um Stefán bróður minn eru tengdar leikjum og þátttöku okkar í bústörfum á æskuheimili okkar á Skinnastað í Öxarfirði. Stefán var eldri en ég og réð ferðinni. Ég leit upp til hans og tók hann mér til fyrirmyndar. Stefán fékk snemma brennandi áhuga á búskap, var fjárglöggur og náði ágætum árangri í sauðfjárrækt. Síðar urðu það þó hestarnir sem áttu hug hans allan. Það má segja að hestamennskan hafi verið honum í blóð borin, en móðir okkar hafði mikinn áhuga og þekkingu á öllu sem laut að hestum og reiðmennsku. Hún var einnig einstakur dýravinur og hafði mikil áhrif á viðhorf okkar systkinanna til meðferðar dýra.

Faðir okkar átti afburðagæðing úr Hornafirði, Skugga, sem var áður í eigu Þorbergs bróður hans sem andaðist 1939. Skuggi var 18 vetra þegar hann varð aðalreiðhestur Stefáns, sem þá var 13 ára. Ég geymi í hugskoti mínu minningu um Stefán á Skugga þar sem þeir svifu um Skinnastaðarlandið á yfirferðartölti. Síðar átti Stefán eftir að kynnast mörgum góðum hestum.

Snemma komu í ljós eiginleikar Stefáns sem fylgdu honum ætíð, sem voru áræði, ósérhlífni og dugnaður. Hann gekk að hverju verki með þeim ásetningi að ljúka því án tafar. Hann var fróður um menn og málefni og stálminnugur.

Stefán sá um búskapinn á Skinnastað um skeið, en haustið 1958 fluttu þau Arnþrúður til Reykjavíkur. Stefán hóf störf í Búnaðarbankanum, fyrst sem gjaldkeri, en síðar tók hann að sér ýmis önnur störf fyrir bankann og lauk starfsævi sinni sem aðalbankastjóri. Hann bar hag bankans fyrir brjósti og lagði sig allan fram um að ná árangri. Hann hafði kynni af mörgum í gegnum starfið. Þegar hann var forstöðumaður Stofnlánadeildar landbúnaðarins kynntist hann bændum um land allt og öðlaðist yfirgripsmikla þekkingu á högum þeirra og aðstæðum.

Stefán leitaði hvíldar í hestamennskunni frá annasömum skyldustörfum. Fjölskyldur okkar bræðra ásamt tveimur vinafjölskyldum sameinuðust í þessu áhugamáli, við byggðum hesthús, fyrst á félagssvæði Gusts í Kópavogi og síðar á félagssvæði Fáks í Reykjavík. Árið 1984 keyptum við jörðina Vindás í Hvolhreppi og þar fékk Stefán bóndi að njóta sín til fulls. Samheldni ríkti í hópnum og lengi framan af var unnið í heyskap á sumrin. Sum okkar hófu hrossarækt með ágætum árangri, en sameiginlegt áhugamál allra voru útreiðar. Saman höfum við farið ótal hestaferðir um landið, bæði um byggðir og óbyggðir, á hverju sumri í yfir þrjátíu ár.

Stefán og Arnþrúður hafa alla tíð haldið góðum tengslum við vinafólk í Öxarfirði og metið vináttu þess mikils. Það var því sérstakt fagnaðarefni fyrir Stefán þegar þau hjón reistu sér sumarhús á Akri í landi Skinnastaðar fyrir um áratug. Á meðan heilsa Stefáns leyfði dvöldu þau Arnþrúður þar yfir sumartímann og höfðu með sér hesta sér til ánægju. Stefán var á ný kominn á æskustöðvarnar sem voru honum svo kærar.

Við hjónin sendum Arnþrúði og fjölskyldu innilegar samúðarkveðjur.

