Vésteinn Bergjón Arngrímsson fæddist á Smyrlhóli í Haukdal Dalasýslu 15. september 1941. Hann lést á Heilbrigðisstofnun Vesturlands Akranesi 7. janúar 2018.
Foreldrar Vésteins voru Sólveig S. Jósefsdóttir, f. 23.4. 1908, d. 23.12. 1987, og Arngrímur Magnússon, f. 17.10. 1896, d. 22.7. 1984. Alsystkini Vésteins eru Vésteinn, f. 1937, d. 1943, Gunnlaug Magna, f. 1946, Magnús Oddur f. 1947. Sammæðra Gunnlaugur Guðjónsson, f. 1929, d. 1946. 31.desember 1968 opinberuðu Vésteinn og Erna Kristín Hjaltadóttir, f. 21.3. 1950, frá Hjarðarholti, síðar Hróðnýjarstöðum í Dölum, trúlofun sína. Vésteinn og Erna giftust 14. september 1974 . Börn þeirra eru: Hjalti, f. 9.10. 1968, kvæntur Lindu Traustadóttir. Börn þeirra eru Erna og Atli. Berglind, f. 4.2. 1970, gift Finnboga Harðarsyni. Börn þeirra eru Vésteinn Örn, Haraldur Ingi og Hafdís Ösp. Gunnlaugur, f. 1.4. 1974, kvæntur Ástu Guðrúnu Guðbrandsdóttir. Barn þeirra er Björn Þór.
Vésteinn ólst upp hjá foreldrum sínum,fyrst á Smyrlhóli í Haukadal til ársins 1946, síðan eitt ár í Keflavík og eitt ár í Gaulverjabæ í Flóa. Árið 1948 fluttist fjölskyldan að Fellsenda í Dalasýslu. Vésteinn gekk í farskóla í sveitinni og var svo tvo vetur í Reykholtsskóla 1958-1960. Á árunum 1960-1968 vann hann hjá Kaupfélagi Hvammsfjarðar í sláturhúsi, á skrifstofu og trésmíðaverkstæði ásamt því að aðstoða foreldra sína í búskapnum. Árið 1968 hófu þau Erna byggingu íbúðarhús sem þau fluttu í í júlí 1970 og hafa búið í alla tíð síðan. Vésteinn vann þar öll verk fyrir utan rafmagn og pípulagnir, ásamt hjálp sveitunga og vina. Árið 1972 tóku þeir bræður Vésteinn og Magnús við búskapnum á Fellsenda af foreldrum sínum, ásamt konum sínum, systrunum Ernu og Báru. Bjuggu þau félagsbúi allt til ársins 2006 þegar þau þurftu að hætta búskap sökum veikinda Vésteins. Magnús og Bára hættu þá líka búskap og Hjalti Vésteinsson og Linda Traustadóttir tóku við. Vésteinn og Erna áttu þó áfram heima á Fellsenda og fengu að hjálpa til við búskapinn eins og heilsa og geta leyfði. Vésteinn var í U.M.F. Æskunni í mörg ár og einnig í sóknarnefnd Kvennabrekkukirkju og um tíma meðhjálpari þar. Í desember 2005 veiktist Vésteinn mikið sökum sýkingar í blóði og þurfti að dvelja á hinum ýmsu sjúkrastofnunum fram í júní 2006. Á fætur komst hann og átti góð 10 næstu ár. Árið 2016 greindist hann með nýrnabilun og var í svokallaðri kviðskilunarmeðferð sem hægt var að framkvæma heima.
Útför Vésteins fer fram frá Kvennabrekkukirkju í dag, 19. janúar 2018, og hefst klukkan 14.
Elsku hjartans ástin mín.
Í fimmtíu ár höfum við gengið götu lífsins saman í leik og starfi.
Minningarnar streyma fram,börnin alast upp, búskapurinn, samverustundir fjölskyldu og vina, barnabörnin sex og öll ferðalögin okkar vítt og breitt um landið.
Það var líka yndislegt að fá að vaka saman í sauðburði á vorin. Að sjá sólina koma upp og taka á móti lömbunum var okkur mjög kært. Þú varst ótrúlega laginn við að hjálpa þeim í heiminn ef eitthvað bar ekki rétt að. Haustin voru líka skemmtilegur tími.
Þegar þú fórst með fullan bílinn (Grána gamla) af barnabörnum og öðrum ungmennum í fyrirstöðu á Reykjadal.
Ég veit að það var þér erfitt síðastliðið haust að geta ekki tekið þátt í því sökum veikinda þinna.
Elsku ástin mín, nú ertu laus við allar þrautir og ég veit þú vakir yfir öllum. Góða nótt elsku hjartað mitt og guð geymi þig alla tíð.
Þegar raunir þjaka mig
þróttur andans dvínar
þegar ég á að eins þig
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér
svo lífsins veg ég finni
láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Gísli á Uppsölum)
Þín að eilífu,
Erna.
Með englum Guðs nú leikur þú
og lítur okkar til
nú laus úr viðjum þjáninga,
að fara það ég skil.
Og þegar geislar sólar
um gluggann skína inn
þá gleður okkur minning þín,
elsku pabbi minn.
