Salómon Gunnlaugur Gústaf Kristjánsson

Elsku pabbi okkar, komið er að leiðarlokum eftir hetjulega baráttu við þennan illvíga sjúkdóm sem krabbameinið er. Margar minningar streyma um huga okkar á þessari stundu. Okkur langar að minnast þín fyrir allt sem þú kenndir okkur og lagðir grunninn að góðum minningum. Þau voru ófá ferðalögin sem hófust á því er þú varst að raða í bílinn en ekkert mátti vanta, en betri „hleðslustjóra“ eins og mamma sagði alltaf var vart að finna, því hver hlutur í skottinu hafði sinn stað og varla hægt að koma fyrir tannstöngli þegar verkinu var lokið, svo þétt var pakkað. Ekki má gleyma skemmtilegu utanlandsferðunum með þér og mömmu sem þú naust svo vel.

Það verður ekki annað sagt en að þú hafir svo sannarlega nennt að vera til því duglegri mann var erfitt að finna. Ef þú varst ekki í vinnunni varst þú öllum stundum að smíða sumarbústaðinn ykkar mömmu og þaðan eigum við margar minningar með ykkur. Eftir að þið selduð sumarbústaðinn við Apavatn tók við vinna við Erluhraunið sem þið mamma keyptuð árið 1988. Þið eydduð miklum tíma í að dytta að húsinu ykkar, smíða palla, gróðursetja tré eða blóm í garðinum. Garðurinn einkenndist af snyrtimennsku eins og þú varst þekktur fyrir. En snyrtimennska var ofarlega í þínum huga.

Það má segja að vinnan hafi verið þitt áhugamál. Það lýsti sér best þegar við systkinin vorum að flytja eða framkvæma, þá varst þú alltaf mættur til að aðstoða. Þú varst ofurvandvirkur og stundum svo að það reyndi á þolinmæði okkar systkina, því þú gafst þér svo mikinn tíma til að vinna verkið.

En í mörg ár átti sjómennskan hug þinn allan og þegar við hugsum um afrek þín á sjó verðum við óendanlega stolt af þér. Árin þín á björgunarskipinu Eldingu sem kafari hafa alltaf verið okkur systkinum ofarlega í huga þegar við segjum frá sjómennsku þinni. Eftir að þú komst í land fórstu að vinna í Skipasmíðastöðinni Bátalóni og síðustu árin þar vannstu sem verkstjóri. Árið 1989 hófst þú sjálfstæðan rekstur sem þú stundaðir síðustu 25 árin.

Það er sárt til þess að hugsa að við sjáumst ekki meir en við yljum okkur við góðar minningar. Elsku mamma okkar, nú er lífsförunautur þinn horfinn á braut og munum við hugsa vel um þig líkt og pabbi gerði, en hann bað okkur að hugsa vel um ástina sína, þig.

Til elsku pabba;

Hér er svo dapurt inni –

ó, elsku pabbi minn,

ég kem að kistu þinni

og kveð þig hinsta sinn.

Mér falla tár af trega

– en treginn ljúfsár er –

svo undur innilega

þau einmitt fróa mér.

Ég þakka fræðslu þína

um það, sem dugar best,

er hjálpráð heimsins dvína,

og huggað getur mest.

Þú gekkst með Guði einum

og Guði vannst þitt starf,

hið sama af huga hreinum

ég hljóta vil í arf.

Nú ertu farinn frá mér,

en föðurráðin þín,

þau eru ávallt hjá mér

og óma blítt til mín:

Guðs orðum áttu að trúa

og ávallt hlýða þeim,

það mun þér blessun búa

og ber þig öruggt heim.

(BJ)

Börnin þín,

Vor í lofti og lífið er fallegt en kveðjustundir sárar. Við ferðumst á tímabandi, nýtt líf skapast og þeir eldri kveðja. Vitjunartíminn er valinn og tími Salómons, hans Monna, er kominn. Eftir erfið veikindi síðustu árin og hetjulega baráttu við illvígt krabbamein er komin kveðjustund. Hugsunin leitar til baka yfir liðinn tíma og öll góðu árin. Okkar góða vinátta til nær fjörutíu ára, sem aldrei bar skugga á, hófst eftir að ég kynntist elstu dótturinni Margréti og kom í Kvíholtið í Hafnarfirði, á heimili þeirra hjóna Monna og Ingu. Eftir fyrstu samtöl okkar þar sem ættfræðin var rakin vorum við tengdir böndum sem aldrei brustu. Einstök nærvera og viðmót var einkenni Monna, ávallt léttur í lund, hafði gaman af samræðum og samneyti við fólk, auk þess sem hann tók virkan þátt í félagsstarfi.