Mér hefur alltaf fundist Stefán mágur minn vera maður tveggja heima, annars vegar ósvikinn sveitamaður en hins vegar heimsmaður í iðandi borgarlífi, hvort heldur er hér í Reykjavík eða erlendis. Stefán og Arnþrúður yngsta systir mín, kynntust í brúarvinnu í Öxarfirði og giftu sig 10. ágúst 1957. Við systkinin sjö vorum þá öll flogin úr hreiðrinu en foreldrar okkar búsettir í Reykjavík.

Ungu hjónin settust að á Skinnastað í Öxarfirði. Arnþrúður, sem var kennaramenntuð, tók að sér umsjón heimavistarskólans í Lundi, en Stefán, sem var Samvinnuskólagenginn sá um fjárbúskapinn á Skinnastað hjá foreldrum sínum Páli Þorleifssyni prófasti og Guðrúnu Elísabetu Arnórsdóttur. Þar fæddist þeirra fyrsta barn og undu þau vel hag sínum.

En dvölin á Skinnastað varð ekki löng, því Stefán hafði heyofnæmi og eftir ár fluttu þau til Reykjavíkur, þar sem Þrúða fór að kenna en Stefán fékk starf við Búnaðarbankann, en við hann starfaði hann alla sína starfsævi. Fljótlega festu ungu hjónin kaup á íbúð í nýrri blokk við Dunhaga, en foreldrar okkar Þrúðu keyptu sér íbúð í sama stigagangi. Milli heimilanna var mikill samgangur, nærri líkara einu stóru heimili, sem gott var að heimsækja.

Þegar frá leið og fjölskyldan stækkaði flutti unga fólkið sig um set í notalegt hús í Kópavoginum. Síðar þegar börnin voru flest upp komin fluttu þau Stefán og Þrúða í Hrauntunguna og buðu foreldrum okkar Þrúðu til sín, þar sem þeir fengu stofu og herbergi út af fyrir sig. Á heimilinu var gestkvæmt og vel tekið á móti gestum sem komu í bæinn úr sveitinni. Báðir synir okkar Halldórs bjuggu þar vetrarpart, þegar þeir voru í námi og fengu um leið að kynnast ömmu sinni, sem þá var orðin ekkja.

Stefán og Þrúða hafa alltaf haldið nánu sambandi við átthagana í Þingeyjarsýslunum og fyrir nokkrum árum byggðu þau sér veglegan sumarbústað að Akri, skammt frá Skinnastað, þar sem þau undu á sumrum með hestana sína, kartöflu- og matjurtagarð og heiðbláar berjabreiður á haustin. Stefán naut sín þar í hestastússi, en ekki síður þess að aka um nágrennið og kynna sveitina sína fyrir gestum sem oft bar að garði.

Heimili Stefáns og Þrúðu hefur alltaf verið eins konar ættarmiðstöð. Þangað liggur leiðin í hvert skipti sem við Halldór förum suður. Þrúða er mjög dugleg að rækta frændgarðinn og ósjaldan hafa menn leitað til Stefáns með ýmis mál, en hann var víða vel heima og ráðagóður um margt. Eitt af mörgum áhugamálum hans voru bílar og voru þeir góðir saman svilarnir, þegar Stefán fór með Halldóri að hjálpa honum við bílakaup hér áður fyrr.

Það var líka alltaf tilhlökkunarefni þegar þau hjón komu til okkar í Skagafjörðinn, þá stundum með hesta í kerru, annaðhvort á leið á hestamannamót eða austur í Akur til sumardvalar.

Að leiðarlokum viljum við Halldór þakka Stefáni samveruna í gegnum árin og allar ánægjustundirnar sem við höfum átt með þeim hjónum á ferðalögum og dvöl erlendis nú á síðari árum. Þaðan eigum við dýrmætar minningar.

Þrúðu systur og fjölskyldunni allri sendum við Halldór innilegar samúðarkveðjur.

Frændi minn og vinur, Stefán Pálsson, er látinn eftir nokkra sjúkdómslegu. Það var orðið ljóst hvert stefndi en samt kemur þetta alltaf einhvern veginn aftan að manni.

