Guðmundur Fr. Vigfússon

Pabbi fæddist inn í sveitasamfélag og var alinn upp ásamt bróður sínum í Seli hjá afa og ömmu sem voru af hinni svokölluðu aldamótakynslóð. Pabbi vann við almenn sveitastörf á unglingsárum, kom að byggingu Þjórsárbrúar og tók bílpróf þegar hann hafði aldur til. Bílar áttu hug hans allan upp frá því. Pabbi vann við akstur á Keflavíkurflugvelli og síðar sem leigubílstjóri í Reykjavík um nokkurt skeið. En átthagarnir toguðu líka og þar kom að því að pabbi snéri til baka í sveitina til að taka við búi foreldra sinna eins og ættmenni okkar hafa gert kynslóðum saman í Seli. Pabbi og mamma reistu nýbýlið Bólstað í landi Sels árið 1957. Þau komu fyrst inn í búskapinn í Seli með afa og ömmu en auk þess var pabbi alla tíð bílstjóri að atvinnu meðfram búrekstrinum. Bílstjórahlutverk hans voru mörg, hann ók til að byrja með fyrir aðra en síðar eignaðist hann eigin vörubíl og rútur. Hann var um tíma félagi í vörubílstjórafélaginu Fylki og sinnti vörubílaakstri með félögum sínum þar. Hann var einn af fyrstu skólabílstjórum við Laugalandsskóla og einnig ók hann með ferðamenn um landið. Þær ferðir voru pabba ánægjustundir þar sem hann hafði mikinn áhuga á landinu. Í mörg ár átti hann það til að skreppa í dagsferðir til fjalla og kom endurnærður heim að kvöldi. Pabbi hafði einnig einlægan áhuga á eldsumbrotum og jarðhræringum enda alinn upp í nágrenni við Heklu. Þegar gaus þar eða annars staðar kom ekki til greina annað en fara og upplifa sjónarspilið úr nálægð. Hann var á ferðalagi erlendis og missti af jarðskjálftanum sem skemmdi innbú og hús í Ásahreppi. Hann taldi það óheppni að hafa verið að heiman þegar ósköpin gengu yfir.

Þó pabbi væri aðgætinn var hann frumkvöðull í sér. Hann lét sér ekki duga að kaupa verkfæri og tæki í búskapinn, þegar sjónvarpstæki fóru að verða algeng eign á heimilum í Reykjavík keypti pabbi slíkt tæki og með miklum tilfæringum náðust útsendingar á kanasjónvarpinu á Bólstað. Tækið var auðvitað mikið undur í sveitinni enda engin sjónvörp í sýslunni og nágrannar komu og fylltu stofuna á kvöldin og horfðu þar meðal annars á Bonanza og Combat. Pabbi bjó með sauðfé en auk þess var hann um tíma í kartöfluræktun, eggjabóndi og seldi sand og túnþökur. Þegar heybindivélar komu á markaðinn keypti pabbi slíka vél og batt hey fyrir bændur í verktöku. Pabbi og mamma ferðuðust víða erlendis á efri árum. Oft voru þetta strangar rútuferðir til margra landa og stöðugt verið á ferðinni. Það kom lítið að sök þó dagleiðir væru langar, í huga pabba skipti ferðalagið meira máli en áfangastaðirnir og best leið honum þegar hann sat í flugvél eða bíl.

Heilsu pabba hrakaði síðustu árin, hann hafði þó fótavist og gat verið heima á Bólstað. Síðustu tvo mánuðina bjó pabbi við gott atlæti á hjúkrunarheimilinu Lundi á Hellu þar sem starfsfólk sýndi honum og fjölskyldunni einstaka alúð. Mamma heimsótti hann alla daga og hélt í hönd hans þegar hann kvaddi föstudagskvöldið 12. janúar.

Fyrir hönd bræðranna frá Bólstað,

Mér er minnisstætt þegar ég heimsótti tengdaforeldra mína í fyrsta skipti fyrir tuttugu og tveimur árum síðan. Ekki var laust við að ég kviði heimsókninni. Sá kvíði reyndist ástæðulaus, enda var mér og börnunum mínum tekið af mikilli alúð og gæsku. Heimilið á Bólstað er gestrisið heimili þar sem ávallt er gott að koma. Jafnvel eftir að tengdapabbi veiktist og átti erfitt um mál kom hann því alltaf til skila ef gest bar að garði að nú ætti Klara að drífa sig og hella upp á kaffi. Gummi og Klara voru alltaf góð heim að sækja, hjálpsöm og ráðagóð.

Gummi var einstakt góðmenni, jafnan alvarlegur í fasi, en þegar honum þótti eitthvað spaugilegt lýsti hann upp herbergið með hlátri sem yfirtók allt andlitið. Kátínan smitaðist í alla sem nálægir voru og eru slíkar stundir dýrmætar í minningunni. Hann var traustur og vel liðinn í öllu sem hann tók sér fyrir hendur. Við vorum samherjar í búskapnum í gegnum árin, hann fyrst aðal og við auka og svo snerist það við. Alltaf var hann tilbúinn að annast skepnurnar og snyrtimennska hans var einstök, bæði í kringum skepnurnar og allar vélar. Hátt í fjörutíu ára gamall traktorinn hans ber þess órækt vitni, en hann er ennþá næstum eins og nýr. Ófá voru þau börnin sem sátu hjá honum í skólabíl þau rúmu 30 ár sem hann keyrði skólabíl og hef ég trú á að þeim hafi öllum þótt vænt um hann, enda var hann bæði barngóður og þolinmóður. Við unnum í skamman tíma saman við Laugalandsskóla, hann bílstjóri og ég kennari. Þar sá ég glöggt að hann naut þar mikillar virðingar. Gumma þótti líka gaman að ferðast og fóru þau Klara víða um heiminn saman. Við fórum með þeim í ferðalag til Danmerkur þegar hann varð sjötíu og fimm ára, þau Klara, þrír synir þeirra og fjölskyldur. Margt var baukað þar og til gamans gert og samveran hin skemmtilegasta. Þeir feðgar fóru saman í bíltúr til Þýskalands þar sem þeir fengu að prufukeyra Benz. Þegar Gummi var spurður í lok ferðarinnar hvað hefði verið skemmtilegast í ferðinni hugsaði hann sig um stutta stund og svaraði: „Ætli það hafi ekki verið þegar við prufukeyrðum Benzinn.“

Gummi og Klara voru samhent hjón og bættu hvort annað upp í bestu merkingu þeirra orða. Síðustu þrjú árin hrakaði heilsu Gumma hratt. Þá bjó hann vel að lífsförunaut sínum til yfir sextíu og fimm ára og stóð Klara við hlið hans sterk og styðjandi allan tímann. Þolgæði hennar, umhyggja og fórnfýsi var aðdáunarverð. Síðustu tvo mánuðina var hann þó of veikur til að dvelja lengur heima. Fluttist hann þá að hjúkrunarheimilinu Lundi á Hellu. Okkur aðstandendum Gumma er ofarlega í huga þakklæti til alls þess góða fólks sem annaðist hann þar. Sérstaklega þökkum við Þórunni Guðbjörnsdóttur alla hennar aðstoð, greiðvikni og alúð þessi síðustu ár.

Nú er komið að ferðalokum og löng og viðburðarík ævi að baki. Ég þakka Gumma samfylgdina í gegnum árin og allar þær góðu minningar sem eftir sitja. Ég votta Klöru, sonum þeirra og fjölskyldum samúð mína.

Elsku besti afi.