Þorvaldur Ragnarsson fæddist 19. nóvember 1933. Hann lést 8. janúar 2018.

Útför Þorvaldar fór fram 16. janúar 2018.

Við Rósa fluttum til Reykjavíkur haustið 1956. Hér átti hún nokkrar vinkonur, sem höfðu verið með henni á Húsmæðraskólanum á Laugalandi í Eyjafirði veturinn 1953-1954. Nokkrar þessar skólasystur héldu hópinn í mörg ár í svokölluðum saumaklúbbi. Þessar konur tóku makana með við ýmis tækifæri og þannig varð til ánægjulegur vinahópur. Ein af þessum skólasystrum var Ásdís Haraldsdóttir, eiginkona Þorvaldar. Á næstu árum urðu kynni okkar nokkuð náin. Heimsóknir urðu tíðar þegar þau bjuggu í Sólheimunum og síðar á Þinghólsbrautinni í Kópavogi. Við fórum saman í nokkrar ferðir innanlands. Alltaf var mætt þegar haldið var upp á fjölskylduviðburði. Þorvaldur var alltaf kallaður Dolli. Meðan við Rósa dvöldum í Svíþjóð um tíma héldu þær Ásdís sambandi með bréfaskriftum. Á næstu áratugum voru áfram tíð og ánægjuleg samskipti. Á árunum frá 1991 til 2000 fórum við saman í nokkrar ógleymanlegar skíðaferðir til Austurríkis og Ítalíu. Dolli var mikið ljúfmenni og hjálpsamur og það var þægilegt að leita til hans með eitt og annað. Ásdís lést árið 2013. Blessuð sé minning hennar.

Síðustu árin hefur Dolli dvalið á Ísafold í Garðabæ. Við Rósa þökkum Dolla hlýja og vinsamlega samfylgd öll þessi ár og vottum aðstandendum samúð okkar um leið og þessi góði drengur er kvaddur.

Rósa og Örn Smári.

Drungi yfir degi var,

dapurt veður skýja far,

Máninn uppi hálfur hékk,

er héðan Dolli mágur gekk.

Birta um hann lengst af lék,

ljúfa brosið aldrei vék.

En dimmir tímar tóku völd,

tilveran varð nýstings köld.

(HR.)

Andlát vinar míns, Dolla, kom ekki á óvart, ég kvaddi hann klukkustund áður en hann hvarf til genginna vina.

Við sem næst honum stóðum vissum að hverju stefndi og fannst hann vera búinn að þjást nóg af þessum vægðarlausa sjúkdómi sem enginn vill fá. Sem áhorfandi er maður svo vanmáttugur. Ekkert brot, ekkert sár til að binda um eða bera á, bara horfir á vin sinn fjarlægjast, týnast út í eitthvert tóm, hættir að þekkja þig, tjáning farin og ósjálfbjarga. Það er of margt sem við skiljum ekki, en á kveðjustund koma svo yndislega skemmtilegar minningar, úr leik og starfi okkar Dolla að það hálfa væri nóg. Þegar við kynntumst fyrir margt löngu og urðum síðan svilar, þegar ég giftist Ingu, systur Ásdísar konu hans.

Ásdís bjó honum og dætrum þeirra hlýleg og yndisleg heimili, en lést 1. ág. 2013.

Vinskapur okkar var alla tíð eins og við værum bræður og bar aldrei þar á skugga og flestar samverustundirnar snérust upp í glens og gaman, um það geta margar myndir af okkur vitnað. Svo urðum við grannar með samliggjandi lóðir, svo að samgangurinn varð ekki til að draga úr samvinnu og samveru okkar. Ferðir okkar til útlanda urðu svo skemmtilegar að við gátum alltaf rifjað þær upp og skellihlegið að mörgu sem þar gerðist. Eða vélsleðaferðirnar inn til fjalla. Frímúraraferðirnar innanlands og utan og svo margt fleira.

Þeir sem þekktu Dolla geta séð hann fyrir sér, þar sem hann veltist um með sínum smitandi, hvella hlátri.

Dolli var einstaklega ljúfur og hjálpsamur, fljótur að hlaupa til ef hann sá að þurfti hjálp.

Starfsævi hans sem unglings hófst hjá Olíufélaginu BP, í sendlastörfum. Tók svo bílpróf þegar aldur leyfði og fór þá að keyra olíubíla hjá BP, m.a. að keyra út bensíni á flugvélar. Hann keypti sér svo vörubíl og keyrði á Þrótti nokkur ár. Svo bauðst honum að verða ráðherrabílstjóri og keyrði hann ótal marga ráðherra.