Það er óhætt að segja að Stefán hafi reynst mér og okkur bræðrunum vel. Þegar ég hugsa til baka hefur hann einhvern veginn alltaf verið í kringum okkur með góð ráð og hjálp.

Fannst líka yfirleitt svo gott að ná í hann. Þó svo að hann væri upptekin brást það aldrei að hann hafði samband til baka þegar maður hringdi. Þetta fór þannig að maður fór að leita til hans meira og meira ef maður var að skipta um bíl eða eitthvað annað, en það er óhætt að segja að Stefán hafi verið duglegur að ráðleggja. Hann sýndi mikinn áhuga á því sem við tókum okkur fyrir hendur og var duglegur að liðsinna og hjálpa. Einhvern tímann keypti ég mér Toyota-pallbíl. Stefán keyrði hann einn hring og dómurinn kom. „Palli, þetta er versti bíll sem ég hef keyrt.“ Ég byrjaði að malda í móinn og reyna að útskýra ágæti bílsins, en hann sagði bara: „Þú spurðir og ég svaraði.“

Við hjónin leituðum til Stefáns fyrir um þremur árum en vorum þá að skipta um húsnæði. Hann skoðaði húsið með okkur, ráðlagði með tilboð og fjármögnun og samgladdist með okkur. Þetta var ómetanlegt. Á þessum tíma var hann byrjaður að veikjast en var vel ferðafær.

Það var gott að eiga Stefán að.

Við Sigga Rut vottum Þrúðu og allri stórfjölskyldunni okkar dýpstu samúðarkveðjur.

Ég var á nítjánda ári þegar ég kynntist fyrst frændfólki mínu á Skinnastað. Sumarið 1955 var ég í vinnu á Heiðarfjalli á Langanesi og var þá oft boðið til helgardvalar á Skinnastað. Séra Pál föðurbróður minn þekkti ég fyrir, en hin aðeins af afspurn. Húsmóðirin Guðrún Elísabet Arnórsdóttir er mér minnisstæð, hógvær og lágmælt en fylgdist með öllu af röggsemi en næmu umburðarlyndi. Stefán Pálsson stóð þá fyrir búskapnum af myndarskap og atorku. Hugur Stefáns stóð þá til að hefja sjálfur búskap, en hann varð að leggja þau áform á hilluna af heilsufarsástæðum. Ekki er að efa að hann hefði orðið afbragðs bóndi og líklega forystumaður í samtökum bænda. Þess í stað flutti Stefán, nýgiftur Arnþrúði Arnórsdóttur, til Reykjavíkur og réð sig til starfa í Búnaðarbanka Íslands, fyrst sem gjaldkeri í aðalbankanum. Þar reyndist hann strax á heimavelli. Nákvæmni hans, öryggi og einstakt minni gerði hann að fyrsta flokks gjaldkera. Seinna var hann ráðinn starfsmannastjóri bankans. Starf starfsmannastjóra er ekki kjörið til vinsælda, en mér fannst alltaf Stefán vera sjálfum sér samkvæmur í ákvörðunum og geta þannig réttlætt gerðir sínar opinskátt. Næst var hann ráðinn forstöðumaður Stofnlánadeildar landbúnaðarins. Hafi hann verið á heimavelli í fyrri störfum, þá var hann það þar. Þekking hans og áhugi á högum landbúnaðarins, ótrúlegt minni hans og forvitni um menn og málefni gerði hann að lifandi uppsláttarriti. Það var hægt að fletta upp í honum nöfnum á bæjum og bændum um allt land. Árið 1984 var Stefán ráðinn einn af bankastjórum Búnaðarbankans. Þar nutu sín allir þeir kostir sem hér hafa verið taldir. Ég held að flestir geti verið sammála um að Stefán hafi verið farsæll bankastjóri á erfiðum tímum. Ég hóf störf í Búnaðarbankanum ári á undan Stefáni. Strax myndaðist náið vináttusamband milli okkar og fjölskyldna okkar sem hefur haldist óslitið til dagsins í dag. Flestir ánægjulegir og eftirminnilegir atburðir í lífi mínu og fjölskyldu minnar tengjast á einhvern hátt Stefáni og fjölskyldu hans. Á síðustu árum eru það utanlandsferðirnar og leikhúsferðirnar með þeim Stefáni og Arnþrúði sem standa upp úr. Á yngri árum þótti mér frændi minn ótrúlega heppinn í ýmsum fjárfestingum. Ég kallaði hann Fætter Höjben, eftir heppna frændanum í dönsku Andrésblöðunum. En seinna áttaði ég mig á að mest var þetta frekar gott viðskiptavit og útsjónarsemi en heppni. En víst var hann heppinn og heppnastur, eða snjallastur, var hann í makavali þegar hann fékk hana Arnþrúði fyrir eiginkonu. Mér hefur oft fundist að Stefán hafi valið sér kvonfang búið sömu mannkostum og móðir hans var. Hann naut þess nú í veikindum sínum að hafa styrka stoð sér við hlið.