Vinnan var stór hluti af lífi Monna, einstakur dugnaður og nákvæmni einkenndi allan starfsferilinn. Byrjaði til sjós á unga aldri eins og þekktist í þá daga, sigldi á bátum og togurum í nærri tvo áratugi. Oft voru fjarverur langar þegar siglt var mánuðum saman á fjarlæg mið. Þegar hugurinn stefndi í land starfaði hann tímabundið við köfun og síðan færðist stefnan til vélsmíða. Vélvirkjun varð hans fag og starfaði hann við fagið í fjölda ára í skipasmíðastöðvum og vélaverkstæðum. Það lék allt í höndum Monna og færðist starfsvettvangurinn síðar meir yfir í trésmíðar og starfaði hann sjálfstætt við trésmíðar síðari hluta starfsævinnar.

Frá Kvíholtinu lá leiðin á Erluhraunið, sem var heimili þeirra hjóna síðustu þrjá áratugina. Heimilið var metnaður Monna, gestrisni og hlýlegt viðmót tók við hverjum manni, enda gestkvæmt á þeim bæ. Utan sem innan fór hendi hans óaðfinnanlega yfir alla hluti, lagað, pússað og málað. Þannig hafði hann unun og yndi af að halda öllu við gömlu sem nýju. Garður þeirra hjóna var mikið áhugamál, þegar voraði var allt komið á fullt, beðin kláruð, allt klippt og skorið, fjölærum blómunum klappað og ný sumarblóm sett. Krafturinn, eljusemin og samheldnin hjá þeim hjónum var einstök.

Í ferðalögum og útilegum var Monni á heimavelli, sögur dótturinnar af ferðalögum fyrri tíma hafa aldrei verið toppaðar og lýsa honum best. Áður en ferðin hófst var raðað og þar fór meistari, ekki var hægt að koma sykurmola til viðbótar í skottið, svo vel var raðað. Skottið fullt og farangursgrindin á toppnum, þannig voru ferðir fyrri tíma, sem síðan breyttust í tjaldvagna- og fellihýsaferðir. Sumarhúsið við Apavatn sem þau hjón byggðu og áttu á árum áður einkenndi Monna, allt handbragð húss og lóðar fyrsta flokks og þannig vildi hann hafa hlutina, minna mas og meiri vinna.

Á kveðjustund koma margar minningar sem varðveittar verða, afkomendum til lærdóms og skemmtunar. Þær eru margar minningarnar eftir samferð með Monna og verð ég ávallt þakklátur fyrir okkar tíma kæri vinur, Guð blessi þig og varðveiti í þínu næsta ferðalagi.

Þinn tengdasonur og vinur,

Fyrir 26 árum kynntist ég Kjartani mínum og eignaðist um leið góða tengdafjölskyldu. Tengdaforeldrar mínir eru einstaklega gott fólk og miklar fyrirmyndir og þykir mér afar vænt um þau bæði. Hafa þau bæði reynst mér vel og verið til staðar fyrir mig og mína. En nú er komið að kveðjustund, elsku tengdapabbi er fallinn frá. Þetta eru skrítnir tímar, skrítið að hugsa til þess að maður hittir hann ekki aftur í þessu lífi. En minningarnar verða ekki teknar frá okkur. Margt kemur upp í hugann þegar ég hugsa til tengdapabba. Ég þekki engan sem fór jafn varlega í lífinu og hann. Það var ósjaldan sem hann skammaði mig fyrir mikla kertanotkun og hafði hann miklar áhyggjur af því að ég myndi kveikja í húsinu einn daginn. Ég lofa, elsku Monni, að fara varlega. Eins var það ósjaldan að hann tók Kjartan og fór með honum út til að sýna honum hvernig hann ætti að standa að verki þegar við vorum í framkvæmdum. Eitt af því sem ég mun sakna mikið er hvernig hann kvaddi mann eftir heimsóknir og símtöl. Kveðjustundin var alltaf jafn löng og símtalið eða heimsóknin sjálf. Ein af þeim minningum sem við erum strax farin að hlæja að og ylja okkur er hvernig þú á þinn einstaka hátt tuggðir súkkulaðirúsínur. Hann var börnunum okkar góður afi og fylgdist vel með lífi þeirra. Mér finnst svo leiðinlegt að hugsa til þess að hann verði ekki viðstaddur allar stóru stundirnar í lífi barnanna okkar Kjartans. Þegar ég og Kjartan byrjuðum að ganga á fjöll og jökla var hann okkar helsti stuðningsmaður. Eftir hverja göngu hjá okkur, hvort sem það var lítil ganga eða stór, hringdu hann og tengdamamma til að vita hvernig hefði gengið og hvort við værum ómeidd og svo vildi hann fá að heyra ferðasöguna í smáatriðum. Hann var bæði stoltur af okkur og hræddur um okkur. Eftir að við fjölskyldan fluttum í Norðurtúnið, sem hann hjálpaði okkur að gera upp, hittumst við alltaf einu sinni yfir sumartímann öll stórfjölskyldan úti á pallinum hjá okkur og áttum saman góðar stundir. Fullt er til af myndböndum og myndum frá þeim stundum sem er ómetanlegt núna að eiga. Eftirminnilegast er 50 ára brúðkaupsafmæli tengdaforeldra minna þar sem var bæði sungið og dansað. Inga og Monni dönsuðu svo fallega saman á pallinum.

