Björg Skarphéðinsdóttir

Það var haustið 1981 að ég fór að gera hosur mínar grænar fyrir einni af dætrum Húsavíkur. Hún bjó í foreldrahúsum og lengi vel lét ég duga að dvelja í herbergi hennar. En svo kom að því að hún taldi að nú væri kominn tími til að kynna mig fyrir foreldum sínum. Ég var með hnút í maganum; hvað ef þeim litist ekki á mig?

Björg var í eldhúsinu. Ég stundi upp einhverju sem átti að þýða „góðan dag“. Hún tók undir kveðjuna. Líklega sá hún hvað mér leið. Hún brosti og talaði glaðlega um heima og geima. Lét eins og hún hefði alltaf þekkt mig. Mér fannst það líka. Eftir þetta varð ég sem einn af fjölskyldunni. Nokkrum áratugum seinna rifjaði tengdamamma þessa morgunstund upp. Hún sagðist svo sem hafa séð að það var a.m.k. eitt gat á sokknum mínum og skyrtan ekki alveg rétt hneppt. En hún var auðvitað ekkert að hafa orð á því.

Björg ólst upp í Staðarsveit á Snæfellsnesi þar sem Jökullinn gnæfði yfir. Hún talaði alltaf hlýlega um „jökulinn sinn“. Við gátum rætt endalaust hvert væri fallegasta fjall landsins og vorum sjaldnast sammála. Ég sagði Gunnólfsvíkurfjall. Hún sagði Snæfellsjökull. Líklega var það rétt hjá henni. Raunar var það nú þannig að við vorum oftast sammála um að vera ósammála. Kannski þess vegna náðum við vel saman.

Tengdamamma ruglaði saman reytum við Ívar frá Húsavík. Þau byggðu hús að Höfðavegi 10. Hún stundaði almenn fiskivinnslustörf framan af en þau hjón áttu einnig útgerð með tveimur frændum Ívars sem rekin var með myndarbrag í tæp 30 ár. Vinnudagur tengdamömmu hefur stundum verið langur en aldrei hafði hún orð á því og aldrei heyrði ég hana kvarta, enda var það ekki hennar háttur. Hún var fylgin sér. Glaðlynd í góðum hópi en ákveðin og stóð fast á sínu. Hún hafði áhuga á börnum og alltaf gat hún passað barnabörnin. Bóngóð með afbrigðum og það var stundum gott að geta leitað til hennar á mestu baslárunum. Seinni hluta starfsævinnar vann hún á leikskóla, henni leið vel innan um börn.

Þegar um hægðist fóru tengdaforeldrar mínir að njóta lífsins meira. Þau fóru reglulega á sólarströnd og áttu nánast fastan samastað á Kanarí. Á Höfðavegi 10 var líka gestkvæmt allt árið. Björg var húsfreyja á sínu heimili og stjórnaði af myndarskap. Á kvöldin tók hún sér gjarnan prjóna í hönd með köttinn sér við hlið. Lopapeysurnar hennar voru listaverk sem fóru víða. Einhvern tíma kalsaði ég það við hana að hún gerði mér peysu. Hún svaraði litlu. En kvöld eitt kom hún í heimsókn með ullarpeysu í poka. Seinna fékk ég aðra þar sem hún taldi hina úr sér gengna.

Tengdamamma var alltaf mjög heilsuhraust. Hún fór oft í gönguferðir og kom þá stundum við og þáði kaffibolla. Hún notaði tæknina ekki mikið en var oft iðin við að senda sms. Gjarnan brandara sem voru svolítið tvíræðir.

Síðustu jól hennar heima tók hún mig á tveggja manna tal. Hvíslaði að mér sögu frá æskuárum sínum er pabbi hennar fór ásamt fleiri mönnum í vonskuveðri til Borgarness til að sækja áburð fyrir búfénað á bæjunum. Þeir komust við illan leik aftur heim. Björg sagðist aldrei geta gleymt biðinni og hve hrædd hún var um að pabbi hennar ætti ekki afturkvæmt. Þetta mundi hún þó meira en 70 ár væru liðin frá því þetta gerðist. Af hverju hún hvíslaði þessu að mér að kvöldi jóladags vissi ég ekki og ég held að hún hafi engum öðrum sagt þessa sögu.