Það er okkur mikill harmur að þrjú Skinnastaðarsystkinanna skuli hafa kvatt þetta líf á innan við ári. Stefán og Hanna systir hans voru okkar nánustu vinir. Við Martha sendum okkar innilegustu samúðarkveðjur til Arnþrúðar og fjölskyldunnar. Hugur okkar er hjá þeim öllum.

Jólaundirbúningur okkar systra hófst alltaf með sama hætti. Samviskusamlega settumst við niður með sparibaukana okkar og undirbjuggum ferð í Búnaðarbankann. Ungar komumst við að samkomulagi um að Marta María, eldri systir mín, ætti alla gullpeningana sem safnast höfðu yfir árið en ég, litli lukkunnar pamfíllinn, fékk alla silfurpeningana í staðinn. Alsæl með þyngri baukinn, fullan af silfri, klæddist ég síðan mínu fínasta pússi og svo var lagt af stað í bankann. Þar var tekið veglega á móti okkur á skrifstofu bankastjórans, og á meðan við tróðum okkur út af jólasmákökum var aurinn talinn. Sannleiksstundin rann upp þegar ritarinn mætti með niðurstöðurnar og bankastjórinn sjálfur sá um að lesa upp söfnunarvelgengni bankabarnanna á árinu.

Stefán þekkti ég samt betur sem bónda en bankastjóra. Öll sumur vorum við í Vindási ýmist að ríða út, heyja og í hestaferðum á hálendinu. Stefán var hláturmildur, með prakkaralegt bros og þægilega, ljúfa nærveru. Reglulega plötuðum við krakkarnir hann í sögustund, en þá fór hann alltaf með sömu söguna, Búkollu. Söguna sagði hann löturhægt, með djúpri röddu og alltaf var hún nákvæmlega eins. Síðar reyndi barnapía að gleðja okkur systur með því að fara með sömu sögu, en komst ekkert áfram því söguna kunnum við svo vel eftir Stefáni að það þurfti reglulega að stoppa og leiðrétta frásögnina. Stefáns Búkolla er hin eina sanna Búkollusaga og enn í dag myndi ég leiðrétta illa framsetta Búkollu.

Stefán, þegar ég hugsa til þín sé ég fyrir mér sólríkan dag í hestaferð. Þú ert hlæjandi í reiðbuxunum, rösklega að leggja á bak á viljugasta hesti ferðarinnar, en viljugri hesta en þína var vart hægt að finna. Elsku Stefán, það er sárt að kveðja en ég veit fyrir víst að á móti þér er tekið með stóði gæðinga. Við sjáumst aftur síðar.