Honum fannst sú vinna ekki næg fyrir sig því honum fannst ekkert gaman að hanga iðjulaus, svo að hann fór að keyra leigubíl, á kvöldin og um helgar, milli þess sem ráðherrarnir þurftu á þjónustu hans að halda. Svo kom að því að það vantaði forsetabílstjóra, hjá Vigdísi Finnbogadóttur, þá þótti annar ekki koma til greina og hann keyrði Vigdísi, öll árin hennar í embætti, svo hjá Ólafi Ragnari Grímssyni þar til heilsan gaf sig.

Á þessum tímum var til þess tekið hvað hann stóð sig vel og hvað hann var mikið snyrtimenni, ábyggilegur og traustur, hvar sem hann kom. Hann var eins og fæddur inn í þessi embætti. Skylduræknin og trúmennskan endalaus.

Það er gott að eiga minningar, um góðan sannan vin. Opni ég albúmið blasir við minning hlý.

Lífsins göngu lokið er,

laus við meinið alzheimer.

Ljúflingsdreng ég lofa hér.

Lán mitt var að kynnast þér.

(HR.)

Þökkum samfylgdina, kæri vinur. Aðstandendum sendum við okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Ásthildur Inga, Hafsteinn Reykjalín

og fjölskyldur.

Drungi yfir degi var,

dapurt veður skýjafar.

Máninn uppi hálfur hékk,

er héðan Dolli mágur gekk.

Birta um hann lengst af lék,

ljúfa brosið aldrei vék.

En dimmir tímar tóku völd,

tilveran varð nístingsköld.

(HR)

Andlát vinar míns, Dolla, kom ekki á óvart, ég kvaddi hann klukkustund áður en hann hvarf til genginna vina.

Við sem næst honum stóðum vissum að hverju stefndi og fannst hann vera búinn að þjást nóg af þessum vægðarlausa sjúkdómi sem enginn vill fá.

Sem áhorfandi er maður svo vanmáttugur. Ekkert brot, ekkert sár til að binda um eða bera á, bara horfir á vin sinn fjarlægjast, týnast út í eitthvert tóm, hættir að þekkja þig, tjáning farin og ósjálfbjarga.

Það er of margt sem við skiljum ekki, en á kveðjustund koma svo yndislega skemmtilegar minningar úr leik og starfi okkar Dolla að það hálfa væri nóg. Við kynntumst fyrir margt löngu og urðum síðan svilar þegar ég giftist Ingu, systur Ásdísar, konu hans.

Ásdís bjó honum og dætrum þeirra hlýlegt og yndislegt heimili, en hún lést 1. ágúst 2013.

Vinskapur okkar var alla tíð eins og við værum bræður og bar aldrei skugga þar á og flestar samverustundirnar snerust upp í glens og gaman, um það geta margar myndir af okkur vitnað.

Svo urðum við grannar með samliggjandi lóðir, svo að samgangurinn varð ekki til að draga úr samvinnu og samveru okkar. Ferðir okkar utan urðu svo skemmtilegar að við gátum alltaf rifjað þær upp og skellihlegið að mörgu sem þar gerðist.

Eða vélsleðaferðirnar inn til fjalla. Frímúraraferðirnar innanlands og utan og svo margt fleira.

Þeir sem þekktu Dolla geta séð hann fyrir sér þar sem hann veltist um með sínum smitandi hvella hlátri.

Dolli var einstaklega ljúfur og hjálpsamur, fljótur að hlaupa til ef hann sá að einhver þurfti hjálp.

Starfsævi hans sem unglings hófst hjá Olíufélaginu BP, í sendlastörfum. Tók hann svo bílpróf þegar aldur leyfði og fór þá að keyra olíubíla hjá BP, keyrði m.a. bensíni á flugvélar. Hann keypti sér svo vörubíl og keyrði á Þrótti í nokkur ár. Svo bauðst honum að verða ráðherrabílstjóri og keyrði hann ótal marga ráðherra.

Honum fannst sú vinna ekki nóg, svo að hann fór að keyra leigubíl, á kvöldin og um helgar, ef ráðherrarnir þurftu ekki á þjónustu hans að halda. Svo kom þar að það vantaði forsetabílstjóra hjá Vigdísi Finnbogadóttur, þá þótti annar ekki koma til greina og hann keyrði Vigdísi öll árin hennar í embætti, einnig Ólaf Ragnar Grímsson þar til heilsan gaf sig.

Á þessum tímum var til þess tekið hvað hann stóð sig vel og hvað hann var mikið snyrtimenni, ábyggilegur og traustur, hvar sem hann kom. Hann var eins og fæddur inn í þessi embætti. Skylduræknin og trúmennskan endalaus.

Það er gott að eiga minningar um góðan sannan vin. Opni ég albúmið, þá blasir við minning hlý.

Lífsins göngu lokið er,

laus við meinið Alzheimer.

Ljúflings dreng ég lofa hér.

Lán mitt var að kynnast þér.

(HR)

Aðstandendum sendum við okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Þökkum samfylgdina, kæri vinur.

Ásthildur Inga, Hafsteinn Reykjalín og fjölskyldur.