Mig langar að lokum að þakka ykkur Ingu fyrir hann Kjartan minn. Hann fékk það besta frá ykkur báðum. Þar er einstakur maður á ferð sem ég þakka fyrir á hverjum degi.

Ekki hafa áhyggjur, Monni, við pössum vel upp á Ingu þína.

Góða ferð elsku Salómon, blessuð sé minning þín.

Þín tengdadóttir

Elsku afi.

Það er skrítið að sitja hérna og skrifa kveðjuorð til þín. Það er svo margt sem ég er þakklátur fyrir. Eins og það að vera fyrsti nafninn þinn og bera upphafsstafina þína S.K. Báðir erum við skírðir þremur nöfnum og berum því löng og mikil nöfn. Það er margt sem við eigum sameiginlegt nafnarnir, t.d. er sagt að ég fái snyrtimennskuna frá þér, söfnunaráráttuna og það að fara vel með hluti. Einnig erum við þekktir fyrir að lykta vel af rakspíra. Ég var svo heppinn að fá að vinna með þér í nokkrum verkum, t.d. þegar að pabbi og mamma keyptu Norðurtúnið og taka þurfti það í gegn. Þú varst þar aðalverkstjórinn og lærði ég margt af þér þar. Við höfðum sama áhuga á vélum og alltaf þegar við hittumst töluðum við mikið um vélar. Þú sýndir náminu mínu mikinn áhuga enda er ég að læra vélvirkjun alveg eins og þú. Það var því rosalega gaman fyrir mig að geta lagað bláa vinnubílinn þinn fyrir þig eftir að þú veiktist. Það voru ófáar stundirnar sem við áttum saman í bílskúrnum þínum uppi á Erluhrauni að laga bílinn fyrir skoðun. Okkur nöfnunum fannst einnig ekki leiðinlegt að skála í ísköldum Víking gylltum svona þegar var verið að dunda sér í skúrnum. Takk, elsku afi, fyrir allan þann tíma sem við áttum saman og allan þann fróðleik sem þú miðlaðir til mín. Því að heita Salómon fylgir ákveðin ábyrgð eins og dugnaður, nákvæmni og snyrtimennska. Ég geri mitt besta, elsku afi, til að standa undir nafni. Ekki hafa áhyggjur af henni ömmu minni, ég lofa þér að við hugsum öll vel um hana.

Góða ferð, elsku afi, við hittumst aftur seinna.

Þitt barnabarn og nafni

Hann afi okkar var mjög sérstakur maður, ákveðinn en ljúfur.

Þegar við vorum lítil var eitt sérstakt við sumarið sem maður hlakkaði alltaf til og það voru útilegurnar með afa Monna og ömmu Ingu. Alltaf nóg af nammi enda enginn meiri nammigrís en hann afi okkar, hann var alveg vitlaus í súkkulaðirúsínurnar en alltaf var talað um það hvernig hann náði að smjatta og tyggja hátt þegar hann borðaði þær. Afi sýndi manni alltaf mikla athygli, spurði hvernig gengi í skólanum og í vinnunni og sýndi alltaf mikinn áhuga ef að maður hafði sögu að segja. Afi var mjög varkár maður og alltaf að passa upp á mann, hann varð alveg vitlaus þegar hann sá okkur koma nálægt trampólíni því að hann var svo hræddur um að við myndum slasa okkur. En enginn maður lét manni líða jafn vel eins og afi, því maður vissi alltaf að ef hann var nálægt var passað upp á mann. En þótt hann afi okkar sé fallinn frá vitum við að hann vakir yfir okkur. Engin knús voru betri en afa knús, þétt og löng, svo hvíslaði hann hlýjum orðum í eyra manns. Oft sagði hann „farðu varlega og guð veri með þér“.