Þitt Vindásbarnabarn,

Stefán Pálsson hefur söðlað hest sinn og haldið inn á hinar grænu grundir eilífðarinnar, þar sem himinn og jörð mætast og reiðskjóti Stefáns fer örugglega á flugaskeiði eins og Sleipnir Óðins. Sá er þetta ritar telur það eitt af sínum gæfusporum á lífsleiðinni að hafa kynnst Stefáni Pálssyni ungur að árum, átt hann að sem hollan ráðgjafa og vin og Búnaðarbankafólkið, en þar fór hann fyrir liði um árabil sem bankastjóri.

Stefán var fæddur á Skinnastað í Öxarfirði og jafnframt ættaður frá Hólum í Austur-Skaftafellssýslu. Hann var því að uppruna og lífshugsjón sveitamaður sem trúði á mátt moldarinnar og var bændum trúr í starfi sínu bæði sem framkvæmdastjóri Stofnlánadeildarinnar og bankastjóri Búnaðarbankans. Stefán gjörþekkti landið allt og þau Arnþrúður bundust mörgu fólki tryggðaböndum. En í gegnum hestamennskuna svalaði hann sinni búskaparþrá, hann var alltaf mjög virkur í starfi hestamanna og var m.a. formaður Landssambands hestamanna í fimm ár. Þau Arnþrúður sóttu alltaf landsmótin og hafði Stefán næmt auga fyrir glæsileika hestsins og þekkti vel að „sá drekkur hvern gleðinnar dropa í grunn, sem dansar á fáksspori yfir grund,“ enda var hann og fjölskyldan vel ríðandi. Og áttu þau hjón hestabúgarð með nokkrum vinum sínum að Vindási í Hvolhreppi. Það sýnir hinsvegar hug hans til æskustöðvanna að þegar um hægðist byggðu þau hjón sumarhús að Skinnastað og áttu þar margar gleðistundir enda reiðleiðirnar góðar í Öxarfirði og Norður-Þingeyjarsýslu. Þar sló hjarta hans og æskuminningarnar urðu að lifandi ævintýrum á ný á fallegu ævikvöldi, hugur hans og hönd var bundinn þessu fallega héraði og fólkið norður þar honum kært. Þarna í fallegri hlíð reis unaðsreitur fjölskyldunnar þar sem húsbóndinn þekkti landið, kunni sögurnar og höfðu þau hjón gaman af að fá góða gesti þangað.

Stefán var afkastamaður og bæði fljótur að borða og vinna, hann átti auðvelt með að taka afstöðu til mála og var því borðið hreint og málin afgreidd jafnóðum. Hann var bankamaður, lærði til viðskipta í Samvinnuskólanum og til bankamála í Englandi og rúmlega tvítugur var hann kominn til starfa í Búnaðarbanka Íslands þar sem hann starfaði síðan í 43 ár. Hann var kröfuharður um góðan rekstur bankans og fylgdist vel með landsmálum og veðrabrigðum í atvinnulífi landsins, vissi nákvæmlega hvenær mátti slá í klárinn og hvenær bar að hægja ferðina. Þeim er þetta ritar þótti gott að vinna með Stefáni og leita álits hans á málum sem sneru að stjórnmálum og atvinnulífi. Bankaráð Búnaðarbankans var skipað heilsteyptum einstaklingum og samstarfið við Stefán og bankastjórana og starfsfólk bankans einstakt og gott. Þá var hugarfarið hvað get ég gert fyrir landið mitt og viðskiptavinina, en ekki það hugarfar sem því miður tók við eftir einkavæðinguna, þegar hógværðin hvarf og eigendurnir hugsuðu meira um sjálfs síns hönd og eigin gróða. Stefán var hollráður drengskaparmaður sem lifði margan hamingjudag með fjölskyldu sinni og vinum og var vinfastur og trygglyndur.

Við Margrét vottum Arnþrúði og fjölskyldunni, okkar dýpstu samúð og kveðjum góðan vin með söknuði og orðum skáldsins: