Bjarney Ágústsdóttir

Mig langar að kveðja hana Bjarneyju mína í örfáum orðum.

Hún féll frá, langt fyrir aldur fram, og það er mikill söknuður í fjölskyldunni okkar.

Einhvers staðar segir að þeir deyi ungir sem guðirnir elska og það er hreint ekki ólíklegt að hennar hafi hreinlega verið þörf við hlið almættisins á þessum síðustu og verstu tímum. Það er í það minnsta skortur á góðvild í heiminum en af henni átti Bjarney nóg fyrir alla.

Við Bjarney kynntumst og hófum saman búskap 1990 og eyddum næstu sextán árum saman gegnum súrt og sætt. Því miður entist hjónaband og sambúð okkar ekki lengur og kemur sjálfsagt margt til eins og gengur en alla tíð höfum við verið góðir vinir og höfum alltaf getað leitað hvort til annars þegar illa áraði í lífi okkar.

Okkur þótti mjög vænt hvoru um annað.

Bjarney var lífsglöð og dugleg kona. Þegar við kynntumst vann hún þrjár vinnur, auk þess að ala upp strákinn.

Það varð vendipunktur í lífi okkar 1994. Þá tókum við sameiginlega ákvörðun um að snúa við lífi okkar sem fram að þeim tíma hafði nokkuð einkennst af ákveðnu stjórnleysi og stefnuleysi. Við skiptum algerlega um kúrs, fluttum til Keflavíkur þar sem við hófum nýtt líf og það fór að birta yfir á lífshimni okkar og við tók gott tímabil þar sem okkur gekk flest í haginn. Við fluttum til Vestmannaeyja 1997 og áttum þar okkar bestu ár. Við vorum bæði virk í félagslífinu en það eru ekki allir sem vita að Bjarney var góður leikari og tók þátt í þó nokkrum sýningum LV og kom fram í myndböndum og leikþáttum í sjónvarpi. Hjá leikfélaginu varð hún hálfgerð mamma og átti alltaf til hlýjan faðm fyrir hvern þann sem á þurfti að halda.

Mestallan þann tíma sem við bjuggum í Eyjum var heimilið okkar meira eins og samkomustaður eða félagsheimili frekar en eitthvað annað. Ég gæti best trúað að þeir hafi verið fáir sem áttu um sárt að binda sem ekki settust í einn eða annan tíma við eldhúsborðið í Litlabæ eða á tröppurnar fyrir neðan eldhúsgluggann. Alltaf átti Bjarney á könnunni og alltaf hafði hún tíma til að hlusta þegar fólk bar upp vandamál sín.

Bjarney talaði aldrei illa um nokkurn mann í mín eyru. Þetta get ég sagt með fullri vissu sem staðfestist í mörgum þeim ummælum sem borist hafa á samfélagsmiðlum í kjölfar andláts hennar. Bjarney geislaði frá sér góðvild og hlýju til alls og allra.

Hún var töluverður sjúklingur hin seinni árin en bar veikindi sín með reisn og kvartaði helst aldrei. Hún átti stundum ekki heimangengt en hún var í góðu sambandi við sitt fólk í símanum og að sjálfsögðu á Facebook. Hún var amma alveg fram í fingurgóma eins og barnabörnin hennar fengu að njóta.

Ég kveð Bjarneyju af virðingu og harma mjög missi góðrar vinkonu minnar og móður barnanna minna sem eiga nú um sárt að binda en það hefur verið þeim mikill styrkur að sjá hve margir hafa minnst Bjarneyjar á undanförnum dögum og sent hlýjar kveðjur og huggunarrík orð.

Það er greinilegt að lífsgeisli Bjarneyjar hefur lýst upp tilveru margra.

Hvíldu í friði, mín kæra. Ég mun hugsa um ungana okkar.