(Guðrún Sigurbjörnsdóttir)
Þín dóttir
Berglind.
Ég minnist hans sem rólegs og yfirvegaðs einstaklings með góðan húmor og skemmtilegan hlátur sem auðvelt er að smitast af, auðsótt var að fá hjálp hans og bauð hann upp á „sérfræðiráðgjöf“ eins og hann orðaði það og glotti við, en það var engin vitleysa sem kom frá honum og var hann fær um að leiðbeina á fleiri sviðum en vélaviðgerðum þó að þær væri honum kærast.
Er hann var yngri var hann ágæt grenjaskytta og var oft kallaður til með riffilinn til að fást við refi sem erfiðlega gekk að ná.
Einnig hafði hann unnið talsvert í byggingarvinnu og átti auðvelt með að tileinka sér þau fræði eins og annað.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Ég vil votta Ernu tengdamóður minni, börnum hennar og fjölskyldum þeirra samúð mína.
Finnbogi.
Orð fá ekki lýst því hversu mikið þín verður saknað. Ég vil ekki trúa að ég muni aldrei fá að sitja með þér í Gamla Grána aftur leiðina inn í Reykjadal eða fá ráð hjá þér með bíla. Allar minningar sem ég hef af þér geymi ég í hjarta mínu. Ég mun ávallt líta upp til þín.
Það er stórt skarð sem þarf að fylla með að bera nafnið Vésteinn og ég vona bara að ég nái að fylla upp í helming þess, elsku hjartans afi minn.
Ó, hjartans afi, öll þín heitt við söknum
því enginn var eins góður á okkar braut.
Á angurs nótt og vonar morgni er vöknum
þá vakir andi þinn í gleði og þraut
og „gleim mér ei“ að þínu lága leiði
við leggjum hljótt og brosum gegnum tár,
sem maísól, er brosir blítt í heiði
þú blessar okkar stundir daga og ár.
(H.P.)
Saknaðarkveðja,
þinn nafni
Vésteinn Örn.
Eins lengi og við systkinin munum hafa afi Vési og Erna amma verið stór hluti af okkar daglega lífi og lengst af búið í næsta húsi við okkur í sveitinni. Næstum því hvenær sem var gátum við skroppið út í skemmu og heilsað upp á afa, þar sem hann var eitthvað að brasa við vélar.
Nú, eða hitt ömmu ef við höfðum minnsta grun um að hún væri að steikja kleinur eða ástarpunga.
Að alast upp í sveitinni í næsta húsi við afa sinn og ömmu finnst okkur vera forréttindi sem við erum afskaplega þakklát fyrir.
Í sveitinni er líka margt að gera og smalamennska að hausti er uppfull af ævintýrum. Þegar við vorum lítil og verið var að smala áttum við fast pláss hjá afa Vésa í „Grána“, gamla Toyota-jeppanum hans.
Afi Vési var ráðagóður í smalamennsku sem og öðru og það sem hann ekki komst á tveimur jafnfljótum fór hann óhikað á „Grána“.
Þegar við héldum að sumar kindurnar hefðu náð að snúa á afa gaf hann hressilega í upp snarbratt barðið eða niður í gilskorning og komst þannig fyrir þær svo að þær gáfust upp og runnu heim bakkana. Það kom stundum fyrir að okkur fannst „Gráni“ hallast fullmikið til hliðar og sjálfsagt hefur komið á okkur skelfingarsvipur. Þá sagði afi Vési alltaf:
„Þetta er allt í lagi, krakkar mínir, ég er svo vanur.“ Og það var auðvitað rétt hjá honum því hans ævistarf var að vera bóndi sem hafði gaman af að vera innan um dýr og einstakt lag á að gera við vélar og bíla.
Elsku Erna amma, missir þinn er mikill en þá er dýrmætt að eiga góðar minningar um afa Vésa.
Erna og Atli Hjaltabörn.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Í dag þegar við kveðjum Vésa bróður og mág viljum við minnast allra áranna sem við bjuggum saman félagsbúi á Fellsenda.
Þar var aldrei spurt um hver gerði hvað eða hver ætti hvað. Allt var unnið í samvinnu og þó ekki værum við alltaf sammála bar aldrei skugga á samstarf okkar.
Síðasta ár var honum erfitt vegna veikindanna, þótt ýmsu væri vanur frá fyrri tíð þar sem hann hafði reynslu af sex mánaða sjúkrahúsvist fyrir 12 árum.
En hann stóð meðan stætt var og kom oft og iðulega í kaffisopa til okkar að Leiðarenda síðastliðið sumar.
Allan þennan tíma hefur Erna staðið eins og klettur við hlið hans og ekkert vílað fyrir sér, svo að aðdáunarvert er.
Öllum símtölum okkar bræðra og morgunkaffisopunum er lokið og við minnumst þess með þakklæti.
Elsku Erna, Hjalti, Berglind, Gunnlaugur, tengdabörn og barnabörn, okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Minningin lifir.
Magnús og Bára
frá Fellsenda.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hvíldu í friði.
Linda Traustadóttir.
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein
