Helgi R. Einarsson er kominn heim úr sólinni á Fuenteventura. Þar varð ýmislegt til. Ég nefni fyrst „Ásetningslimrurnar“:
Þær lifnuðu' og lífsandann drógu
limrurnar, sem ekki dóu.
Það var af því,
þrengingum í,
að eign sinni' á efnið þær slógu.
Síðan eru eftirmæli:
Sigurður fæddist í Fljótunum
og frekar var stoltur af rótunum,
sem skiluðu öngu
á lífsins göngu
því aldrei hann var með á nótunum.
Og það er mikil „Seigla“ í karli!:
Þeir sem að vaða í villu
því vitlausri eru á hillu
framtíð oft sjá,
fara á stjá
og göslast með góðu' eða illu.
Á dögunum fitjaði Dagbjartur Dagbjartsson upp á gömlu deilumáli á Boðnarmiði þegar hann spurði: „Hef víst spurt að þessu áður en gleymt svarinu hafi málið þá verið upplýst. Veit nokkur hver orti þetta????:
Viti sneyddan eymdaróð
atómskáldin sungu
það getur enginn þeirra ljóð
þýtt á nokkra tungu.“
Jón Gissurarson kveðst ekki vita hver orti, en Ingimar Bogason á Sauðárkróki sendi eitt sinn eftirfarandi fyrirspurn í vísnaþátt í Ríkisútvarpinu. Þetta var á bernskudögum atómljóðanna:
Ein er spurning okkur frá
öllum ljóðavinum.
Hvaða munur er nú á
atómskáldi og hinum?
Ingólfur Ómar Ármannsson skaut inn þessar vísu:
Þeir sem hnoða eymdaróð
aldrei njóta hylli.
Hinir yrkja eðal ljóð
og auðga rímsins snilli.
Dagbjartur Dagbjartsson rifjaði upp vísu eftir Þorskabít:
„Að smíða úr efni svo í stuðlum standi
ei stór er list þó margur dáist að
en smíða efni er öllu meiri vandi
og engir nema skáldin geta það.“
Þessi vísnaskipti kalla fram aðrar. Fyrst eftir Konráð Gíslason:
Hugsað get ég um himin og jörð
...en hvorugt smíðað.
Vantar líka efnið í það.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is