Elsku afi, nú segjum við við þig þegar þú kveður okkur farðu varlega og guð veri með þér.

Þín barnabörn

Elsku afi, það sem það var sárt að fá símtalið að þú værir farinn frá okkur; þú barðist eins og hetja en því miður hafði krabbinn betur. Það er skrýtið að hugsa til þess að nú sé komið að endalokum en minningarnar geymum við í hjörtum okkar. Elsku afi, þú varst alltaf svo góður, jákvæður, hreinskilinn og glaðlyndur. Við minnumst þessara orða sem þú sagðir alltaf þegar þú kvaddir langafabörnin: „Guð blessi barnið og fjölskylduna líka.“

Hin langa þraut er liðin,

nú loksins hlaustu friðinn,

og allt er orðið rótt,

nú sæll er sigur unninn

og sólin björt upp runnin

á bak við dimma dauðans nótt.

Fyrst sigur sá er fenginn,

fyrst sorgar þraut er gengin,

hvað getur grætt oss þá?

Oss þykir þungt að skilja,

en það er Guðs að vilja,

og gott er allt, sem Guði er frá.

Nú héðan lík skal hefja,

ei hér má lengur tefja

í dauðans dimmum val.

Úr inni harms og hryggða

til helgra ljóssins byggða

far vel í Guðs þíns gleðisal.

(Valdimar Briem)

Þín afa-, langafabörn og makar

Elsku afi okkar, nú ertu farinn eftir hetjulega baráttu við krabbamein sem þú barðist við eins og þér var einum lagið. Aldrei kvartaðir þú í veikindum þínum, sama hve erfiða daga þú áttir. Þú hefur alltaf verið nagli og sýndir okkur enn og aftur hve magnaður einstaklingur þú varst.

Nærvera þín var alltaf svo góð, þú sýndir okkur mikinn áhuga og gafst þér tíma til að spjalla um allt milli himins og jarðar. Þegar við rifjum upp minningar tengdar þér verður okkur hugsað til þess þegar við fórum í útilegur, þar sem þú lékst við okkur og skapaðir minningar sem munu veita okkur hlýju um ókomna tíð. Afi, þú varst einstaklega duglegur og kraftmikill maður, alltaf eitthvað að stússast hvort sem það var heima hjá þér eða úti í bæ. Við eigum margar minningar um þig í garðinum að dytta að einhverju, hvort sem þú varst að smíða, mála, þrífa eða skreyta. Þú var alltaf mikill snyrtipinni og hugsaðir einstaklega vel um alla þína hluti, öll verkfæri og hver einasta skrúfa átti sinn stað. Þú varst alltaf vel til hafður og ilmaðir ávallt vel, enda voruð þið amma þekkt fyrir glæsileika. Þið voruð alltaf dugleg að skreyta húsið ykkar hver jól og það sem sló í gegn var jólasveinarnir sem dönsuðu og sungu sem hægt var að hlæja að. Þú varst svo góður við langafabörnin þín, duglegur að ná í dót og leika við þau. Styrmir Þór var varla kominn inn á Erluhraunið þegar hann var búinn að draga þig með sér niður í kjallara að ná í bíla.

Þín verður sárt saknað og stórt skarð sem þú skilur eftir. Það mun taka tíma fyrir alla að átta sig á að þú sért farinn frá okkur, elsku afi okkar. Nú er stutt síðan þú kvaddir og breytingin er mikil þegar við komum á Erluhraunið, Styrmir litli spyr enn um þig og verður erfitt að útskýra þetta fyrir honum.

Hvíl í friði, elsku afi Monni, við elskum þig og þú munt alltaf eiga stóran stað í okkar hjarta.

Hér sitjum við eftir þrjár systur til að kveðja þig elsku bróðir.

Við systkinin ólumst upp við ást og umhyggju góðra foreldra á yndislegum stað undir hamrinum og við lækinn. Þar eyddum við öll æskuárunum. Monni var miðjan af okkur systkinum, hann var alltaf kátur og hress.

Þökkum fyrir það að hafa átt þig sem bróður og fengið að njóta af öll þessi ár. Sárt er að þurfa að kveðja þig svona fljótt, elsku bróðir. Margs er að minnast og margs er að sakna.