Gátan er sem endranær eftir Guðmund Arnfinnsson:
Svæði afgirt fyrir fé.
Í fjósinu ég hygg að sé.
Hestakofi opinn er.
Umferð gegnum túnið ber.
Helgi Seljan á þessa lausn:
Tröð ég hafði fyrir fé,
í fjósi líka tröð ég sé.
Hestakofi heiti ber,
heim að bænum tröðin er.
Guðrún Bjarnadóttir svarar:
Hjá tröð bíður rollan í röðinni.
Við rassa og flór liggur tröðin.
Hesturinn töltir að tröðinni.
Tröðin létt heim eftir vöðin.
Og bætir við: „En stundum tekst mér engan veginn að ráða gáturnar og þá:
Ekki gátur allar fæ ég ráðið.
Ábyrgðarlaus alla stund,
ásaka ég helst Guðmund.“
Þannig skýrir Guðmundur gátuna:
Tröð er gerði fyrir fé.
Í fjósi tröð ég ætla að sé.
Hesthús tröð hér opið er.
Umferð tröð að húsi ber.
Þá er limra:
Tjörvi í Tröð var sætur,
og töfraði heimasætur,
en engin hans naut.
Þau örlög hann hlaut,
að átu hann soltnar mannætur.
Og síðan ný gáta eftir Guðmund:
Árar hafa að mér sótt,
illa svaf ég þessa nótt,
hrökk loks upp og bænir bað,
beit á jaxl og gátu kvað:
Feikna stór er fóturinn.
Fláráður sá þrjóturinn.
Við smjörgerð fyrrum þarfaþing.
Þetta er skór á stórfætling.
Hér yrkir Helgi R. Einarsson um „Leti“:
Þegar ærnar byrjuðu' að bera
um Bólstaðarhlíðina þvera
fór Alli í frí
aðeins af því
það var allt of mikið að gera.
Kristján Fjallaskáld orti við drykk:
Drekkum, bræður iðu öls,
árnum mæðu bana,
þegar hræða hrannir böls
hjarta næðisvana.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is