„Táp og fjör og frískir menn/finnast hér á landi enn,“ orti Grímur Thomsen forðum. Nú virðist fokið í flest skjól fyrir okkur karlana. Undir baráttumerkinu #metoo hafa íslenskar konur fylkt liði í baráttunni gegn kynferðislegri áreitni og ofbeldi. Eins og kunnugt er er baráttuaðferðin fólgin í því að lýsingar kvenna á kynferðislegri áreitni og ofbeldi eru fluttar opinberlega og hefur þátttaka verið gríðarleg og fjölmiðlar hafa sýnt málinu mikinn áhuga og tala gjarnan um #metoo -byltinguna.
Það er athyglisvert að hvergi er vikið að þeirri staðreynd að menn fæðast að jafnaði ýmist sem karlar eða konur og af líffræðilegum ástæðum er körlum í blóð borið „að reyna við konur“, eins og það er jafnan orðað, og á sama hátt er konum í blóð borið „að gefa körlum undir fótinn“, svo einnig sé notað þekkt orðalag, hvort tveggja með því augljósa markmiði að viðhalda mannkyninu.
Það virðist nokkuð augljóst að markmiðið með því að fá konur til að lýsa opinberlega kynferðislegri áreitni sem þær telja sig hafa orðið fyrir sé að breyta þessu og fá karla til að hætta að áreita þær kynferðislega. Ef það markmið heppnast, hvað er þá fram undan?
Höfundur er prófessor emeritus og rithöfundur. kormakurb@gmail.com
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein
